Σε εκείνους που σηκώνουν το βάρος…

Είναι σαφές και προκύπτει από όλες τις μελέτες πως η γενιά από το 2007 και μέχρι σήμερα έχει ζήσει μόνο δύσκολα. Ξεκίνησε ως η «γενιά των 700 ή 400 ευρώ» και σήμερα καταγράφεται ως απλά μια ηλικιακή ομάδα ανθρώπων, που είναι μπροστάρηδες στη «μεγάλη παραίτηση» εγκαταλείποντας δουλειές εξαιρετικά αμφιβόλου χρησιμότητος και αξίας. Πνευματικά, επαγγελματικά και προσωπικά. Δουλειές που προσέφεραν άπειρες ώρες κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης (σε πολλές περιπτώσεις) εργασίας, ενώ την ίδια στιγμή καλούνται για παράδειγμα να αναθρέψουν παιδιά χωρίς καμιά αρωγή. Υπογεννητικότητα είπατε;

Συνηθίζεται μέχρι και τώρα η δημόσια συζήτηση να «αποθεώνει» εκείνους που επέλεξαν τη φυγή από μια τέτοια πραγματικότητα, δοκιμάζοντας την τύχη τους στο εξωτερικό, αναζητώντας πιο ανθρώπινες εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες. Μακριά από τη μιζέρια και τη μοιρολατρία μιας επώδυνης καθημερινής διαχείρισης. Και δεν είχαν εν πολλοίς άδικο. Πλείστοι εξ αυτών πέτυχαν, στήνοντας τις ζωές τους σε κοινωνικές οντότητες τις οποίες κοσμούν και βοηθούν στην πρόοδο και την προκοπή τους. Ατομικά και συλλογικά. Χωρίς να «ζαλίζονται» από τις συνεχείς ανατιμήσεις των καυσίμων και άλλων βασικών αγαθών.

Ουδείς όμως μέχρι σήμερα (γιατί άραγε;) δεν μιλάει και δεν τοποθετείται για εκείνη την κοινωνική τάξη ανθρώπων που συνειδητά προτίμησαν να παραμείνουν «εντός των τειχών». Να παραμείνουν, υπομένοντας. Τη συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, τις παλινωδίες της εξουσίας, την υποκρισία και τη φαυλότητα ενός συστήματος που παλεύει να διασώσει κεκτημένα και όχι να δημιουργήσει. Να αναδιανείμει την πίτα, όχι να τη μεγαλώσει. Και όλα αυτά μέσα σε ένα πνεύμα συλλογικής κατάθλιψης, που τους ζητάει όλο και περισσότερα, τη στιγμή που τους προσφέρει όλο και λιγότερα.

Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, η πανδημία και το γενικότερα κακό οικονομικό κλίμα είναι σαφές πως κρατάνε υγιείς δυνάμεις καθηλωμένες σε «χαμηλές πτήσεις». Ο πόλεμος, από την άλλη, διευρύνει τις ανασφάλειές τους, βάζοντας «στον πάγο» τα όνειρά τους. Κάνοντάς τους να μετανιώνουν που προτίμησαν να παραμείνουν στη χώρα τους για να κάνουν οικογένεια και να προσφέρουν σε ένα ούτως ή άλλως «ερημικό» πεδίο οικονομικών δραστηριοτήτων. Ομως, αυτές είναι οι δυνάμεις που μέσα από τη μοναχική τους πορεία οφείλουν να εξανθρωπίσουν ένα σύστημα, το οποίο άλλωστε με καθαρά δικές τους δυνάμεις στέκεται όρθιο. Εχουν ευθύνη και χρέος να σηκώσουν το μπαϊράκι μιας γόνιμης και δημιουργικής αμφισβήτησης. Θέτοντας δικούς τους κανόνες στο παιχνίδι. Εξάλλου δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς πως μια αλλαγή στα πράγματα θα ωφελήσει κυρίως τους ίδιους. Εξομαλύνοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους, δημιουργώντας ευνοϊκό περιβάλλον για εκείνους και τα παιδιά τους. Ο τραυματικός μονόδρομος της ήττας, για εκείνους που επωμίστηκαν αποκλειστικά κόστη, αρχίζει πια να μη φαντάζει και τόσο υποχρεωτικός.

Μακριά από τις πρακτικές μιας γενιάς που αναζητεί εναγωνίως να βρει ρόλο σε εξελίξεις που δυσκολεύεται να κατανοήσει. Και που αδυνατεί να αντιληφθεί πως η σοφία και η χρηστή καθοδήγηση έχουν πολλαπλάσια αξία, όταν κάποιος έχει καταλάβει πως έχει έρθει η ώρα να περάσει στο πεδίο της τιμητικής αποστρατείας. Ο νεποτισμός και τα κλειστά συστήματα έχουν προσπεραστεί από την εποχή της διάχυσης της γνώσης και της πληροφορίας. Της ευφυΐας και της καινοτομίας. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος αγνωμοσύνης και αναίδειας. Αλλά με άσβεστο πάθος για ομαλότητα και πρόοδο.

Η ανανέωση σε όλους τους τομείς αποτελεί για τους καιρούς μας πια πανανθρώπινο αίτημα.

 * ιστορικός, εργαζόμενος στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση