Φαντασιακή ατζέντα…

Την ώρα που ξεκινούν οι διαδικασίες για την απαγόρευση λειτουργίας του κουρδικού κόμματος ΗDP, η Ε.Ε. των 27 ετοιμάζεται να υιοθετήσει θετική ατζέντα απέναντι στην Τουρκία του Ερντογάν.

Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι η πολιτική κατευνασμού του Ερντογάν που επέβαλε το Βερολίνο στους εταίρους του θα συγκρατήσει την κλιμάκωση της έντασης εντός και εκτός συνόρων;

Τι θα κάνει η Ε.Ε. αν μετά από μερικούς μήνες τεθεί το ΗDP εκτός νόμου και όπως είναι πολύ πιθανόν εξαπολυθούν δικαστικές διώξεις εναντίον των δημοφιλών δημάρχων της Κωνσταντινούπολης και της Αγκυρας;

Η προτεραιότητα του Ερντογάν είναι η με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο επανεκλογή του το 2023 ή και νωρίτερα αν καταφύγει σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Με τα σημερινά δεδομένα όπως αυτά διατυπώνονται στις δημοσκοπήσεις, αν οι εκλογές του 2023 διεξαχθούν στα όρια της δημοκρατικής ομαλότητας, η ήττα του Ερντογάν προβάλλει ως δεδομένη.

Ετσι, στο όνομα της αποφυγής ενός προσφυγικού κύματος σαν αυτό του 2015, αλλά και της εργαλειοποίησης των μουσουλμανικών κοινοτήτων της Ευρώπης, το Βερολίνο επιβάλλει προληπτικά στους εταίρους του στην Ε.Ε. μια στάση ανοχής στις όποιες μεθοδεύσεις ήθελε μετέλθει ο Ερντογάν προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία και μετά το 2023.

Το παραπάνω σκηνικό βρίσκεται στους αντίποδες της συνόδου κορυφής του Ελσίνκι τον Δεκέμβριο του 1999.

Τότε η ευρωπαϊκή προοπτική συνδεόταν με τη δυναμική περαιτέρω εκδημοκρατισμού του αυταρχικού καθεστώτος που διαμόρφωσε το 1982 η δικτατορία του στρατηγού Εβρέν.

Σήμερα η Ε.Ε., αντί να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από ένα καθεστώς που έχει καταπατήσει τις περισσότερες κόκκινες γραμμές της κοινοβουλευτικής και δημοκρατικής ομαλότητας, φαντασιώνεται ότι μπορεί να συμβάλει σε μια σταθεροποίηση της Τουρκίας εντός συνόρων.

Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι ο Ερντογάν δεν θα επιχειρήσει να συμψηφίσει τη συνεργασία του με την Ε.Ε. στη Λιβύη με την ανοχή μιας χωρίς προσχήματα πλέον αυταρχικής εσωτερικής εκτροπής;

Μια προσεκτική ματιά στη ρητορική των ΗΠΑ και της Γερμανίας απέναντι στην Τουρκία αναδεικνύει την Ουάσινγκτον να κρατά αποστάσεις ασφαλείας, να διαμηνύει ότι δεν επείγεται για μια όπως όπως εξομάλυνση των διμερών σχέσεων, σε πλήρη αντίθεση με το Βερολίνο που εδώ και έναν χρόνο επιδεικνύει μια προκλητική ανοχή προς τον Ερντογάν, σε σημείο που θα μπορούσε να εκληφθεί ως συνενοχή…