Η επέλαση της βίας

Ολο και πιο πολύ, όλο και συχνότερα, το «περίεργο» αλλάζει όψη και γίνεται κάτι αναμενόμενο. Το έγκλημα έγινε κάτι «που συνηθίζεται», η κακοδιαχείριση των κοινών κάτι «που έτσι γίνεται, τι να κάνεις;», η απόλυτη άποψη κάτι «που δείχνει χαρακτήρα» και άλλες πολλές μικρές και μεγάλες «παραδοξότητες» που συνεχίζονται, πολυσυζητιούνται και μας τυραννούν. Φυσικά όλες αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι διόλου τυχαίες. Κουκουλώνουν την αδυναμία μας να υπερασπιστούμε ως άνθρωποι τη λογική.

Τρέμω στη σκέψη πως στα διεθνή φόρουμ μελετητών θα εμφανιστεί η χώρα μας ανάμεσα σε εκείνες που έχει 14 γυναικοκτονίες σε λίγους μήνες. Και τρέμω αυτή τη σκέψη γιατί έτσι θα περάσουμε στο «ε, καλά, στην Ελλάδα σκοτώνουν τις γυναίκες τους όταν αυτές αντιμιλούν…». Την τραγική μοίρα της Καρολάιν είχαν στη συνέχεια πολλές γυναίκες. Οι δολοφόνοι τους δεν ήταν μιμητές. Ηταν όμως τηλεθεατές. Ηταν αυτοί που άκουγαν για έναν ωραίο πιλότο που δολοφόνησε τη γυναίκα του. Επειτα φτάσαμε στο να του στέλνουν άλλες γυναίκες μέχρι και ερωτικές επιστολές. Αστυνομικός έκανε δηλώσεις στην τηλεόραση για το πώς έπρεπε να λειτουργήσει ώστε να μην τον υποψιαστούν ποτέ, να μην τον πιάσουν ποτέ. Και άλλου είδους ευτράπελα που συνεχίστηκαν για μήνες. Ο δολοφόνος απέκτησε υπόσταση. Κάτω από τη μύτη μας.

Ηρθαν τσουνάμι οι γυναικοκτονίες και το φιλοθέαμον κοινό τις παρακολουθεί μία μία. Είναι έκπληκτο; Είναι σοκαρισμένο; Οχι. Τώρα πια ασχολείται για μια μέρα. Υστερα το ξεχνάει. Πού είναι η εστία των μελλοντικών δολοφόνων; Πού φωλιάζουν το απύθμενο μίσος τους και η απαξίωσή τους για τη γυναίκα που έχουν ή δεν έχουν; Μια τόσο δα μικρούλα σκέψη ουρλιάζει στο κεφάλι τους και γίνεται απόφαση: «Θα τη σκοτώσω». Δεν έχουν φίλους αυτοί οι άνθρωποι, δεν έχουν δικούς τους ανθρώπους; Εχουν. Ξέρουν, βλέπουν, μα σιωπούν. Δικαιολογούν. Το κακό εξαπλώνεται, γίνεται μετρήσιμος δείκτης. Γίνεται κώδικας σε μια κοινωνία που είναι πολύ κουρασμένη ήδη με τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση και την πανδημία. Στα ελληνικά σίριαλ Κρητικοί, Μανιάτες και άλλες σκληροτράχηλες αρχετυπικές μορφές αντρών παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Σε έναν κατήφορο προς το πρωτόγονο παρελθόν. Στα ξένα σίριαλ το ίδιο.

Εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο ψάχνουν διακαώς να βρουν εκεί μέσα έναν πιο τακτοποιημένο κόσμο από αυτόν που ζουν. Η επέλαση της βίας. Σε τι μείγμα άναρχου πολιτισμού θα καταλήξουμε άραγε; Ποια θα είναι η θέση των γυναικών; Του αδύναμου; Των παιδιών; Μήπως κλείσαμε τα αυτιά μας στον λόγο των στοχαστών; Ναι. Αυτοί δεν έχουν τόσο γρήγορο ίντερνετ. Απαιτούνται χρόνος και κόπος. Ας ελπίσουμε πως παρά τα δυσοίωνα σενάρια η ανθρωπιά θα κάνει και πάλι το θαύμα της. Ας το κάνει γρήγορα μόνο.