«Μένουμε Ευρώπη» είναι το σύνθημα των απανταχού αντιπολιτευόμενων συστημικών, χωρίς άλλη εξήγηση! Τα τρία συστημικά κόμματα πίεζαν και πιέζουν την κυβέρνηση να υπογράψει συμφωνία με τους δανειστές, δίχως να θέτουν όρους και δίχως καμιά κριτική απέναντι στις απαιτήσεις των τριών θεσμών. Παράδοση άνευ όρων, στην ουσία, ζητούν. Οπως ακριβώς έκαναν, τα δύο από αυτά, όταν συγκυβερνούσαν.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή, σε επίπεδο προέδρων, δεν τόλμησαν όμως να υποστηρίξουν την ανάλγητη και παράλογη πρόταση των δανειστών. Για κάποιο καιρό σιώπησαν και μετά πάλι, επίμονα, συμφωνία ζητούσαν, δίχως όρους και προϋποθέσεις! Ουσιαστικά ήταν με την πλευρά των δανειστών και απέναντι στην κυβέρνηση, απέναντι στη χώρα!
Οπως έδειξε και η συγκέντρωση «Μένουμε Ευρώπη», το σύνθημα αυτό τείνει να γίνει ιδεολόγημα δίχως περιεχόμενο. Η Ευρώπη αναδεικνύεται σε υπέρτατο θεσμό, σε υπέρτατο αγαθό. (Κάποιοι δημοσιογράφοι και κάποιοι επίδοξοι πολιτικοί αυτό το εκφράζουν με υποτέλεια.) Δεν υπάρχει, όμως, μία και μόνη Ευρώπη. Υπήρχε η Ευρώπη του Μεσοπολέμου, η φασιστική Ευρώπη. Θα λέγαμε σε αυτή την περίπτωση μένουμε Ευρώπη; Οχι, βέβαια. Σήμερα έχουμε την Ευρώπη του σκληρού νεοφιλελευθερισμού, της ανισότητας, της ανεργίας, της μεταδημοκρατίας και της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων. Ισως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι βαδίζουμε στη συγκρότηση της γερμανικής Ευρώπης με ημιαποικιακούς όρους.
«Μένουμε», λοιπόν, παραδινόμαστε άκριτα σε αυτή την Ευρώπη; Δεν θα πρέπει ούτε να της αντισταθούμε; Ούτε να της ασκήσουμε κριτική; Μάλλον αυτό προτείνουν τα τρία κόμματα, οι διαδηλωτές που δεν τους άγγιξε η κρίση και κάποιοι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι. Είναι όμως αυτό λύση για τη χώρα; Τώρα και πέντε χρόνια έχουμε παραδοθεί στον Σόιμπλε και στις οικονομικές του απόψεις. Ποια θετική προοπτική άνοιξε για την κοινωνία και τη χώρα;
Υπήρχε ή υπάρχει, όμως, και η Ευρώπη του ουμανισμού, του διαφωτισμού, του κοινωνικού κράτους, των εργασιακών δικαιωμάτων, της σχεδόν πλήρους απασχόλησης, της δημοκρατίας και της σχετικής κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, και της αλληλεγγύης. Οι δανειστές δεν την αγνοούν, απλά την απεχθάνονται! Γιατί, όμως, δεν ομιλούν γι’ αυτή την Ευρώπη οι ντόπιοι θαυμαστές της;
Και να ‘μαστε τώρα μπροστά στο πιο σκληρό, σχεδόν αποικιακό, τελεσίγραφο των «θεσμών». Η αποδοχή του από την ελληνική κυβέρνηση θα οδηγούσε τη χώρα, με απόλυτη βεβαιότητα, από το κακό στο χειρότερο. Η κυβέρνηση αποφάσισε να διεξαγάγει δημοψήφισμα. Τι πιο δημοκρατικό; Η αντίδραση των τριών συστημικών κομμάτων είναι πιο σκληρή και από αυτή των δανειστών. Από πραξικόπημα το χαρακτηρίζουν έως δημοψήφισμα για το ευρώ! Την ίδια στιγμή που οι εκπρόσωποι των θεσμών δηλώνουν ότι η θέση της χώρας μας είναι στο ευρώ. Υπηρετούν εντονότερα τα συμφέροντα των δανειστών από ό,τι οι ίδιοι οι δανειστές! Πώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη στάση τους αυτή; Η κατοχική ιστορία της χώρας δίνει κάμποσες λέξεις…
* επίτιμος σύμβουλος Παιδαγωγικού Ινστιτούτου
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας