Μια σημερινή φωτογραφία απ’ τη χιονισμένη Χώρα της Μυκόνου ξανάφερε μπρος στα μάτια μου του νησιού την ομορφιά και κάτι παλιές αναμνήσεις. Αναμνήσεις απ’ το δικό μου πέρασμα σ’ αυτό το χιονοσκεπασμένο «μισοφέγγαρο της παραλίας». Καταπώς το βάφτισε κάποτε κείνη η Μέλπω του πόνου και της αντοχής. Αναγνώρισα στη φωτογραφία τα τοπία της φύσης, τα λόγια και τα έργα των ανθρώπων.
Ολα τα ’χω κλεισμένα μέσα μου βαθιά. Να, η μικρή παραλία της Χώρας· χρόνια τώρα έχει ριζώσει εκεί το γνώριμο σπίτι με τα βυσσινιά παράθυρα. Αυτό ίδιο πλεούμενο κι η βεράντα του πλώρη π’ ανοίγεται στο πέλαγος. Το δίπατο σπίτι έχει για κήπο την άμμο της παραλίας. Το σταρένιο της χρώμα έχει καλυφθεί από ’να σπάνιο χιόνι που σβήνεται μες στη θάλασσα, καθώς σιμώνει για να ενωθεί με τα νερά της. Απ’ το φίλημα του χιονιού με το νερό μένει ένας αφρός στην άκρη του κυμάτου.
Παραπέρα στην άμμο δυο πουλιά πετούμενα, το ’να πάλλευκο, τ’ άλλο με σχέδια μαύρα πάνω στις λευκές φτερούγες του, βυθίζουν τα πορτοκαλί τους πόδια στο χιόνι και με τα ράμφη τους ανασαίνουν τη δροσιά του χειμώνα. Θα έμειναν κι αυτά έκπληκτα απ’ την παγωμένη έρημη παραλία. Εκπληκτος κι εγώ, αφού τη Μύκονο τη θυμάμαι λιγόθυμη να σέρνεται μες στον βαρβάτο ήλιο του καλοκαιριού κι ύστερα να συνέρχεται κάπως απ’ τους βοριάδες της. Γιατί «εδώ το φως λες κι έχει εντελώς άλλο μέτρο», μου ψιθυρίζει μια φωνή. Κι ό,τι διάβασες κι έζησες θα το βρίσκεις μπροστά σου, θες δε θες. Να, οι εκκλησιές τούτου του τόπου «βγήκαν απάνω κάτω όσες και οι μέρες του και σήμερα έχει σταθεί χιόνι για να ξεκουραστεί στους φιλόξενους τους τρούλους». Ξάφνου ακούγεται η στακάτη φωνή του ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου ν’ απαγγέλλει:
Μύκονος
Μυκήναι
μύκητες
τρεις
λέξεις
όμως
δυο
μόνο
φτερά.
Τότε λέω είν’ όλα δυνατά στον κόσμο αυτό κι η Μύκονος, δες, έν’ αμυγδαλωτό, πασπαλισμένο μ’ ανθόνερο χιονάτο. Οι νεκροί επιστρέφουν και παίζουν με τους ζωντανούς χιονοπόλεμο στην παραλία. Κι η Μέλπω, όπως κι άλλος κανείς, δεν θα ξαναταλαιπωρηθεί. Θα ’χει μιαν εύκρατη ζωή απλωμένη στα μέτρα των πόθων του.
Ανίσως το νησί δεν θυμάται από μένα τίποτα, μένει ολάκερο καρφωμένο στη μνήμη μου. Αντάμα με τις φωνές που μ’ έθρεψαν έρχεται και με βρίσκει απροσδόκητα εδώ στους ξένους ουρανούς. Φέρνοντας λέξεις και μνήμες παλιακές που η νύχτα, παίρνοντάς τους την ντροπή, τις φωταγωγεί και πάλι νέες.
*κλασικός φιλόλογος, φοιτητής Βιβλιοθηκονομίας Humboldt-Universität zu Berlin, Ανατολικό Βερολίνο
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας