Το σώμα (μου)

Ρωτώ χωρίς να περιμένω καμία απάντηση. Το σώμα μου σε ποιόν ανήκει; Στο κράτος; Στην ιατρική; Στον θεό ίσως, ή μάλλον στην εκκλησία;  Αρνούμαι πεισματικά να το παραχωρήσω σε οποιαδήποτε εξουσία, πολιτική, επιστημονική, θρησκευτική.

Είναι το μόνο που έχω. Δεν έχω τίποτα άλλο.  Καθώς πλησιάζω στον θάνατο με τους δικούς μου ρυθμούς, χορεύοντας αργά και κάπως μοναχικά,  θα διεκδικήσω σκληρά το δικαίωμα μου να πεθάνω όπως θέλω, όποτε θέλω.

Δεν κάνω κακό σε κανένα. Τηρώ ευλαβικά τα μέτρα, μάσκες, αποστάσεις, ψυχαναγκαστικό πλύσιμο χεριών, δεν χρησιμοποιώ Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ούτε καν αυτοκίνητο με συνεπιβάτες μιας και οδηγώ μηχανή, έχω αποκλειστεί από κάθε μπαράκι, ταβέρνα, σινεμά. Οκ. Δεν παραπονιέμαι για αυτό. Εξάλλου αποφεύγω τα μπαράκια. Κάνω ράπιντ τεστ δυο φορές την εβδομάδα κατά μέσο όρο όταν το χρειάζομαι για κάποιες δουλειές.

Κανένα κράτος, καμία εξουσία δεν θα με υποχρεώσει να κάνω το εμβόλιο. Δεν λέω πως το εμβόλιο είναι κακό. Το επαναλαμβάνω εδώ. Δεν είμαι αντι-εμβολιαστής. Απλά ανεμβολίαστος. Από επιλογή. Σέβομαι τον φόβο των ανθρώπων και το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης που πολλοί επιδεικνύουν όταν αποφασίζουν να εμβολιαστούν.

Απαιτώ όμως, απαιτώ ναι,  να μην παρεμβαίνει κανείς στο σώμα μου χωρίς την συναίνεση μου. Αν πω σε κάποιον χτύπα με με τη ζώνη ή με μπουνιές, είναι δική μου επιλογή.  Αν πω δεν εμβολιάζομαι είναι δική μου επιλογή. Δεν θέλω να εμβολιαστώ και δεν θα απολογηθώ σε κανένα.  Κι αν το σκεφτόμουνα τον τελευταίο καιρό να πάω να το κάνω το ρημάδι να ξεμπερδεύω, να μπορώ να πηγαίνω σε κάνα μπαράκι και αφτεράδικο (βέβαια πάλι δεν θα πήγαινα) τώρα που ανακοινώθηκε απ’ αυτόν τον τυπάκο που είναι πρωθυπουργός τούτης της  χώρας ότι θα είναι υποχρεωτικό για τους 60 και άνω, ναι είμαι κι εγώ σ’ αυτή την κατηγορία, δεν θα το κάνω, έτσι από γινάτι. Τι θα ακολουθήσει; Η υποχρεωτική στείρωση ή ίσως η λοβοτομή των ψυχωτικών; Των ρομά; Των αναρχικών; Των φυλακισμένων; Ο φασισμός;

Εχει γίνει πια σαφές από την ερευνητική βιβλιογραφία, κι αυτός ο τυπάκος ο πρωθυπουργός θα πρεπε να το γνωρίζει καλά, ότι εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι μπορούν εξ ίσου εύκολα να κολλήσουν και να μεταδώσουν τον ιό σε άλλους. Τα στοιχεία μέχρι τώρα δείχνουν ότι οι εμβολιασμένοι ωστόσο είναι πολύ καλύτερα προστατευμένοι αν τον κολλήσουν. Ωραία.  Αλλά μπορούν να κολλήσουν άλλους σχεδόν το ίδιο με τους ανεμβολίαστους. Μάλιστα έχουν αρχίσει να αναδύονται στοιχεία  ή τουλάχιστον υποθέσεις προς διερεύνηση, ότι οι εμβολιασμένοι μπορεί να είναι υπεύθυνοι για την μετάδοση του ιού περισσότερο από τους ανεμβολίαστους, γιατί οι πρώτοι τείνουν να χαλαρώνουν κάπως, να εφησυχάζονται και να μην τηρούν τα μέτρα για τον περιορισμό της μετάδοσης.

Ας είναι. Για κάθε έρευνα που λέει ότι ισχύει το Α, εμφανίζεται άλλη μια που λέει ότι δεν ισχύει το Α. Ας μην ξεχνάμε ότι ούτε οι ίδιοι οι γιατροί δεν μπορούν να αξιολογήσουν τις έρευνες. Ας μη το ξεχνάμε αυτό. Απαιτεί χρόνο και  εξειδικευμένες γνώσεις για να μπορέσεις να αξιολογήσεις μια έρευνα. Οι γιατροί στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν ούτε τον χρόνο ούτε τις γνώσεις για να το κάνουν. Ειδικά όταν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ενός συστήματος υγείας που βογκάει κάτω από ασφυκτική πίεση. Δεν λέω ότι φταίνε οι άνθρωποι. Η κλινική δουλειά και η ερευνητική δουλειά έχουν πάρει διαζύγιο εξάλλου εδώ και πολλά χρόνια.

Με ποια λογική  λοιπόν, ή ηθική, μου επιβάλλει το κράτος να εμβολιαστώ;

Για να σωθώ εγώ; Ευχαριστώ, αυτό είναι δική μου απόφαση. Δεν την μεταβιβάζω στο κράτος.  Για να μην προκαλέσω κίνδυνο στους άλλους;  Μα δεν το κάνω περισσότερο ή λιγότερο από κάποιον εμβολιασμένο. Για να υποστηρίξω το ΕΣΥ που καταρρέει; Αυτό κι αν είναι το αθλιότερο επιχείρημα που έχει αρθρωθεί. Τι απύθμενο θράσος. Τι απύθμενη υποκρισία. Πληρώνω τους φόρους μου για το ΕΣΥ. Ας το ενισχύσει αυτή η κυβέρνηση, όπως οφείλει, ας μη το υπονομεύει, ας μη το διαλύει. Ας υποχρεώσει, αν όντως νοιάζεται για τις ζωές μας, γιατρούς στον ιδιωτικό τομέα και ιδιωτικές κλινικές να παρέχουν τις υπηρεσίες τους  για όσο κρατάει αυτή η πανδημία.

Το σώμα μου είναι δικό μου ναι. Θα το πουλήσω για δέκα ευρώ στο Πεδίο του Αρεως σε όποιον το θέλει για πέντε, δέκα λεπτά. Θα καπνίζω και θα πίνω τα κέρατα μου μέχρι  το τέλος.  Θα το προσφέρω σε έναν γέρο άστεγο που λαχταράει να αγκαλιάσει ένα σώμα. Την τελευταία φορά που αγκάλιασε σώμα ήταν πριν είκοσι χρόνια. Ναι είκοσι. Τον άφησε ο εραστής του τότε για κάποιον άλλο, έναν ηθοποιό (συμβαίνουν αυτά ναι) κι αυτός κατέρρευσε. Κατέληξε στον δρόμο. Αλκοολικός. Με μακριά νύχια, δεν έχει κάνει ένα ντους τα τελευταία 5 χρόνια και μυρίζει χαλασμένο τυρί από δέκα μέτρα μακριά. Ακόμα κλαίει πριν κοιμηθεί τα βράδια. Κάθε βράδυ.

Το σώμα μου μου ανήκει. Κι ας το περιφρονώ. Είναι το μόνο πράγμα που μου ανήκει. Όχι μόνο με την στενή νομική έννοια, αλλά συμβολικά, αισθητικά, μοναχικά, ή  μάλλον δεν ανήκει σε μένα αλλά στον έρωτα της ζωής μου, άσχετα αν αυτός το χει κλωτσήσει όπως κλωτσάμε αφηρημένα ή αδιάφορα ή ίσως και με κάποια αηδία ένα σκουπίδι που βρίσκεται μπροστά μας καθώς περπατάμε στην Πατησίων.  Αδιάφορο όμως. Είναι δ ική μου απόφαση σε ποιόν χαρίζω το σώμα μου. Σε ποιόν αποφασίζω ότι ανήκει. Δική μου. Κανενός άλλου.

Ο θάνατος μου και οι ηδονές μου είναι δική μου απόφαση.