Μη παρακαλώ σας μη, μη με χτυπάτε άλλο

Το είχε πει και ο Μπιθικώτσης στο τραγούδι του Θεοδωράκη «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Τα ακούμε τώρα για να γιορτάσουμε τη δικαιοσύνη και τη λευτεριά. «Μη παρακαλώ σας μη, μη λησμονάτε τη χώρα μου». Ποια δικαιοσύνη και ποια λευτεριά; Σε μια χώρα που ένας συνομήλικός μου λέει «Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε». Γεννιέσαι, οι γονείς σου σου λένε «Μη σηκώνεις το χέρι σου σε κανέναν, να λες ευχαριστώ και συγγνώμη».

Βλέπεις να γίνονται τα μύρια όσα, βιασμοί, σκοτωμοί, κλοπές. Λες «Μαμά, γιατί το κάνουν αυτό;» κι η μάνα σου σου απαντά «γιατί είναι κακοί άνθρωποι, Αλκη μου, Γιώργο μου, Μαρία μου». «Εγώ θα γίνω καλός» λες. Απορείς τι συμβαίνει γύρω σου, αγχώνεσαι, θες να είσαι χρήσιμος. Διαβάζεις, ακούς τους γονείς σου, τους καθηγητές σου. Θέλεις να κάνεις το σωστό για να νιώθεις οκ, και συ και οι δικοί σου. Μια μέρα βλέπεις μια μπάλα. Την κλοτσάς, νιώθεις να σου φεύγουν όλα τα άγχη.

Βλέπεις το κίτρινο και το μαύρο, το κόκκινο και το άσπρο, δεν έχει σημασία, ακούς με ενθουσιασμό τον μπαμπά σου ή τον αγαπημένο σου θείο γεμάτο χαμόγελο «αυτή είναι η ομαδάρα μας». Την ερωτεύεσαι και εσύ. Είναι το λιμάνι σου για όλες τις δύσκολες μέρες. Για τις μέρες που πιέζεσαι, απογοητεύεσαι, βαριέσαι. Ανοίγεις την TV και λες παίζει η ομάδα μου. Τότε σου φεύγουν όλα τα βάρη. Δένεσαι, μεγαλώνεις με αυτήν, κάνεις φίλους που την αγαπάνε και αυτοί. Διαβάζεις, ξαναδιαβάζεις, αγχώνεσαι, δουλεύεις. Πας γήπεδο. Βλέπεις 5 τύπους να βρίζουν και να τους φεύγουν τα σάλια. Γελάς. Τους βλέπεις να γίνονται 10, πετάνε και καφέδες, καλύπτεις το κεφάλι σου και γελάς με λιγότερη σιγουριά.

Τους βλέπεις ξανά, πετάνε αντικείμενα, φτύνουν, πέτρες, κακό, ο μπροστινός φωνάζει και λέει «μου ‘ρθε το πετραδάκι στο κεφάλι, θα με σκοτώσεις».

Λες «τα πράγματα είναι σοβαρά, μας χαλάνε το παιχνίδι, η ασφάλεια πού είναι;» Διαβάζεις για τις πανελλήνιες. Αντί να βγαίνεις έξω βόλτες με ακριβά αμάξια αφήνεις τον ιδρώτα σου στο γραφείο σου. Για οκτώ ώρες, για δέκα ώρες. Σου λείπει το γήπεδο. Αυτοί είναι ακόμα εκεί, χτυπάνε, πετάνε, βρίζουν.

Περνάς στο πανεπιστήμιο. Πας στην αγαπημένη σου πόλη. Βγαίνεις με τους φίλους σου γιατί σου τα έσκασε η εξεταστική και αυτοί έρχονται και απλά σου κόβουν το νήμα της ζωής. Και τους λες «Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε».

Δεν σε άκουσαν όμως, δεν ήταν όπως εμείς, Αλκη μου, αδερφέ όλων μας, δυστυχώς δεν έμαθαν να ακούνε και να καταλαβαίνουν.

Σου του υπόσχομαι όμως, σου το υποσχόμαστε όλοι, θα κάνουμε τα πάντα για να μην ξαναγίνει αυτό. Και την παιδεία θα προωθήσουμε και την ασφάλεια θα υπερασπιστούμε. Δεν είναι ελευθερία το να φοβόμαστε να περπατήσουμε ελεύθερα στην πόλη μας. Να φοβόμαστε να είμαστε οι εαυτοί μας.

Δεν σε ήξερα, Αλκη, εγώ μέχρι να μάθω για σένα θρηνούσα την απώλεια του παππού μου, αυτό είναι το φυσιολογικό, να θρηνούμε τους μεγάλους, τα παιδιά δεν πρέπει να πεθαίνουν, η κοινωνία, δεν πρέπει να πεθαίνουν.

Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» τη Δευτέρα 07/02/2022.