«Νιώθω άνθρωπος εκεί…»

Επιστρέφουν τα πλοία στο μεγάλο λιμάνι. Εχουν μαζέψει χιλιάδες παραθεριστές απ’ τα νησιά. Κουρασμένα, με τις μηχανές στο φουλ και τα πληρώματα ιδρωμένα. Είχε μια άλλη γεύση αυτό το καλοκαίρι για όλους. Οι περισσότεροι έφυγαν από τα σπίτια τους με την αίσθηση πως φεύγουν από μια φυλακή στην οποία ενδέχεται να κλειστούν ξανά οικειοθελώς. Εφυγαν με τη λαχτάρα να ζήσουν, να χαρούν το καλοκαίρι, τη γαλήνη της θάλασσας, την ελευθερία ενός ταξιδιού. Εστω με μέτρα, έστω με μάσκες.

Κάποιοι γύρισαν με την ψυχή σφιγμένη αφού κοντά τους ένιωσαν την ανάσα της φωτιάς. Κάποιοι άλλοι γύρισαν με την αγωνία της επιβίωσης στον δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Το καλοκαίρι αυτό πλησιάζει προς το τέλος του και δεν μπόρεσε να διώξει από το μυαλό των ανθρώπων την πανδημία, την ψυχρότητα της απόστασης, την αδιαφορία του κράτους για τα προβλήματά τους, την πιθανότητα μια άγριας κερδοσκοπίας πίσω από τις φωτιές και φυσικά τις πολιτικές ραδιουργίες. Το πνεύμα του καλοκαιριού υποχωρεί μπροστά στον πνιγηρό αέρα της πόλης, κρύβεται σε φωτογραφίες και αναμνήσεις.

Κράτησα μια μικρή πέτρα από μια παραλία. Είναι σε περίοπτη θέση πάνω στο τραπέζι. Ενα τόσο μικρό πραγματάκι δυνατό και άρρηκτο που θυμίζει πως εκεί έξω, μακριά από τις υποθέσεις των ανθρώπων, υπάρχει ένας κόσμος που μας περιμένει. Αθικτος και αμόλυντος. Πρωτόγονος αλλά και ελπιδοφόρος. Είναι τα όμορφα μέρη που θα ερημώσουν σε λίγες μέρες. Θα βρέχονται από τεράστια κύματα και θα δέρνονται από θυελλώδεις ανέμους. Θα αντέξουν όμως. Για να γυρίσουμε πάλι εκεί που αισθανόμαστε γαλήνη και μέρος ενός όλου που δεν το κρύβουν πολυκατοικίες και προβλήματα.

Σ’ ένα κατάστρωμα πλοίου είδα πριν από λίγες μέρες μια παρέα νέων παιδιών. Συζητούσαν για το νησί που άφησαν πίσω. «Ανετα μένω εκεί για πάντα, γιατί να μείνω δηλαδή στην πόλη, έχω Ιντερνετ και είμαι εντάξει. Κι ύστερα νιώθω άνθρωπος εκεί, ρε φίλε, όχι ζώο σε κλουβί», έλεγε ένας νεαρός που κρατούσε στα χέρια του μια κιθάρα. Κι οι φίλοι του συμφωνούσαν. Για δες, είπα στον εαυτό μου, για δες πώς σκέφτονται τα νέα παιδιά. Και μπροστά μου σε ένα περίεργο μέλλον είδα τις πόλεις μας ως πόλεις γερόντων και τα όμορφα και μέχρι τώρα έρημα μέρη της πατρίδας μου γεμάτα νέα παιδιά που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο. Αυτό το «νιώθω άνθρωπος εκεί» μοιάζει σαν την πιο όμορφη υπόσχεση που έδωσε αυτό το περίεργο καλοκαίρι που πέρασε.