Εγώ δεν είμαι ίσος

Πριν από μερικά χρόνια δημιουργήσαμε τρεις φίλοι, από τα φοιτητικά μας χρόνια, έναν λογαριασμό στην Εθνική Τράπεζα για έναν φίλο μας, επίσης από τα φοιτητικά μας χρόνια, που είχε οικονομικά προβλήματα. Σε μια επετειακή συγκέντρωση, όπου βρεθήκαμε 20 με 25 πολυτεχνίτες, αποφασίσαμε να καταθέτουμε στον λογαριασμό ό,τι μπορούσαμε προς ενίσχυση του φίλου μας. Λίγοι ανταποκρίθηκαν. Επειτα από τρία χρόνια κλήθηκα επειγόντως στην Εφορία με εισαγγελική εντολή να δικαιολογήσω τις καταθέσεις –όλες επώνυμες–, τις οποίες, βέβαια, δεν είχα δηλώσει στην Εφορία.

Το άθροισμα των καταθέσεων ήταν μόλις 3.000 ευρώ στα τρία χρόνια – τα 1.000 ευρώ μού αναλογούσαν. Από εκεί και πέρα αρχίζει ο Γολγοθάς μου. Εφερα βεβαιώσεις των δύο άλλων για τη φύση του λογαριασμού. Ο ένας εξ αυτών βεβαίωνε ότι αυτός και μόνο διαχειριζόταν τον λογαριασμό. Ανένδοτη η Εφορία, η οποία δεν γνώριζε ούτε η ίδια πώς να χειριστεί το ζήτημα. Ζήτησα βοήθεια φοροτεχνικού και κατόπιν επιδόθηκα σε ένα αγχώδες τρέξιμο μεταξύ τράπεζας και Εφορίας βγάζοντας παραστατικά – το πρόστιμο ήταν μεγάλο. Υστερα από συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων δέχτηκε η Εφορία ότι είμαι αθώος, αφού ούτε ηλεκτρονικά είχα συνδεθεί με τον λογαριασμό ούτε και με την κάρτα μου.

Ουφ, είπα, γλίτωσα. Αμ δε. Συνεχίστηκε ο έλεγχος και σε όλες μου τις τραπεζικές συναλλαγές. Βρήκαν λοιπόν ότι είχα κάνει μια κατάθεση 5.000 στην Εθνική Τράπεζα. Τα είχα μεταφέρει από την καταργημένη πια Αγροτική Τράπεζα. Τα παραστατικά δεν τα είχα κρατήσει βέβαια. Αλλος αγώνας πάλι. Αλλο τρέξιμο για να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Τελικά τα κατάφερα. Ολα αυτά μου ήρθαν στον νου καθώς διάβαζα ότι αδιευκρίνιστες καταθέσεις χιλιάδων ευρώ βρέθηκαν στους λογαριασμούς ενός νυν και ενός τέως υπουργών. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά!!! Οι εισαγγελείς κοίταζαν αλλού. Οπως έχει ειπωθεί, κάποιοι, λίγοι, είναι πιο ίσοι από τους πολλούς. Εγώ ανήκω στους πολλούς.

Οι πολλοί όμως οφείλουν, πρέπει να είναι εντάξει ως πολίτες και ως φορολογούμενοι απέναντι στην πολιτεία. Ειδάλλως το καράβι θα μπατάρει. Από πού όμως θα πάρουν το παράδειγμα; Προφανώς από την πολιτική τους εξουσία. Αν η πολιτική τους εξουσία παρανομεί ανενδοίαστα, ποιος μπορεί να υποχρεώσει σε υπεύθυνη στάση τους πολίτες της χώρας; Και γιατί να είναι υπεύθυνοι εις βάρος τους, αν οι μεγαλόσχημοι παρανομούν; Η άνομη στάση των εξουσιαστών λειτουργεί «παιδευτικά» και διαφθείρει, στον χρόνο, όλη τη χώρα.