Θεσμοί και πολιτικοί

Αλλοτε είχαμε τον Index, τον κατάλογο των απαγορευμένων από την Καθολική Εκκλησία βιβλίων, και τους αφορισμούς των Εκκλησιών που απειλούσαν με το πυρ το εξώτερον τους συγγραφείς αμαρτωλών γραφών.

Τώρα, που υποτίθεται ότι λυτρωθήκαμε από αυτές τις απειλές και μεθόδους, η πολιτική εξουσία και οι φίλοι της, ισχυροί οικονομικοί και μιντιακοί παράγοντες, εξοβελίζουν –με τον νόμο και τη «νόμιμη βία»– τους ασεβείς καλάμους, τους «επικίνδυνους» για το έθνος, τον λαό, την τάξη, την ηθική. Τους προσάπτουν μέχρι και κακουργήματα.

Δεν απορούμε για την αποστροφή της εξουσίας σε κάθε είδους κριτική ή αντίρρηση και με την πάγια έφεσή της να αποδείξει πως εκείνη αποφασίζει και διατάζει και αντίλογο δεν σηκώνει.

Απορούμε μόνο για την αγιάτρευτη μωρία και αμνησία των εξουσιών αυτών, όποιο χρώμα, σχήμα, δύναμη και διάσταση κι αν έχουν.

Και τη νοοτροπία που δεν επιδέχεται διδαχή από τα πασίγνωστα και πασίδηλα και δεν φροντίζει να προστατευτεί από τις ολοφάνερες παγίδες. Ειδικότερα:

1. Η πείρα αιώνων δεν δίδαξε στις εξουσίες αυτές τον κοινότατο τόπο πως καμία απαγόρευση λόγου, προφορικού ή γραπτού, δεν έσωσε ποτέ κανέναν κρατούντα. Δεν θυμούνται π.χ. το τέλος της αρχής αυτής της μεθόδου όταν ένας παλαιότατος συνάδελφός τους (νομοθέτης), ο Σόλων, προσπάθησε να απαγορεύσει τις πρωτόγονες παραστάσεις που σκάρωνε ο Θέσπις με τον πλάνητα θίασό του. Αποτέλεσμα, το θέατρο και η τέχνη ολόκληρη ανθούν πάντα και για πάντα. Επίσης, έναν αιώνα αργότερα ο διαβόητος δημαγωγός Κλέων προσπάθησε να φιμώσει τον νεαρό Αριστοφάνη, που σάρκαζε τις ταχυδακτυλουργίες του λαοπλάνου. Αποτέλεσμα: σήμερα όλοι θυμούνται τον Αριστοφάνη και όχι τον Κλέωνα.
2. Η απόπειρα να τρομοκρατηθούν οι κάθε είδους «γραφιάδες» δεν τρομάζει παρά τους ίδιους τους εμπνευστές της.
3. Το «δίκαιο μεταβαίνει»-φεύγει από την κυβέρνηση, που επιχειρεί να προστατεύσει ένα δημόσιο αγαθό, και πηγαίνει με το μέρος εκείνου που η κυβέρνηση αδικεί, δηλαδή του Τύπου που υπερασπίζεται ένα άλλο αγαθό, ήτοι την ελευθεροτυπία και την ενημέρωση των πολιτών.
4. Δεν έμαθε η κυβέρνηση πως οι απαγορεύσεις και ο διώξεις δημοσιογράφων αποτελούν το καλύτερο δυναμωτικό για το κακό ή το αμάρτημα που θέλουν να ξορκίσουν. Την πιο άμεση δικαίωση και την πιο τρανταχτή διαφήμισή του.
5. Δεν έμαθαν οι αυτοί κυβερνώντας πως όταν χρησιμοποιείς τους θεσμούς (Δικαιοσύνη κ.λπ.) για να υπηρετήσεις πολιτικές σκοπιμότητες, τότε και τους θεσμούς ευτελίζεις και την πολιτική σου εκθέτεις και τον πολιτικό σου αμοραλισμό αποκαλύπτεις.
6. Δεν έμαθαν, τέλος, οι εξουσιαστές τον λόγο του Πυθαγόρα «χρη σιγάν ή κρείττονα σιγής λέγειν».
7. Οι κυβερνήσεις δεν ξέρουν τι κακό κάνουν στον εαυτό τους όταν μονοπωλούν το δικαίωμα να μιλούν και να γράφουν για τις πράξεις τους. Κανένας δεν πιστεύει τίποτε απ’ ό,τι υποστηρίζει μια εξουσία που δεν επιτρέπει να της απαντήσουν ή εξαφανίζει την κριτική.

* δικηγόρος