Τον φοβάμαι τον φόβο. Ισως γι’ αυτό μ’ αρέσει να γράφω συχνά γι’ αυτόν. Μιλώντας γι’ αυτά που μας φοβίζουν συχνά τα ξορκίζουμε. Οσο μεγαλύτερη απόσταση παίρνουμε από αυτά τόσο πιο κοντά μας έρχονται.
Γιατί αυτό που μας τρομοκρατεί δεν είναι αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε μέχρι να το συναντήσουμε. Στην ουσία, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα συνειδητοποιούμε πως τα πράγματα διαφέρουν εντελώς από αυτό που είχαμε φανταστεί. Και συνήθως διαφέρουν προς το καλό. Η διαφορά έγκειται στην οπτική που έχουμε για τον εαυτό μας και στο ποιοι είμαστε τελικά. Φουσκώσανε τόσο τα μυαλά μας από τις δήθεν αδυναμίες μας, που συχνά απορούμε με τις δυνατότητές μας.
Μικρή, φοβόμουν τα παραμύθια με λυπημένο τέλος. Εκείνα τα παραμύθια που ο ήρωας δεν επέστρεφε ποτέ στο κάστρο του. Κι εκείνα που ο δράκος τελικά ήταν όντως ο κακός της υπόθεσης και όχι ένα απλό κατοικίδιο της εκάστοτε ηρωίδας. Τους «κακούς» των παραμυθιών δύσκολα τους αποφεύγεις. Μετά τα τέσσερα-πέντε πρώτα παραμύθια που σου διαβάζουν έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις από την αρχή ποιος θα σωθεί και ποιος θα βγει ηττημένος στο τέλος. Ποτέ μου, όμως, δεν κατάφερα να εξοικειωθώ με την έννοια του απόλυτου καλού και του απόλυτου κακού. Ούτε στα παραμύθια ούτε και στη ζωή.
Μεγαλώνοντας, έρχονται οι πραγματικοί φόβοι και παίρνουν σάρκα και οστά. Τους λέμε απώλειες. Και το προστατευτικό περιβάλλον, κέλυφος που σπάει, και οι φόβοι μπάζουν από παντού. Λένε, ας μη μας τύχουν όσα μπορούμε να αντέξουμε. Κι όμως, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος ακόμα και με τον χειρότερο φόβο σου, και πάλι κερδισμένος βγαίνεις. Γιατί βλέπεις ότι μπορείς. Οτι πάντα μπορούσες.
Αν πριν από μερικά χρόνια είχαν μοιράσει στον καθένα από εμάς ένα ερωτηματολόγιο με γεγονότα που ζούμε σήμερα και μας ζητούσαν να τσεκάρουμε ποια από αυτά πιστεύαμε ότι θα αντέχαμε, σίγουρα τα ερωτηματολόγια θα επέστρεφαν στον αποστολέα άθικτα. Μπορεί εμείς να μη βγήκαμε άθικτοι από όλα αυτά, όμως σίγουρα βγήκαμε πιο συνειδητά δυνατοί.
Το θέμα είναι τι θα φτιάξουμε με αυτή μας τη συνειδητή, πλέον, δύναμη. Και ποιο θα είναι το «ηθικό δίδαγμα» της όλης ιστορίας. Να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας για ένα μέλλον, όπως και να έχει, αβέβαιο: φυλακισμένοι απ’ τους φόβους μας αλλά προφυλαγμένοι; Να βγούμε στον έξω κόσμο σαν να μην υπάρχει αύριο γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο;
Νομίζω ότι η απάντηση είναι κάπου στη μέση. Να ξαναπιάσουμε το παραμύθι απ’ την αρχή: Να δούμε πως και στη ζωή δεν υπάρχει απόλυτο «καλό» και «κακό», ούτε κάποιοι είναι «πιο ήρωες» από κάποιους άλλους, παρά τη συνεχή προσπάθεια διαχωρισμού μας.
* πολιτικός επιστήμονας, τραγουδοποιός
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας