«Και τι ζητήσαμε; Ενα τραμπολίνο να παίξουμε, μες στα συντρίμμια του καπιταλισμού». Ακούω μια φίλη μου να λέει. Είναι πολύ συνηθισμένο, οι άνθρωποι σε στιγμές τραγικές να βρίσκουν χαραμάδες φως. Και αυτές οι χαραμάδες είναι, τελικά, που εκτός από σανίδες σωτηρίας, χαράσσονται στη μνήμη ως οι πιο φωτεινές στιγμές της ζωής μας. Ισως να φταίει και η αντίθεση που προκαλούν σε σχέση με το απόλυτο σκοτάδι.
«Η κρίση του καπιταλισμού δεν είναι παρά μια καμπύλη ενός οικονομικού κύκλου, η οποία κρατά πέντε, το πολύ επτά χρόνια, και ύστερα έρχεται ξανά η άνθηση. Είναι κάτι αναπόφευκτο». Ακούω έναν άλλο φίλο οικονομολόγο να μου εξηγεί. Ομως, κι ας μην είμαι οικονομολόγος, οι αριθμοί δεν βγαίνουν και τα χρόνια περισσεύουν. Επομένως, ίσως, η πραγματικότητα να διαφέρει κάπως από αυτά που ξέραμε μέχρι σήμερα. Στην τελική, τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα και ισοσκελισμένο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών αν δεν υπάρχει προϊόν για να εξάγεις; Κι αν δεν υπάρχει καταναλωτικό κοινό, τι να το κάνεις και το προϊόν;
Συνεχίζουμε να λειτουργούμε με τα ίδια στερεότυπα και τις ίδιες φόρμες, οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές που χρησιμοποιούσαμε και πριν από δέκα χρόνια. Ερμηνεύουμε τη σημερινή κατάσταση μέσω μακροοικονομικών υποδειγμάτων και μέσω της φιλελεύθερης σχολής σκέψης και θεωρούμε ότι βάζουμε ορθώς τα πράγματα στη θέση τους. Αν ξεμυτίσεις από τη γνωστή νόρμα και προσπαθήσεις να προσεγγίσεις τα πράγματα διαφορετικά, κατηγορείσαι ως αδαής ρομαντικός. Και η ερώτηση η ίδια πάντα: «Πες μου εδώ και τώρα, τι θα έκανες εσύ;» και σου κουνούν το δάχτυλο στη μούρη.
Δεν ξέρω πια τι θα έκανα, ούτε τι περιμένω να γίνει. Για πόσο καιρό θα κρυβόμαστε σε αυτά τα συντρίμμια του τρόμου και αν το τραμπολίνο που ονειρεύεται η φίλη μου είναι μια λύση. Δεν προχωράει άλλο η ζωή έτσι. Βάζοντας «Χ» στις ημέρες του ημερολογίου. Κι εμείς απαθείς να περιμένουμε κάποιον να δώσει μια λύση και να γίνει αυτό το πολυπόθητο «θαύμα» που θα τα διορθώσει όλα μεμιάς. Μάθαμε ότι αυτό είναι δουλειά άλλων. Αυτό δεν είναι άλλωστε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία; Εκλέγεις τους αντιπροσώπους σου, οι οποίοι, δεδομένου ότι έχουν την τεχνογνωσία, την τόλμη και το όραμα, ασκούν εξουσία στο όνομά σου και για χάρη σου.
«Βλέπεις κανένα από τα πρόσωπα που μας κυβερνούν να έχει όλα αυτά που λες;» με ρωτάει άλλος ένας φίλος. Δυσκολεύτηκα – παρά το γεγονός ότι προσπαθώ πάντοτε να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Μια υπουργός Παιδείας που αντιλαμβάνεται τα σχολεία ως επιχειρήσεις, ένας υπουργός Υγείας που είναι εξαφανισμένος σε περίοδο υγειονομικής κρίσης, μια υπουργός Πολιτισμού που θεωρεί τους καλλιτέχνες απολίτιστους.
Κι εμείς, να κάνουμε συνεχώς το ίδιο λάθος: να ζητάμε απλά ένα τραμπολίνο να παίξουμε για να ξεχαστούμε κι ας καίγεται γύρω μας ο κόσμος. Και να λέμε κάθε μέρα: «Ασ’ το γι’ αύριο».
*πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας