Τι θα σημάνει για την Ε.Ε.–ευρωζώνη η πιθανή πλέον ανάδειξη των Πρασίνων σε πρώτο κόμμα και της Μπέρμποκ ως καγκελαρίου μετά τις εκλογές στις 26.9. στη Γερμανία;
Το ερώτημα, όταν τίθεται από τους Ευρωπαίους εταίρους, αφορά το κατά πόσον η αλλαγή φρουράς στην καγκελαρία σε συνδυασμό με την πρόκληση της ανάκαμψης μετά την πανδημία θα οδηγήσει έστω σταδιακά στην εγκατάλειψη της μόνιμης δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής που είναι κατοχυρωμένη από τον ενσωματωμένο στο Σύνταγμα «κόφτη χρέους» αλλά και από το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Οι Πράσινοι δεν έχουν πουθενά δεσμευτεί να αλλάξουν το Σύνταγμα και τις Συνθήκες, ζητούμενα ανέφικτα με δεδομένους τους σημερινούς συσχετισμούς στη Γερμανία και στην Ε.Ε., και έχουν κάθε λόγο να αποφεύγουν μια συζήτηση που θα μπορούσε να τρομάξει τους μετριοπαθείς κεντροδεξιούς ψηφοφόρους που θα ήθελαν να δοκιμάσουν μια αλλαγή με ασφάλεια. Το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής στο οποίο η Μπέρμποκ στοχοποιεί τη Μέρκελ είναι ο μερκαντιλισμός χωρίς αρχές απέναντι σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Τουρκία.
Αν οι Πράσινοι κατακτήσουν την καγκελαρία και οριοθετήσουν με δικαιωματικά προαπαιτούμενα τις σχέσεις του Βερολίνου με τη Μόσχα, το Πεκίνο και την Αγκυρα, τότε θα έχουν στην πράξη συμμορφωθεί με τη σταθερή και διαχρονική πίεση των ΗΠΑ για διακοπή της ενεργειακής στενής Ειδικής Σχέσης με τη Ρωσία, καθώς και για περιορισμό του διμερούς εμπορίου με την Κίνα και, τέλος, για κοινή διατλαντική στάση απέναντι στην Τουρκία του Ερντογάν.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι Πράσινοι, παρά τις αντιαμερικανικές τους καταβολές, θα συμβάλουν αποφασιστικά στην επάνοδο της Γερμανίας στην ατλαντική κανονικότητα.
Το 1999 η συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας κατέστη δυνατή σε μεγάλο βαθμό χάρη στον ιστορικό ηγέτη των Πρασίνων, Φίσερ, που ήταν αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σρέντερ, ο οποίος με τη ρητορική του παρουσίασε τον Μιλόσεβιτς ως νέο Χίτλερ.
Αλλωστε από τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα μέχρι και την έκρηξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου το 1914 οι Σοσιαλδημοκράτες υποστήριζαν τον γερμανικό επεκτατισμό προς Ανατολάς ως αναγκαίο αντίπαλο δέος στο τυραννικό και ιμπεριαλιστικό καθεστώς της τσαρικής Ρωσίας…
Αν οι Πράσινοι επιβάλουν στον έναν ή στον άλλον βαθμό την πολιτική ορθότητα ως συνιστώσα της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας, τότε θα έχουν εκ των πραγμάτων συμβάλει στη συρρίκνωση των δυνατοτήτων της Γερμανίας να επιμένει σε μια στρατηγική ευρωπαϊκής ακινησίας.
Χωρίς τη μακροχρόνια ενεργειακή επάρκεια μέσω της στρατηγικής Ειδικής Σχέσης με τη Ρωσία, χωρίς τις εξαγωγές προς την Κίνα κατά κύριο λόγο αλλά και την Τουρκία, η Γερμανία αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει ότι μόνον με πολιτικές αναθέρμανσης της ζήτησης μπορεί να δει το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανικής της παραγωγής να απορροφάται εντός της Ε.Ε.–ευρωζώνης.
Με άλλα λόγια, η ιδιαίτερη διαδρομή και ισορροπία που διαμόρφωσε η Γερμανία μετά την ενοποίηση του 1990 προβάλλει μέρα με τη μέρα ως ασύμβατη με τις ευρωατλαντικές στρατηγικές επιλογές της.
Ειρωνεία της Ιστορίας: οι Πράσινοι, που πρωτοστάτησαν τη δεκαετία του 1980 στις διαδηλώσεις κατά της εγκατάστασης των αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς Πέρσινγκ και Κρουζ στη Δυτική Γερμανία, σήμερα, στο όνομα της απαξίωσης των αυταρχικών καθεστώτων, ωθούν το Βερολίνο σε ευθυγράμμιση με την Ουάσινγκτον.
