Δύο του Γενάρη, απόγευμα

Δύο του Γενάρη, απόγευμα. Κάθε δύο του Γενάρη, κάθε χρόνου. Απόγευμα. Λιγότερα φώτα, λιγότερα γέλια, λιγότερες φωνές. Σαν απότομο κλείσιμο διακόπτη.

«Και τώρα;»

«Τι τώρα; Τα κεφάλια μέσα».

«Κι άλλο μέσα;»

Τα λαγούμια μας, πλέον, αστράφτουν επιστροφές και απουσίες. Οικογένειες μαζί και χώρια. Φίλοι δοκιμασμένοι να δοκιμάζονται ή να δοκιμάζουν από το ξαναζεσταμένο φαΐ της προηγούμενης μέρας. Και η μοναξιά να κρυφοκοιτάζει από το ασανσέρ.

«Και τώρα;»

«Τώρα ο νέος χρόνος προμηνύει μια νέα αρχή».

Νέα αρχή. Αυτοαναιρείται και από μόνη της η φράση. Κάθε αρχή είναι νέα. Δεν έχω δει ποτέ και πουθενά παλιές αρχές (αν εξαιρέσεις αυτούς τους ανθρώπους των «παλαιών αρχών» που λέμε συχνά, αλλά εδώ δεν μιλάω για κάτι τέτοιο). Νέα αρχή λοιπόν. Και αυτές οι δύο λέξεις κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη, πόσο υποδηλώνουν την απόγνωσή μας να είναι η καινούργια χρονιά καλύτερη από τις προηγούμενες.

Αποσκευές γεμάτες με ψώνια φορτώνονται στα αυτοκίνητα για την επιστροφή από την πρωτεύουσα. Πιτσιρίκια στα πίσω καθίσματα φορτώνονται μαζί τους. Και ζωγραφίζουν με τα δάχτυλα στο τζάμι που θολώνει χιονάνθρωπους. Κι ας μη χιόνισε.

«Θα μείνουν δαχτυλιές. Σταμάτα να το κάνεις». Ακούς τον πατέρα που οδηγεί μπροστά.

Κάθε αρχή αφήνει πάνω μας τα αποτυπώματά της κι ας τα σκουπίζουμε δυνατά με την άκρη απ’ το μανίκι μας αν δεν ήταν αυτά που περιμέναμε.

Κι ας σκεφτόμαστε περασμένα ταξίδια με σχέδια στο τζάμι για να ζεσταθούμε κάθε δύο Γενάρη απόγευμα. Καμία δεύτερη μέρα του χρόνου δεν μπορεί να συγκριθεί με την πρώτη. Η πρώτη είναι γεμάτη φώτα, χρώματα, όμορφα ρούχα, γέλια και τραγούδια. Η δεύτερη είναι γεμάτη επιστροφές, απουσίες και ξενυχτισμένα μάτια, ηττημένα από τις υποχρεώσεις που θα μείνουν για άλλη μία χρονιά σε λίστα αναμονής:

- Να ξαναψάξω στις σελίδες του Πεσόα να τον βρω κι ας κρύβεται επιμελώς. Να είμαι περισσότερο παρούσα.

- Να θυμηθώ που στα δεκαπέντε μου βούτηξα στη θάλασσα από έναν πανύψηλο βράχο για ένα αγόρι. Να γίνω πιο τολμηρή.

- Να βάλω να ακούσω παλιούς δίσκους στο πικάπ. Να συμφιλιωθώ με το παρελθόν.

- Να βγαίνω στη βροχή χωρίς ομπρέλα. Να απολαμβάνω τις σταγόνες της και ό,τι άλλο έρχεται κάθε στιγμή στον δρόμο μου.

- Να βολτάρω κάτω από τον ήλιο με αυτούς που δεν αντέχουν το φως και μέσα στα νυχτερινά σοκάκια της πόλης με αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι. Να δουν πως δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Να το δω κι εγώ μαζί τους.

- Να αφήνω περισσότερες δαχτυλιές πάνω στα τζάμια χωρίς να τις σβήνω με το μανίκι μου.

* πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός