Το θέμα είναι η στατιστική αποτύπωση των τάσεων των τελευταίων χρόνων

Σε ένα χειμώνα που στην Ελλάδα δυσκολευόταν πολύ ο ίδιος μέχρι πρόσφατα να λειτουργήσει σαν καθαρόαιμος χειμώνας, ήρθαν εδώ και λίγες μέρες τα δυνατά κρύα παρέα με σοβαρές χιονοστρώσεις σε διάφορα μέρη της χώρας. Οι άνθρωποι σε κάθε περιοχή κάνουν τον απολογισμό τους με βάση το είδος, την ένταση και τις χωροταξικές προτιμήσεις των φαινομένων. Άλλοι ικανοποιήθηκαν στο έπακρο, άλλοι οφείλουν να μάθουν να συμβιώνουν με την απογοήτευση της αχιονίας...

Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και μας παρέχουν εύρος στοιχείων για διερεύνηση. Κυρίως από τους επιστήμονες και πιο ειδικά από τους έγκριτους εκείνους που τιμούν την επιστημοσύνη τους.

Η έντονη, ανόθευτη και υπέροχη στη δική μου συνείδηση προσμονή που έχουν πολλοί άνθρωποι για ένα καλό χιόνι στις περιοχές τους παραμένει αναλλοίωτη ακόμα και στους καιρούς μας. Υπάρχουν, δε, αρκετοί, που συνειδητοποιούν τις κλιματικές μεταβολές και το αναζητούν ακόμα πιο περιπαθώς, για να πιστέψουν πως ακόμα τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Kαι θέλουν να δουν τα φαινόμενα να πραγματώνονται για να πείσουν τους εαυτούς τους. Εκεί αναμειγνύονται οι επιθυμίες, τα πρόσκαιρα σκαμπανεβάσματα και οι γενικευμένες τάσεις.

Για παράδειγμα στον πρόσφατο χιονιά των τελευταίων ημερών η Αττική δεν μπορεί να έχει μόνο παράπονα, όμως η ίδια η Αθήνα και τα άμεσα προάστιά της εξαναγκάζονται να κινηθούν σε διαφορετικό μοτίβο. Εκεί καλλιεργείται εύλογα και ένα είδος υπόκρυφου πεσιμισμού. Το μικροκλίμα πλέον παράγει διαρκείς στερήσεις...

Οι αριθμοί από μόνοι τους υποστηρίζουν τη θέση πως τις τελευταίες δεκαετίες το κλίμα μεταβάλλεται. Κάθε αλλαγή στη ζωή απαιτεί προσαρμογές. Οι παλιότεροι, αυτοί που έχουν μάθει εντελώς αλλιώς, συνήθως στην αρχή αφήνονται στα πέπλα της νοσταλγίας, ύστερα απογοητεύονται και στο τέλος -αργά ή γρήγορα- παραιτούνται και συμβιβάζονται με το όποιο καινούριο.

Οι ενδιάμεσοι, αυτοί που έχουν βιώσει κάθε μεταίχμιο, παλεύουν να βρουν το σημείο ισορροπίας τους. Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτή, γιατί δεν είναι απλά η επιλογή σε ένα ιδεολογικής υφής δίλημμα, αλλά καταστάσεις που ορίζουν τις καθημερινότητες. Μετά από ταλαντεύσεις καταλήγουν και αποδέχονται τη νέα πραγματικότητα, τους αρέσει, δεν τους αρέσει. Που μάλλον δεν τους αρέσει.

Οι νεότεροι δε, αυτοί που θεωρούν ως μοναδικό δεδομένο το καινούριο, δεν πολυσκοτίζονται. Όλα αυτά, βέβαια, στο βαθμό που δεν έχουν αρχίσει να εντείνονται οι πιέσεις και οι δυσφορίες...

Η κλιματική αλλαγή είναι σε θέση, αν προχωρήσει ακάθεκτη, να μετατρέψει ακόμα και τις ταλαντεύσεις των ενδιάμεσων σε «αρχαία ελληνική ιστορία». Σκηνές του παρελθόντος που θα μνημονεύονται μονάχα από πηγές και δεν θα προσδιορίζονται από την ενεστωτική πραγματικότητα. Γιατί θα είναι εντελώς ξένες με αυτήν.

Ας είναι. Γνωρίζοντας τις τάσεις του μέλλοντος οφείλουμε ταυτόχρονα να κατανοήσουμε τι έρχεται και στο σήμερα κιόλας να το αποτρέψουμε. Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Μαθαίνουμε, κατανοούμε, παλεύουμε, κατακτάμε, σώζουμε και βελτιώνουμε... 

Το θέμα αυτό καθ΄ αυτό δεν είναι το χιόνι στην Αθήνα και στα πέριξ. Μπορεί μετά από λίγες μέρες ή σε λίγο καιρό, ακόμα και στα επόμενα χρόνια, να ευνοήσουν οι συνθήκες και να λάβει χώρα κάποιος χιονιάς, ακόμα και ιστορικών διαστάσεων. Το θέμα είναι η στατιστική αποτύπωση των τάσεων των τελευταίων χρόνων. Και εδώ τα προσχήματα δεν σώζονται από το κάθε μεμονωμένο.

Η αύξηση της θερμοκρασίας κάνει πιο δύσκολη τη μετάβαση συστημάτων από το Βορρά με την ίδια ένταση και μορφή σε σχέση με το παρελθόν. Αντιθέτως, φαίνεται πως οι θερμές αέριες μάζες από την Αφρική βρίσκουν ολοένα και πιο εύκολα το δρόμο για τα μέρη μας, κάθε εποχή του έτους πια... Οι υψηλότατες θερμοκρασίες περίπου μία εβδομάδα νωρίτερα, που ερωτοτρόπησαν με τους τριάντα βαθμούς Κελσίου πριν καν τα μέσα Γενάρη, αποτελούν το ηχηρό «κόψιμο της κορδέλας» σε αυτό το «νέο έργο»...

Και αν κάποιοι συνειδητοί αρνητές της κλιματικής αλλαγής (ή τέλος πάντων κάποιοι άτυποι υποστηρικτές της διατήρησης των ορυκτών καυσίμων σε περίοπτη θέση προτίμησης) αρέσκονται στα πρόσκαιρα και στα αποσπασματικά για να μπορούν να παράγουν υπεκφυγές, δικαιολογίες και επικίνδυνες καθυστερήσεις, η γενική τάση τα λέει όλα. Αυτή αναδύει το πρόβλημα.

Θα πει κάποιος: τα έχουμε ξανακούσει αυτά, τι μας τα τσαμπουνάς με αφορμή το χιόνι των τελευταίων ημερών; Eιδικά όταν πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου ντύθηκαν στα λευκά. Επειδή δεν χιόνισε σε σένα; Εγώ θα απαντήσω τα εξής: δεν πειράζει, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα θα τα φέρνουμε στην επιφάνεια διαρκώς όλα τα σχετικά...

Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι ζήτημα πεποιθήσεων, ατομικών εμμονών ή απλοϊκών απεμπλοκών, όσο της δυναμικής μεταβολής των όρων του παιχνιδιού...