Η ελληνική κοινωνία θα κουβαλάει μία νέα διακριτή εστία αγεφύρωτης ρήξης

«Η υπερβολή της αυστηρότητας γεννά το μίσος, η υπερβολή της επιείκειας αδυνατίζει την εξουσία» (Σααντί)

Μέσα στην πανσπερμία των θεμάτων που ταλανίζουν τον ελλαδικό χώρο το τελευταίο χρονικό διάστημα υπάρχει και ένα ζήτημα με αρκετή και πολύπλευρη σημασία για πολλούς λόγους: η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα. Εξ ορισμού είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση, ακόμα και στο δημόσιο σχολιασμό της, καθώς έχει χροιές που αγγίζουν πολύ ευαίσθητες χορδές και ξύνουν πληγές ενός παρελθόντος που δεν φαίνεται να έχουν ξεχάσει και τόσοι πολλοί... 

Όμως, ο κάθε ένας που θέλει να ασχοληθεί με τον οποιονδήποτε τρόπο με την υπόθεση και σέβεται τον εαυτό του πρέπει εξαρχής να κάνει ένα διαχωρισμό: άλλο πράγμα η ιδεολογική ταύτιση με τις πολιτικές θέσεις του Δημήτρη Κουφοντίνα, άλλο πράγμα η γνώμη για τις πρακτικές της οργάνωσης 17Ν και άλλο πράγμα η υποστήριξη στο αίτημα μίας απεργίας πείνας. Κάποιοι μπορούν να συμφωνούν και με τα τρία, κάποιοι να διαφωνούν εντελώς και με τα τρία, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κινούνται στο ενδιάμεσο πεδίο.... 

Κάθε τοποθέτηση σε ένα τόσο καυτό θέμα, ακόμα και αν αφορά αποκλειστικά και μόνο στον τρίτο πυλώνα, την απεργία πείνας, είναι πολύ δύσκολο να μην αγγίξει στα μυαλά των περισσοτέρων τις δύο πρώτες ατραπούς. Για αυτό και αν κάποιος ενδιαφέρεται για την απήχηση των θέσεων του σε ευρύτερα ακροατήρια οφείλει να συνυπολογίζει αντιδράσεις, παλμούς και πιθανές ανελαστικές συμπεριφορές.

Είναι σίγουρο πως σε τέτοιες υποθέσεις κάθε δημόσια τοποθέτηση φιλτράρεται διαφορετικά και «απασχολεί» πολλούς... Που μπορεί αυτοί να βρεθούν σε διάφορα περίεργα σημεία. Ακόμα και σε παραθεσμικές διεργασίες. Αλλά, ας μη μείνουμε παραπάνω σε αυτό. Καθώς το ζήτημα φαίνεται πως μπαίνει στην πιο κρίσιμη φάση του και η έκβαση της απεργίας πείνας διακρίνεται από ένα πολύ σημαντικό διακύβευμα που κανένας δεν πρέπει να αγνοήσει: την υγεία του απεργού πείνας...

Στο υποθετικό σενάριο στο οποίο η υγεία του απεργού πείνας αποκτήσει οποιοδήποτε πρόβλημα (εδώ οι συνέπειες κατηγοριοποιούνται κλιμακωτά...) η αστική δημοκρατία αμέσως εισάγει-καταχωρεί στο βιογραφικό της κάτι συγκεκριμένο. Το οποίο δεν μπορεί να ξεπεραστεί με non paper ή με επικοινωνιακούς χειρισμούς υψηλής δεξιότητας (πράγμα δύσκολο για τον ελλαδικό χώρο, αλλά με θεωρητικές πιθανότητες πραγμάτωσης...), ούτε με όξυνση της καταστολής. Το όποιο ηθικό έρεισμα επικαλούνται εδώ και δεκαετίες ορισμένοι, αίφνης αντιστρέφεται στο ενδεχόμενο μίας επαχθούς εξέλιξης.

Οι έννοιες θύτης και θύμα αναπροσαρμόζονται και ψάχνουν να βρουν τα καινούρια σημεία ισορροπίας τους. Καταστάσεις που ορισμένοι θέλουν να κρύψουν κάτω από το χαλί της βολικής κοινωνικής συμβατικότητας, θα ανατροφοδοτηθούν και η ελληνική κοινωνία θα κουβαλάει μία νέα διακριτή εστία αγεφύρωτης ρήξης. Που τα επόμενα χρόνια μάλλον θα δημιουργεί εντάσεις κάθε διαλογής. Είναι εύκολο να σηκώσει κάποιος ένα τόσο βαρύ φορτίο; Όποια κι αν είναι τα κίνητρά του, όχι...

Δεν θέλω να μπω σε αυτό το κείμενο στις λογικές των νομικών επικλήσεων, στις οποίες μπορεί να προβεί η κάθε πλευρά για να ενισχύσει τη θέση της. Δεν το κάνω επειδή, ντε και καλά, διακατέχομαι από κάποια αντι-νομικίστικη προδιάθεση. Όχι, δεν διακατέχομαι πια. Θεωρώ πως έχω μία επαρκή αντίληψη για το ρόλο του νόμου και της χρησιμοποίησής του ακόμα και σε τέτοιου είδους αντιμαχίες.

Ούτε θέλω να απογυμνώσω τη διαπάλη ανάμεσα στους νυν διαχειριστές της αστικής εξουσίας με το στρατόπεδο των ορκισμένων αντιπάλων της από όλα τα χαρακτηριστικά της. Κανένας δεν μπορεί να το κάνει αυτό, όσο έξυπνα και πειστικά επιχειρήματα κι αν φέρει στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου. Αλλά, και όση ουδετερολαγνεία κρύβει στα αμπάρια του.

Θέλω απλά να επισημάνω πως εδώ διεξάγεται ένας σκληρός ανταγωνισμός, με την κατάληξη κάπως αβέβαιη και το μέλλον έτοιμο να «μαρκαριστεί» για πάντα από σπορές που θα οξύνουν τις αντιθέσεις σε άλλο ένα πεδίο. Αν το επίσημο κράτος κάνει τη λάθος (κατά την προσωπική μου άποψη) κίνηση...