Από τον Παπαδόπουλο στον Πούτιν

Πριν από λίγες ημέρες η ρωσική Δούμα ψήφισε έναν νόμο «περί Τύπου» ο οποίος ούτε λίγο-ούτε πολύ ορίζει ότι αν ένας δημοσιογράφος μεταδίδει ψευδείς, κατά την κρίση των αρμόδιων αρχών, ειδήσεις κινδυνεύει με ποινή φυλάκισης ακόμη και δεκαπέντε ετών.

Αμέσως μετά δημόσιοι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί, όπως το βρετανικό BBC, η ιταλική RAI και το γερμανικό ARD, πρακτορεία ειδήσεων όπως το γαλλικό AFP και το ισπανικό EFE και εφημερίδες όπως η Libération και η El Pais ανακοίνωσαν είτε ότι ανακαλούν τους ανταποκριτές τους στη Ρωσία είτε ότι περιορίζουν τις εκεί δραστηριότητές τους. Ορθώς, αφού, όπως είναι ευνόητο, κανένας δημοσιογράφος δεν μπορεί να κάνει σωστά και αντικειμενικά τη δουλειά του «με το πιστόλι στον κρόταφο» και κανένα μέσο ενημέρωσης δεν θέλει να παραδώσει δημοσιογράφο του σε συστήματα Δικαιοσύνης όπως αυτό του Πούτιν.

Στην Ελλάδα, υπάρχουν ευτυχώς ακόμη ενεργοί δημοσιογράφοι που όλα αυτά τα έζησαν στο πετσί τους. Ορισμένοι εξ αυτών κατά τη διάρκεια της χούντας της 21ης Απριλίου σταμάτησαν, άλλοι εκουσίως και άλλοι ακουσίως, να εργάζονται. Οι περισσότεροι συνέχισαν να εργάζονται υπό καθεστώς λογοκρισίας, το οποίο πού και πού κατάφερναν ακόμα και να το ξεγελάνε. Τέλος, κάποιοι υπηρέτησαν πιστά τη δικτατορία και έγιναν προπαγανδιστές της. Οταν έγινε η Μεταπολίτευση, οι τελευταίοι απαξιώθηκαν πλήρως και ορθώς οδηγήθηκαν σε απόσυρση. Ουδείς πάντως ισχυρίστηκε ότι η δημοσιογραφία επί Παπαδόπουλου ήταν αντικειμενική.