Περικλής: ο αγαπητικός της ζωής, της παρέας, των ανθρώπων

Ελα Περικλή, καλή σου μέρα. Πάλι αυτό το «αφήστε μήνυμα»; Εγινες και υπναράς τελευταία; Μας λείπεις. Χαθήκαμε. Πάει χρόνος τώρα. Λείπεις απ’ την παρέα. Σα να λείπει η ζωή της παρέας. Ο αγαπητικός της ζωής της. Παρέα χωρίς ζωή, είναι ζωή χωρίς αγάπη. Η παρέα έμεινε από αγάπη.

Απ’ την αγάπη του φύλακα άγγελου ανθρωποφύλακα των ανθρώπων, από διαβόλους ανθρωποφύλακες, ανθρώπων πολιτών φυλακισμένων. Την τελευταία φορά μιλήσαμε για την αγάπη. Πως είναι ό,τι μας απόμεινε πια, δυσεύρετη και πάντα σε απόσταση αναπνοής από τον φθόνο.

Αγάπη για ζωή, αγάπη για την παρέα των ανθρώπων και την πόλη, πάντα κοντά στη φύση, με όλα της τα οργανικά και τα ανόργανα όντα. Αγάπη για ζωή λουσμένη σε φως σοφίας ετερότητας, με μέτρο απολλώνιο και ρυθμό πεπολιτισμένο διονυσιακό, πως εμείς είμαστε και ο άλλος, ο έτερος, γνωστός δικός ή ξένος άγνωστος και πως όλοι είμαστε το ένα, σε κοινωνία αλληλεγγύης και φιλίας ύστερα από χρόνια και χρόνια επανάστασης, φιλίας και συνανθρώπισης κατά ασταμάτητης αντεπανάστασης, αντιπαλότητας, ατομικοποιημένων «εγώ» όχλου, να φάει ο ένας των άλλονε, τυφλού ανταγωνισμού πως εμείς μόνο είμαστε σ’ αυτή τη ζωή και άλλος κανένας.

Τέτοια λέγαμε την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, στην παρέα. Και λέγαμε πως το πρόβλημα είναι ο εξουσιασμός. Εξουσιασμός ατομικός, κρατικός, εργασιακός, κοινωνικός, παρεΐστικος, οικογενειακός, ακόμα και εξουσιασμός κρατικής και ατομικής τρομοκρατίας. Η εξουσία για την εξουσία, δηλαδή. Οπως και η τέχνη για την τέχνη, το κέρδος για το κέρδος, η ηδονή για την ηδονή, η οδύνη για την οδύνη, η αυτοϊκανοποίηση, ο αυνανισμός, η καταστροφή.

Ο κομμουνιστής είναι αντιεξουσιαστής πρώτα απ’ όλα έτοιμος να πολεμήσει την όποια εξουσία, ατομική του ή δημόσια, και έτοιμος κάθε φορά ο ίδιος να παραιτηθεί από το όποιο πόστο του.

Δεν δέχεται καμία εξουσία, απλώς ανέχεται την όποια εξουσία τσάτρα-πάτρα ψηφίσει ή κάποια τσάτρα-πάτρα πλειοψηφία κοινωνική και με την κοινωνία μπροστά οργανωμένη αμεσοδημοκρατικά, αλλάζει την όποια κοινωνία χωρίς βία πλειοψηφικά, μέχρι το προχωρημένο κάποτε στάδιο του αυτεξούσιου βίου, όπου όλοι μας, πολίτες, οπλίτες, δημιουργοί, με όπλα την καρδιά, τον νου, την Αμεση Δημοκρατία, τη γνώση και τον ανθρωπιστικό πολιτισμό κατά της όποιας βαρβαρότητας αντιανθρωπισμού, να δημιουργούμε το δράμα της ζωής μας, της μοίρας μας, να το ερμηνεύουμε και να το απολαμβάνουμε σε θέαση, όλοι μαζί, στη Νιρβάνα της ηδονής μας, σάρκινης και πνευματικής, σάρκα και πνεύμα ένα, ηδονής με αξίες, αρχές και ιδέες ανθρωπισμού.

Τα λέγαμε, Περικλή, κι έχουμε την ανάγκη να τα λέμε και να τα ξαναλέμε, αλλά και να τα κάνουμε. Μόνο η αγάπη είναι το διέξοδο στο αδιέξοδο. Η φανέρωση της αγάπης με επίμονη, επίμοχθη, επίπονη ενέργεια θερμή. Το μόνο φως στο σκοτεινό τούνελ του λαβύρινθού μας.

Αν δε μ’ αγαπήσεις
μόνο δε θ’ αγαπηθώ.
Μα αν δε σ’ αγαπήσω
δε θα μάθω την αγάπη.
Πόνος να μην αγαπηθώ,
Μα να μην αγαπήσω,
κρίμα είναι βαθύτερο,
απ’ το να σβήσει ο ήλιος.

Σ’ αγαπάμε και μας αγαπάς, Περικλή. Μόνο που χαθήκαμε. Κουραστήκαμε. Κουράστηκες. Σκόνταψες. Επεσες. Σε πήρε ο ύπνος κι άργεψες. Βαριοκοιμάσαι, καπετάνιο.

Σηκώσου απάνω, Περικλή
Και μη βαριοκοιμάσαι.
Βρέχει ουρανός και βρέχεσαι.
Χιονίζει. Θα κρυώσεις.
Θα σου βραχούνε τ’ άρματα
Και τα χρυσά τσαπράζια.
Και τ’ ασημένιο σ’ καπετάνιε μ’ το σπαθί.

Αντε και τα ξαναλέμε. Μη χανόμαστε. Δε θα χαθούμε. Πώς να χαθεί η ζωή της παρέας που είναι αστέρι που λάμπει ακόμα κι αν χαθεί όπως και τ’ αστέρια του ουρανού. Καλή αντάμωση…

Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» τη Δευτέρα 26/04/2021..