Πολίτες του κόσμου ζητούν βοήθεια

Η ένδειξη στην ιστοσελίδα είναι: «Βρετανική τηλεοπτική δραματική ταινία του 2021 για την πανδημία COVID-19 στο Ηνωμένο Βασίλειο, σενάριο Jack Thorne, σκηνοθεσία Marc Munden». «Help» ο τίτλος της («Βοήθεια»). Την είδα... ακουσίως, την περασμένη βδομάδα (πέρσι!), σε συνδρομητικό κανάλι, και είναι, νομίζω, η πιο πολιτική ταινία που έχω δει τα πολλά τελευταία χρόνια. Πολιτική, με την ευρύτητα του όρου που χαρακτηρίζαμε κάτι ως πολιτικό οι παλιοί φίλοι του κινηματογράφου· όχι προπαγάνδα δηλαδή και χοντροκομμένη ρητορεία, της φτήνιας, αλλά κάτι ακριβό και πολύτιμο κοινωνικά.

Και μια ηθοποιάρα, νεαρή (Τζόντι Κόμερ, είμαι βέβαιος ότι θα τη βρούμε μπροστά μας σύντομα), στον ρόλο βοηθού υγειονομικής περίθαλψης σε οίκο φροντίδας ανθρώπων με ανάγκες στο Λίβερπουλ. Από αυτούς τους οίκους (home στα αγγλικά) που τους λένε και «πάρκινγκ ανθρώπων», δίκην κοινωνικών απορριμμάτων: μπαίνεις και δεν ξαναβγαίνεις, αλλά το Ηνωμένο Βασίλειο (το κάθε βασίλειο και το κάθε γκουβέρνο) σε φροντίζει δαπανώντας δημόσιο χρήμα. Οχι όμως και δημόσια ουσία: ενδιαφέρον, πλησίασμα, ανθρωπιά. Φαγητό μόνο (υποτυπώδες), καθαριότητα (στοιχειώδης) και φάρμακα (κατά προτίμηση κατασταλτικά).

Σ’ αυτό το περιβάλλον (καθόλου άγνωστο στην πατρίδα μας), στο ίδιο που ο Μπόρις Τζόνσον επιχείρησε τη διαβόητη «ανοσία της αγέλης» που μας γύρισε μπούμερανγκ (και που, όπως αποτυπώνεται εναργώς στην ταινία, δεν πρόκειται πλέον για «ανοσία της αγέλης», αλλά για θανατηφόρα επιδημία του... στάβλου), η Σάρα, η ηρωίδα της ταινίας, μόνη σε κινηματογραφικό χρόνο, σε βάρδια εξοντωτική είκοσι ωρών, αβοήθητη από τις κεντρικές υπηρεσίες περίθαλψης, που δεν βρίσκουν ασθενοφόρο, έρμαιο των γραφειοκρατικών απαιτήσεων, με τη βοήθεια ενός τροφίμου ο οποίος ταλαντεύεται σε πρώτο στάδιο αλτσχάιμερ, προσπαθεί να διασώσει ηλικιωμένο τρόφιμο που προσβλήθηκε από Covid-19 και, συγχρόνως, να περισώσει ό,τι μπορεί από αξιοπρέπεια, δική της και δική μας. Δεν υπάρχει χάπι εντ. Υπάρχει μόνον ήθος.