Θετική στις ανασφάλειες

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ετοιμάστηκα, έβαλα τα καλά μου και βγήκα έξω χωρίς τη μάσκα να κρύβει το κραγιόν μου. Τώρα φοράω τη ζεστή μου ρόμπα, η οποία έχει γίνει το δεύτερο δέρμα μου και χαζεύω με τις ώρες βιντεάκια στο YouTube με μακιγιάζ και ιδέες για ντυσίματα. Μου έρχεται έμπνευση, μα το πιθανότερο είναι πως αν βγω έτσι όπως θέλω έξω, θα γυρίσω σπίτι με 300 ευρώ πρόστιμο.

Και σε ποιον δεν έλειψαν οι έξοδοι, να μπαίνει με αυτοπεποίθηση στο βαγόνι του μετρό και να ξέρει πως όλο και κάποιος τον κοιτάει και τον θεωρεί ωραίο. Ολο αυτό το ολικό λοκντάουν με έκανε να κλειστώ και στον εαυτό μου. Οι σκέψεις λεπτό με το λεπτό πολλαπλασιάζονται και με ρίχνουν σε μια βαθιά τρύπα. Θέλω να βγάλω τη φόρμα μου και να την αλλάξω με ένα μαύρο καλσόν κι από πάνω ένα μαύρο φόρεμα. Να βγάλω τα γυαλιά μου και να βαφτώ, ίσα ίσα να τονίσω τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Το κάνω όντως, αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν έχεις την ίδια αυτοπεποίθηση με αυτήν που λαμβάνεις όταν σε κοιτάει κάποιος άλλος. Κι όχι, δεν μιλάω για την επιβεβαίωση που ζητάμε από τους άλλους, αλλά γι’ αυτήν τη λάμψη που νιώθεις πάνω σου όταν σηκώνεσαι από την καρέκλα και βγαίνεις από το σπίτι. Ζητάω αυτό το χαλαρό συναίσθημα που ένιωθα όταν έβγαινα για ένα ποτό στη γειτονιά μου κι ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Ενιωθα όμορφη, χωρίς να περιμένω κανένα κομπλιμέντο.

Η καραντίνα όχι μόνο καταστρέφει την οικονομία της κάθε χώρας, καταστρέφει και την ψυχική υγεία του καθένα μας. Χρειαζόμαστε αυτό το χάδι, αυτό το κοίταγμα της αντανάκλασής μας στον καθρέφτη που αντανακλάται και στο βλέμμα εκείνου του ενός ανθρώπου που θα μας κοιτάξει. Κι ενώ είμαι τυχερή που είμαι αρνητική στον κορονοϊό, νιώθω μίζερη που είμαι θετική στις ανασφάλειες. Το ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που το παλεύεις μόνος σου, μα είναι απίθανο να μη σε επηρεάσουν και οι εξωτερικοί παράγοντες. Τα διαγγέλματα αλλάζουν συνέχεια, μα η διάθεσή μου παραμένει η ίδια. Απογοήτευση, εκνευρισμός, άγχος. Ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο ανασφαλής και μέσα σε όλη αυτήν τη δυσπιστία δεν μπορώ να βρω τον εαυτό μου και συνάμα δεν μπορώ να τον ανανεώσω. Κάθε πρωί που ξυπνάω λέω μια λίστα με λόγια διαβεβαίωσης στον ίδιο μου τον εαυτό.

Ωστόσο, όλοι ξέρουμε πως οι πράξεις μιλάνε πιο δυνατά και από τα πιο έντονα λόγια. Μα πού θα πάει. Καλύτερες μέρες θα έρθουν, αλλά μέχρι τότε εγώ θα αποθηκεύω ντυσίματα και μακιγιάζ για να τα αναπαραστήσω όταν ξαναβρεθώ σε εκείνο το μπαρ της γειτονιάς.