Στην Κύπρο, από καρδιάς

«Δεν τον έζησα τον πόλεμο. Μα τον βλέπω κάθε μέρα στα μάτια του πατέρα μου. [...] τον έβλεπα ένα τριήμερο, κάθε Χριστούγεννα, στα μάτια του παππού και της γιαγιάς. Εκείνοι έμειναν εγκλωβισμένοι στην Κερύνειά τους, μέχρι τις αρχές της χιλιετίας που πέθαναν». Ετσι μας λέει η φιλόλογος Στεφανία Πάρπα, καθηγήτρια στο Λύκειο Αραδίππου Λάρνακας. Την καταλαβαίνουμε όσοι είμαστε προσφυγικής καταγωγής, τρίτης και τέταρτης γενιάς· πώς πέρασαν 100 χρόνια! Κι εμείς δεν ζήσαμε την προσφυγιά των Μικρασιατών προγόνων μας, αλλά νιώθουμε τον πόνο, περισσότερο την αγάπη και τη νοσταλγία για την πατρογονική γη.

Εκεί, στο νησί της, όμοιο πλατανόφυλλο του πελάγους, στην πόλη της, τη Λάρνακα του 21ου αιώνα έχει στην τάξη της, στο σχολειό της, μαθητές που έζησαν τον πόλεμο. Με ασυνήθιστα ονόματα σε μας· όπως Σάρα, Φάισαλ, Χασίκ, Αχμεντ. Είναι από γειτονικές χώρες· τον Λίβανο, την Παλαιστίνη, τη Συρία, πιο μακριά, την Αρμενία. Από μια άλλη χώρα και πατρίδα. Μιλάει μαζί τους για το σήμερα, για το αύριο, για τα όνειρά τους. Αποδιώχνουν την παλιά ζωή που τους έφερε ο πόλεμος, δεν θέλουν να μιλάνε για το παρελθόν. Πολύ περισσότερο για το ταξίδι της φυγής. Οσοι έχουμε συνομιλήσει με αυτά τα παιδιά γνωρίζουμε ότι τους απασχολεί το αυριανό ταξίδι και το όνειρο. Κι αν βρουν το ανθρώπινο αποκούμπι, ανοίγονται, σου λένε τα δικά τους. Τι παράξενο! Τα ίδια σου λένε και τα δικά σου παιδιά.

Κάποια στιγμή γεννήθηκε η ιδέα της έκδοσης ενός ημερολογίου για τις ανάγκες των ασυνόδευτων παιδιών· των παιδιών των άλλων. Των οποίων η ζωή κάνει στάση στο νησί μας – όποιο και να είναι – στο δικό μας σχολείο, στη δική μας τάξη κι αν θέλουμε στην αγκαλιά μας. Τότες είναι που πρέπει να βγουν από μέσα μας οι στίχοι των τραγουδιών και των ποιημάτων για το παιδί, την αγάπη, την καλοσύνη, το δικαίωμα, την ελπίδα, το χρέος. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας που τούτο το βλέπουν σαν χρέος. Ετσι απλώνουν το χέρι, ανοίγουν την καρδιά τους, γίνονται γέφυρα, για να σωθούν αυτά τα παιδιά σήμερα, όπως κάποια άλλα στο παρελθόν.

Το Λύκειο Αραδίππου στη Λάρνακα της Κύπρου, μέσω των μαθητών και της Στεφανίας, ζητά από τους Ελλαδίτες συγγραφείς, ποιητές, τους πνευματικούς δημιουργούς ένα μικρό κείμενο για το παιδί. 365 κείμενα όσες και οι μέρες του χρόνου, για να τα συμπεριλάβουν στο ημερολόγιο που θα εκδώσει το σχολείο. Το ημερολόγιο είναι αφιερωμένο στους ασυνόδευτους, ανήλικους πρόσφυγες μαθητές. Περιμένουν τον γραπτό μας λόγο. Δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Πώς θα πούμε όχι σε κάποιο παιδί;

* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας