Το μήνυμα της Κορνουάλης

Ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο από τη σύνοδο κορυφής της Ομάδας των G-7 στην Κορνουάλη, που με οικοδεσπότη τον Τζόνσον θα πραγματοποιηθεί από τις 11 έως τις 13/6;

Το ενδιαφέρον δεν είναι η διεύρυνση ή όχι της ομάδας ή η μια ή η άλλη διατύπωση του κοινού ανακοινωθέντος σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των αυταρχικών καθεστώτων της Ρωσίας και της Κίνας.

Η Σύνοδος της Κορνουάλης θα είναι η πρώτη ευκαιρία καταγραφής των αντιδράσεων των έξι εταίρων των ΗΠΑ στην απόφαση του Μπάιντεν να επενδύσει ιλιγγιώδη ποσά για την αναβάθμιση υποδομών και την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής στο εσωτερικό της χώρας.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το ερώτημα αφορά κυρίως τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, το κατά πόσον δηλαδή πέραν του Ταμείου Ανάκαμψης οι χώρες της Ε.Ε. που μετέχουν στην Ομάδα των 7 θα ακολουθήσουν την Ουάσινγκτον προτείνοντας ένα νέο New Deal στους 24 εταίρους τους.

Ενα είναι βέβαιο, ότι το σοκ και το κόστος της πανδημίας δεν επιτρέπουν στο Βερολίνο να επαναλάβει τη διαφοροποίησή του από τη γραμμή πλεύσης που υιοθέτησε η κυβέρνηση Ομπάμα μετά την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008.

Θα βρει η Γερμανία της απερχόμενης Μέρκελ έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή με τη Γαλλία του Μακρόν και την Ιταλία του Ντράγκι εν όψει της Συνόδου της Κορνουάλης ή θα προσπαθήσει να μεταθέσει το ερώτημα της εναρμόνισης με τις ΗΠΑ για μετά τις εκλογές της 26ης/9;

Είναι γνωστό ότι για να μπορέσει το Βερολίνο -και κατά συνέπεια η Ε.Ε.-ευρωζώνη- να προσεγγίσει τη γραμμή πλεύσης που χάραξε ο Μπάιντεν χρειάζεται και αναθεώρηση του γερμανικού Συντάγματος αλλά και τροποποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας.

Και όχι μόνον, όπως εύστοχα τονίζει ο Γάλλος οικονομολόγος Φιτουσί στην «Εφ.Συν.», επισημαίνοντας ότι έτσι όπως είναι δομημένη η Ε.Ε. δεν επιτρέπει άλλες πολιτικές πλην του νεοφιλελευθερισμού.

Η Ε.Ε.-ευρωζώνη, που σε θεσμικό επίπεδο συζητά ακόμη την επιστροφή στην κανονικότητα της δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής, κινδυνεύει να χάσει την τελευταία ευκαιρία αποτροπής μιας κοινωνικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης, με πρώτο σταθμό έναν ευρωπαϊκό «τραμπισμό» με τη Λεπέν στη Γαλλία και τον Σαλβίνι στην Ιταλία.