Καλοκαιρινός  διάλογος με τα… στρείδια του lockdown

-Πότε ξεκίνησες να νιώθεις έτσι;

-Στη διάρκεια της καραντίνας. Τότε κλείστηκα σπίτι μου κι ήμουν ανακουφισμένη που είχα πληρώσει το φυσικό αέριο και είχα κάνει επισκευή στον λέβητα πριν αρχίσει το κρύο. Είχα πάρει προμήθειες, είχα απολυμάνει τα πάντα και περνούσα τα βράδια μου στο Netflix βλέποντας κυρίως ταινίες μετά το δελτίο ειδήσεων.

-Δεν είχες επαφές τηλεφωνικά ή μέσω ίντερνετ με κανέναν;

-Ναι φυσικά. Μ όλο τον κόσμο. Έχω 5000 φίλους. Έφτασα στο όριο.

-Και; Μιλούσες με κανέναν; 

-Όχι. Κυρίως έκανα  like Και μετά μετρούσα πόσα like έπαιρνα εγώ.

-Τι αναρτήσεις έκανες; 

-Κυρίως αναδημοσιεύσεις από sites. Για τα κρούσματα, τις μολύνσεις…τέτοια…

-Και πότε ανακάλυψες ότι δεν ήθελες πια να μιλάς με κανέναν;

-Όταν τελείωσε το lockdown. Θυμάμαι όταν πρωτοβγήκα έξω , δεν ήθελα να ακουμπήσω κανέναν. Ξέρεις , τα πεζοδρόμια είναι πολλές φορές τόσο στενά που αναγκάζεσαι να πέσεις πάνω στον άλλον. Εγώ περπατώ πάνω στο δρόμο για ν αποφύγω τα σκουντήματα. Ο χειρότερος εφιάλτης όμως είναι τα σούπερ μάρκετ. Έτσι όπως περιμένουμε ο ένας πίσω από τον άλλον στα ταμεία από απόσταση πάντα…κάποιοι επιμένουν να γυρνούν πίσω το κεφάλι τους και να πιάνουν κουβέντα. Βγάζουν και τη μάσκα μάλιστα για να ακουστούν καλύτερα. Παρατηρώ το στόμα τους έτοιμο να εκτοξεύσει επιθετικά μολυσμένα σάλια εναντίον μου…Σκέτο θρίλερ… Με τα σούπερ μάρκετ τελείωσα. Παίρνω ό,τι θέλω με delivery. Αφήνουν τα ψώνια έξω από την πόρτα και τους δίνω τα χρήματα. 

-Τα παιδιά σου; Οι φίλοι σου; Οι συγγενείς;

-Τα παιδιά μου ζουν μακριά…Μιλάμε μέσω skype. Δεν έχω άλλους συγγενείς. Είμαι μόνη μου…

Η φωνή της γλίστρησε δύο τόνους πιο χαμηλά. 

Όλοι είμαστε μόνοι. Απλώς κάποιοι από εμάς το έχουμε συνειδητοποιήσει, ενώ οι περισσότεροι όχι. Στην αρχή φοβόμουν να αντιμετωπίσω αυτή τη μοναξιά…Την απομόνωση και τα γεράματα που έρχονταν..

Μετρούσα τα τηλέφωνα στο κινητό που γίνονταν όλο και λιγότερα, όλο και πιο αραιά. Έβγαινα στο μπαλκόνι και χάζευα τα πασχαλινά τραπέζια των άλλων με τα λαϊκά στη διαπασών , κι ένιωθα ακόμη πιο μόνη, πιο …ακάλυπτη… Και τότε έμπαινα ξανά μέσα , άνοιγα την τηλεόραση κι έμενα ακίνητη για ώρες στην ασφάλεια του καναπέ …

Όταν όλα αυτά τελείωσαν. Όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω πάλι , συνειδητοποίησα  πόσο μόνη και πόσο διαφορετική ήμουν…  Ένιωθα ότι έπρεπε να προστατευθώ από τους Άλλους. Από εκείνα τα αδηφάγα βλέμματα, τα αγενή σπρωξίματα, τους ανθρώπους που έτρεχαν να σου πάρουν τη σειρά…Και κάπως έτσι άρχισα να αποφεύγω κάθε συγχρωτισμό».

Άνθρωποι-στρείδια & πανδημία

Η Χ.Κ είναι ένα ακόμη «στρείδι»(1) που δημιούργησε η πανδημία. Με μια ανάγκη απομονωτισμού στα όρια της αγοραφοβίας, χωρίς αναγκαστικά διάθεση παραίτησης από τη ζωή (ευτυχώς), αλλά με εμφανή τα σημάδια της αντικοινωνικής πλέον συμπεριφοράς: 

«Ζω μέσα μου. Εσωτερικά δηλαδή. Μιλώ με τον εαυτό μου, κάνω το πρόγραμμά μου , οργανώνω τις εξόδους μου . Πάντα μόνη. Η συντροφιά των άλλων ανθρώπων μου είναι ανεκτή , αλλά πάντα με ένα συγκεκριμένο όριο που θέτω εγώ. Δεν μ αρέσει να μιλώ πολύ. Δεν θέλω να μου μιλούν συνέχεια. Δεν κάνω ποτέ μια ερώτηση, δεν ανανεώνω ένα ραντεβού για καφέ. Για ν αποφύγω μάλιστα τις περιττές συναναστροφές (;) έχω πάντα μαζί μου ένα βιβλίο. Το βιβλίο αυτό είναι η ασφάλειά μου. Το τείχος μου. Κάθομαι σ ένα καφέ, ή στην αμμουδιά και ξεφυλλίζω ένα βιβλίο. Όταν δω κάποιον απέναντί μου που είναι έτοιμος να πιάσει κουβέντα, χώνω το κεφάλι μου στο βιβλίο και κάνω την απορροφημένη…»

«Διακηρύξεις» με… χρονοκαθυστέρηση

• «1 . Αναγνωρίζεται ότι η πανδημία COVID-19 έχει προκαλέσει σοβαρή διαταραχή της παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας, και έχει επηρεάσει την ψυχική υγεία των κοινωνιών με τρόπους που καθιστούν αναγκαία την επείγουσα ανάληψη δράσης.
• 2. Αναγνωρίζεται ότι οι ομάδες πληθυσμού που έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης αρνητικών επιπτώσεων στην ψυχική τους υγεία, όπως τα παιδιά και οι νέοι, οι ηλικιωμένοι, οι εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας και εκείνοι που ήδη θεωρούνται ευάλωτοι στην κοινωνία θα χρειαστούν στοχευμένη υποστήριξη και φροντίδα.
• 3. Διαπιστώνεται ότι η πανδημία έχει επιδεινώσει τα προϋπάρχοντα κενά στην παροχή ψυχικής υγείας.
• 4. Αναγνωρίζεται ότι η πανδημία αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για την αντιμετώπιση μακροχρόνιων συστημικών προβλημάτων και ελλείψεων στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Η αξιοποίηση αυτής της ευκαιρίας θα απαιτήσει αυξημένη επένδυση, ιδίως για την προώθηση προσβάσιμων και υψηλής ποιότητας υπηρεσιών ψυχικής υγείας, που βασίζονται στην κοινότητα και στην ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Το τρέχον πλαίσιο δίνει τη δυνατότητα επιτάχυνσης της εφαρμογής καινοτόμων παρεμβάσεων σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της κατάλληλης χρήσης ψηφιακών τεχνολογιών και παρεμβάσεων που στοχεύουν να προσεγγίσουν αυτούς που είναι πιο ευάλωτοι.
• 5. Αναγνωρίζεται ότι η πανδημία COVID-19 έθεσε την ψυχική υγεία στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας.
• 6. Ζητείται η ψυχοκοινωνική υποστήριξη να βρίσκεται στο επίκεντρο της ατζέντας και για την αποκατάσταση των ασθενών μετά την COVID-19, προκειμένου να αποφευχθεί η εμφάνιση χρόνιων ψυχικών ασθενειών ως αποτέλεσμα της πανδημίας».

Τα σημεία της διακήρυξης για την Ψυχική Υγεία που υπογράφηκε με καθυστέρηση ενάμιση χρόνου από το ξέσπασμα της πανδημίας και πολλών δεκαετιών από την ραγδαία αύξηση των προβλημάτων που σχετίζονται με την Ψυχική Υγεία των πολιτών, αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά ότι οι …αρμόδιοι βρίσκονται έτη φωτός μακριά από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο 

(1) Το όστρακο του στρειδιού είναι στρογγυλό ή ωοειδές. Η διάμετρός του φθάνει τα 10 εκατοστά. Το στρείδι έχει μεγάλη ευαισθησία στις αλλαγές της θερμοκρασίας και την αλμυρότητα του νερού. Ζει προσκολλημένο στα βράχια του βυθού.

Άνθρωποι-στρείδια. Μεταφορικά οι «κλειστοί» εσωστρεφείς άνθρωποι. Συνήθως δεν μιλούν πολύ και κυρίως δεν μιλούν εύκολα για τον εαυτό τους.