Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κατεβαίνουν χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ που διεκδικούν να ξαναγίνει το Πανεπιστήμιο ένας χώρος που ανήκει στην κοινότητά του. Διεκδικούν να αποχωρήσουν οι δυνάμεις της αστυνομίας που για περισσότερο από έναν χρόνο όλο και με μεγαλύτερη ένταση και εμφάνεια προσπαθούν να λύσουν τις «διαφορές τους» με ορισμένους (επιλεγμένους) από τους φοιτητές που στέκονται απέναντί τους.
Από τον Φεβρουάριο του 2021 ξεκίνησε μια στρατηγική έντασης που εξελίσσεται κλιμακούμενη, με απώτερο στόχο την εγκαθίδρυση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Αυτή η κομβική στιγμή δεν είναι μια μικροπολιτική αντιπαράθεση αλλά μια σημαντική οριοθέτηση που τοποθετεί το ζήτημα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας στην ουσία του, δηλαδή στο επιχειρούμενο τέλος του Πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε.
Το νόημα του ασύλου στρεβλώνεται από μεροληπτικές ή μισές αλήθειες και πάρα πολλά ψέματα.
Στην ελληνική κοινωνία αλλά και ανάμεσα στις φοιτήτριες και τους φοιτητές έχει επικαθίσει μια ιζηματοποιημένη στρέβλωση σχετικά με την ιστορία, την καθολικότητα και την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου.
Εχουν αφομοιωθεί πολλές ιστορικές ανακρίβειες που μιλούν για ελληνική ιδιαιτερότητα και απουσιάζει η θεμελιώδης πλαισίωση της πανεπιστημιακής κοινότητας όχι ως χωρική επικράτεια ή ένα σύνολο κτιρίων και υποδομών αλλά ως μια ζωντανή ενότητα ανθρώπων που διδάσκονται, διδάσκουν, ερευνούν, αλληλοϋποστηρίζονται και ελέγχουν το μέλλον και την ασφάλειά τους με τον τρόπο του αυτοδιοίκητου.
Στο πλαίσιο του αυτοδιοίκητου η ασφάλεια των μελών της κοινότητας αποτελεί μέριμνα των εκλεγμένων μελών των θεσμικών οργάνων και όχι κάποιου εξωτερικού σώματος ασφάλειας.
Αυτή η αλήθεια είναι μια πάγια συνθήκη που χαρακτηρίζει την ακαδημαϊκή κοινότητα για περίπου δέκα αιώνες, από τότε που άρχισαν να συγκροτούνται τα πρώτα πανεπιστήμια.
Ο Κ. Σπηλιακόπουλος στο www.syntagmawatch.gr μεταξύ άλλων αναφέρει για το άσυλο: «Γεννήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με το πρώτο, κατά την κρατούσα άποψη, Πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε διεθνώς, αυτό της Μπολόνια (1088)…το έτος 1155, έλαβε χώρα η πρώτη ρητή νομοθετική κατοχύρωση δικαιωμάτων και ελευθεριών των διδασκόντων και των φοιτητών στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο...».
Τα παιδιά που διεκδικούν, υπερασπίζονται και δεν φοβούνται να πονέσουν, να χτυπήσουν, να δεχτούν εξ επαφής χημικά και κρότου-λάμψης είναι γεννημένα γύρω στο 2000 και έχουν βιώσει από την παιδική τους ηλικία μια οικονομική κρίση, μια πανδημία και έναν πόλεμο στη γειτονιά της Ευρώπης. Χθες, ένας νεαρός κατά την προσαγωγή του φώναζε «με πνίγει», πριν από δέκα μέρες ένας άλλος φώναζε «πονάω», πέρσι ένας τρίτος σύρθηκε δεκάδες μέτρα γυμνός.
Η δύναμη αυτών των παιδιών δεν είναι απλά συγκινητική αλλά και ενθαρρυντική για όλους μας και μπορεί να γίνει κινητοποιητική ώστε να μην ξεχάσουμε πως δεν υπάρχει σημαντικότερο αγαθό από αυτό της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας.
Αυτή η δύναμη μπορεί να μας ωθήσει να αναρωτηθούμε γιατί σε κανένα άλλο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας δεν συμβαίνουν όσα διαδραματίζονται στο ΑΠΘ; Ποιος τα προκάλεσε και τα συντηρεί και για ποιον λόγο;
* διδάκτoρας Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ, δημοσιογράφος
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας