Οι πάτοι στα βαρέλια

Δεν είναι πια τόσο διασκεδαστική όσο φαίνεται η αδιαφορία των ανθρώπων για την πολιτική. «Η πολιτική είναι μόνο γι’ αυτούς που έχουν έτοιμη τη θεσούλα τους. Για κάτι άλλους που έχουν συμφέροντα και άντε και για μερικούς που δεν έχουν με τι να ασχοληθούν». Δυστυχώς, αυτοί οι αδιάφοροι είναι και οι πιο επικίνδυνοι στο τέλος της ημέρας. Πιστεύουν πως αυτό είναι η αλήθεια και αν προσπαθήσεις να τους πείσεις για το αντίθετο, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Τα κεφάλια κάτω και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

Δεν είμαι ειδική, αλλά δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πως μόνο με τα κεφάλια κάτω ή μέσα ή οπουδήποτε θέλει να τα βάλει ο καθένας, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Το θέμα είναι τι κάνεις με αυτά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου.

Αυτή η αδιαφορία για την πολιτική και για τη ζωή γενικότερα αρχίζει και δημιουργεί αλυσιδωτά στερεότυπα που βρίσκουν συνεχώς θιασώτες. Αρχίζει μια ερμηνεία του κόσμου μέσα από του καθενός τον μικρόκοσμο. Ο,τι βρίσκεται πέρα από τη μύτη τους είτε δεν τους αφορά είτε το αποκαλούν αυτομάτως εχθρό.

Το επιχείρημά τους, ατράνταχτο: «Ελα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι!». Κι έτσι, αντί για την παραμικρή συμμετοχή τους στα κοινά, απλά βρίζουν για τα δεινά που τους ήρθαν κι ας μην κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να γίνουν μέρος της αλλαγής του τοπίου.

Τους φοβάμαι τους αδιάφορους. Τον τελευταίο καιρό τείνω να τους φοβάμαι πιο πολύ ακόμα κι από τους φανατισμένους. Γιατί με αυτή την υπεράνω στάση τους, δημιουργούν φαύλους κύκλους ανευθυνότητας. Με την επίφαση της μη θέσης τους στα κοινά βγάζουν εσένα στην αρένα και αυτοί απλά χειροκροτούν το θηρίο που βγήκε από την απέναντι πόρτα έτοιμο να σε κατασπαράξει. Κι έτσι, ο φόβος οδηγεί όλο και περισσότερους στις κερκίδες. Απλούς θεατές και αδιαφοροποίητους.

Δεν λέω πως η διαμόρφωση της πολιτικής στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης έχει αφήσει τα καλύτερα δείγματα γραφής, ούτε ότι δεν έδωσε δικαιώματα για την όλο και πιο έντονη αποστασιοποίηση του κόσμου. Ομως, εδώ δεν ταυτίζω τα κόμματα με την πολιτική, αν και ορισμένες φορές είναι αναπόφευκτο. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η απολιτίκ κουλτούρα, που έγινε τόσο της μόδας από το 2000 και μετά, ήταν μια από τις αφορμές όλων όσα ακολούθησαν.

Ετσι, «ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον», όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, με την επίφαση της αντίδρασης μη συμμετέχοντας δημιουργεί τα αντίστροφα αποτελέσματα: τη συμμετοχή σε μια ζωή που δεν τον βρίσκει σύμφωνο, να ψάχνει να βρει τους πάτους στα βαρέλια.

* πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός