Οι νέοι «άγιοι» της Λέσβου

Οπως κάθε θρησκεία, έτσι και ο χριστιανισμός έχει τους αγίους του. Εκτός αυτών που τιμώνται και γιορτάζονται από όλους τους πιστούς, καθότι είναι γνωστοί, υπάρχουν και οι τοπικοί άγιοι. Στη Λέσβο έχουν καταγραφεί και εορτάζονται μαζί, από το 1990, σαράντα άγιοι οι οποίοι έχουν καταγωγή από το νησί ή πέθαναν σε αυτό. Εκτός από τη θεολογική και αγιολογική προσέγγιση της αγιοσύνης, ο απλός άνθρωπος, όταν αναφέρεται σε κάποιον συνάνθρωπό του ο οποίος έχει τα χαρακτηριστικά του καλού και αγαθού ανθρώπου, τον χαρακτηρίζει άγιο. Γιατί λόγω, κυρίως, των πράξεών του τον θεωρεί άγιο της καθημερινής ζωής. Ετσι, λέει τη φράση «αυτός είναι άγιος άνθρωπος» ή «αυτός θα αγιάσει». Φράσεις που δηλώνουν την ιδιαίτερη εκτίμηση και τον θαυμασμό του και ότι στη συνείδησή του έχει θέση αγίου, όπως αυτών της Εκκλησίας.

Τα προηγούμενα χρόνια, γύρω στο 2015, στο νησί μας έφτασαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από διάφορες χώρες. Εγινε μεγάλη συζήτηση για το τι ήταν αυτοί, αν ήρθαν νόμιμα στη χώρα μας, αν έπρεπε να μείνουν στη χώρα τους, αν έπρεπε να βοηθηθούν. Πέρα από το αν ένα σημαντικό μέρος των κατοίκων της Λέσβου λειτούργησε ανθρωπιστικά, άπλωσε το χέρι του και βοήθησε αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί δεν περίμεναν να ακούσουν τον έπαινο, που προέρχεται από την ευαγγελική αναφορά «πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε».

Ανάμεσα σ’ όλους ξεχωρίζουν ο παπα-Στρατής και ο κυβερνήτης του Λιμενικού Παπαδόπουλος. Ο ένας έσπειρε στη στεριά κι άλλος όργωνε στη θάλασσα την αγάπη, τις αξίες της ζωής, τον ανθρωπισμό. Ο παπα-Στρατής χρόνια πριν ανασήκωνε το ράσο και βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη. Πάντα είχε καταλόγους με ανθρώπους της ανάγκης και τα χρειαζούμενα είδη. Συγκέντρωνε ρουχισμό, τρόφιμα, είδη σπιτιού και με αυτά ενίσχυε όσους είχαν ανάγκη. Συχνά ανέφερε τις ελλείψεις· «ένα πλυντήριο για μια οικογένεια που μόλις ήρθε στο νησί». Απλωνε τη μεγάλη του αγκαλιά στον συνάνθρωπό του εκεί στα χωριά του κάμπου της Καλλονής κι ακόμα παραπέρα. Ηταν ο καλός λευίτης και Σαμαρείτης.

Κι ο κυβερνήτης (μαζί με το πλήρωμά του και άλλους λιμενικούς) να μαζεύει από τη θάλασσα μικρούς και μεγάλους, πριν τους σκεπάσουν τα κύματα. Κι αυτός είχε πάντα απλωμένο το χέρι του. Ηταν η ονομαζόμενη «σανίδα σωτηρίας». Τότε που επιχειρούσαν να πιάσουν το χέρι, πριν αρχίσουν η αποστροφή κι οι δικαιολογίες ή λόγοι της υπεράσπισης των συνόρων. Κι οι δυο τους πάσχιζαν για τον άγνωστο συνάνθρωπό τους. Τώρα που δεν βρίσκονται κοντά μας, ας τους μνημονεύουμε εσαεί, εντός κι εκτός εκκλησιών.

* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας