Το κολέγιο των υπουργών-Οι σοφοί και οι σοφές

Επαναλαμβάνω κάποιες παλαιότερες σκέψεις, όχι γιατί πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει, εν τω μεταξύ, στους πνευματικούς προσανατολισμούς των εστεμμένων του είδους, αλλά απλώς γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω. Αλλωστε ποτέ δεν ξέρεις, θαύματα γίνονται ακόμη…

Στην Ελλάδα, όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι, τα αρχαιολογικά μουσεία, τα αρχαία θέατρα, μαζί και οι παραστάσεις που ανεβαίνουν σ’ αυτά, όλα αυτά και όσα άλλα σχετίζονται με την πολιτισμική μας κληρονομιά, θα έπρεπε να παραμένουν συνολικά, δωρεάν προσβάσιμα, όχι μόνο για τους Ελληνες, που ως ισότιμοι κληρονόμοι έχουν το νόμιμο δικαίωμα, αλλά και για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αφού όπως μας αρέσει να επαναλαμβάνουμε σε στιγμές πολιτισμικής γενναιοδωρίας, πρόκειται για παγκόσμια κληρονομιά…

Εσείς είστε πιο σοφοί από εμένα στα θέματα που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό και θα αντιλαμβάνεστε σίγουρα την ιστορική ορθότητα και τα οφέλη ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Ιδιαίτερα ταπεινωτικό και ιστορικά αυθαίρετο παραμένει βέβαια το γεγονός η μεγάλη πλειονότητα του λαού μας να αγνοεί τι σημαίνουν Επίδαυρος, Αρχαία Ολυμπία, Δελφοί, αρχαία τραγωδία, Ηρώδειο, αρχαιότητες κάθε μορφής. Υπάρχουν οικογένειες ολόκληρες που δεν έχουν επισκεφτεί ούτε μία φορά την Ακρόπολη, γιατί δεν αισθάνονται την ανάγκη ούτε έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν… Κατά τα άλλα, εμείς παραμένουμε οι πνευματικοί τροφοδότες συμπάσης της οικουμένης, «διά βίου μάθηση» και διάφορες άλλες ανέξοδες ελευθεροστομίες…

Ενας πιο εμπνευσμένος δεν θα βρεθεί ποτέ, στα διάφορα Κολέγια των Εγκεφάλων; Θα μου πείτε βέβαια και με το δίκιο σας ότι απαιτούνται έσοδα για να λειτουργήσει όλο αυτό το… φιλόδοξο καθεστώς. Ασφαλώς. Εχετε όμως σκεφτεί ποτέ πόσοι χορηγοί ανά τον κόσμο θα φιλοδοξούσαν να συνδέσουν το όνομά τους με ένα τόσο ιδιαίτερα τιμητικό έργο; Και χωρίς να περιοριστώ σε Ε.Ε., Unesco, ιδρύματα εδώ και έξω, μόνο που χρειάζεται λίγη έμπνευση και κάποιες επιδεξιότητες… Και φυσικά, ουσιώδης γνώση και βαθύς σεβασμός του φαινομένου πολιτισμός…

Και τώρα, ένα ερώτημα προς όλους γενικά τους πνευματικούς παράγοντες, εντός και εκτός του κύκλου της εξουσίας: Είναι ποτέ δυνατόν, στη χώρα του Ομήρου, της Σαπφούς και των μεγάλων τραγικών, στη χώρα που και από τα φύλλα των δέντρων στάζει ποίηση, στη χώρα με τα τόσα κερδισμένα και με τα άλλα τόσα χαμένα βραβεία, να υπάρχουν νέοι που τελειώνουν το σχολείο χωρίς να γνωρίζουν καν ποιος είναι ο Σικελιανός, ο Εμπειρικός, ο Σινόπουλος, ο Καρούζος, ο Εγγονόπουλος, ακόμα κι ο Ρίτσος, ο Γκάτσος, ο Αναγνωστάκης και πάει λέγοντας; Είναι δυνατόν να μην έχουν πιάσει ποτέ στα χέρια τους ένα βιβλίο με ποιήματα του Σεφέρη, του Παλαμά, του Καβάφη, του Ελύτη; Ναι, δυστυχώς, είναι δυνατόν και λίαν σύνηθες…

Οι λόγοι; Πρώτον, γιατί η ποίηση δεν διδάσκεται στην πατρίδα όπου γεννήθηκε και στις περιπτώσεις που διδάσκεται, διδάσκεται από «ανειδίκευτους» δασκάλους και δεύτερον, διότι τα βιβλία ποίησης, λόγω της ιδιαιτερότητας τους και λόγω του περιορισμένου αριθμού αντιτύπων που συνήθως κυκλοφορούν, καταντάνε να αποτελούν ένα είδος πολυτελείας, στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Και φυσικά, σε τιμές καθόλου ελκυστικές για τον αναγνώστη. Νομίζω λοιπόν, αυτό το ιερό συστατικό της φυλής μας, η ποίηση, πρέπει να βρεθεί τρόπος να κυκλοφορήσει παντού και πάντοτε. Στους μαθητές, στους σπουδαστές, στους απλούς αναγνώστες.

Η ποίηση, αυτό το μεγαλειώδες συστατικό μας, πρέπει να διανέμεται δωρεάν στους πάντες. Αυτό θα ήταν πράξη μεγάλης εθνικής χρησιμότητας, τιμή στον πολιτισμό. Στην Ελλάδα η ποίηση δεν πωλείται. Παρέχεται δωρεάν. Και πιστέψτε με, το οικονομικό κόστος είναι ασήμαντο για μια τόσο σπουδαία πρωτοβουλία, ακόμη και για τον ισχνό προϋπολογισμό του δικού μας οικονομικού μεγέθους.

*γλύπτης

Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» την Τρίτη 04/05/2021.