Η σκιά της Χίλαρι

Παρακολουθώντας τις απίστευτες σκηνές από την εισβολή στο Καπιτώλιο ανακάλεσα στη μνήμη μου το πάθος με το οποίο πολλοί, που λογίζονται για προοδευτικοί ανά τον κόσμο, καταφέρονταν προ τετραετίας εναντίον της συνυποψήφιας για την αμερικανική προεδρία Χίλαρι Κλίντον. «Ανθρωπο του συστήματος» την ανέβαζαν, «εκπρόσωπο του κατεστημένου» την κατέβαζαν.

Στο δε ερώτημα αν η συγκεκριμένη κριτική νομιμοποιούσε την έμμεση υποστήριξη στον Τραμπ, έδιναν απαντήσεις τύπου «όχι στα εκβιαστικά διλήμματα». Kάποιοι μάλιστα σχεδόν χαιρέτιζαν με θέρμη μια τέτοια προοπτική, διαβλέποντας την επανάσταση να γοργοσιμώνει με έναν ξεκάθαρο εχθρό στο τιμόνι της υπερδύναμης.

Είναι οι ίδιοι που προσπέρασαν ή υποτίμησαν το πολιτικό και συμβολικό αποτύπωμα της ανταρσίας απέναντι στην αμερικανική δημοκρατία που συντελέστηκε την 6η Ιανουαρίου ή έσπευσαν να χλευάσουν διερωτώμενοι «ποια δημοκρατία;», λες και γνωρίζουμε την ύπαρξη αρραγούς δημοκρατίας αλλού στον πλανήτη ή άλλες πολιτείες με πιο στέρεους θεσμούς, απόλυτα ίσες ευκαιρίες και παντελή απουσία διακρίσεων.

Αν κάτι μας έδειξε η κατάληψη του Καπιτωλίου από τον φασιστοειδή όχλο οπαδών του απερχομένου προέδρου είναι ότι ο ισοπεδωτισμός σαν αυτόν που κυριάρχησε στο προεκλογικό κλίμα της αναμέτρησης Τραμπ - Κλίντον, όχι μόνο δεν συνιστά κριτική στάση, αλλά είναι ιστορικά επικίνδυνος. Η εμπειρία μαρτυρεί πως το δόγμα «όλοι ίδιοι είναι» θρέφει το απολιτικό και το απολιτικό με τη σειρά του στρώνει το έδαφος για την επέλαση φασισμών.

Ο κυνισμός που κυριάρχησε πριν από τέσσερα χρόνια στην ασύμμετρη κριτική απέναντι στους δύο υποψηφίους, με τη Χίλαρι Κλίντον να περνάει από κόσκινο την ίδια ώρα που ο συνυποψήφιός της προκλητικά δεν έκρυβε τίποτε από το ήθος, το ύφος και την ουσία της πολιτικής ατζέντας με την οποία ακολούθως κυβέρνησε, υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων στο Καπιτώλιο φαντάζει ακόμη πιο χυδαίος. Για την ακρίβεια μοιάζει με μια μοιραία διύλιση του κώνωπα και κατάποση της καμήλου ή ακόμη χειρότερα ένα αδίστακτο παιχνίδι με τη φωτιά του φασισμού.

Το βράδυ της 6ης Ιανουαρίου, πίσω από τις κερασφόρες καρικατούρες που ανέδιδαν αντρίλα και λευκή υπεροχή κι αλώνισαν μέσα στο Καπιτώλιο σκορπίζοντας τον τρόμο, αιωρούνταν σαν σκιά η υπενθύμιση του μοιραίου εκείνου προ τετραετίας κυνισμού που ελαφρά τη καρδία έδινε πράσινο φως σε ό,τι πιο ποταπό κι επικίνδυνο έχει δει η σύγχρονη πολιτική ιστορία εντός κι εκτός αμερικανικών συνόρων.

Στις εικόνες χάους που εκτυλίχθηκαν το βράδυ εκείνο, αιωρούνταν η σκιά της Χίλαρι που διέπραξε το αμάρτημα να είναι γυναίκα, να έχει διατελέσει πρώτη κυρία και να έχει από πάνω και τη φιλοδοξία να γίνει πρόεδρος της χώρας. Ο,τι σπάρθηκε, αυτό θερίστηκε και η εισβολή στο Καπιτώλιο ήταν το ρητορικό κρεσέντο, ένα κρεσέντο ωστόσο με άγνωστη δυναμική στο μέλλον.

Κάπως μοιάζει αυτή η ιστορία με εκείνο το «καλύτερα σαρίκι τούρκικο παρά τιάρα παπική» που επικράτησε ως πνεύμα στα στερνά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οδήγησε στη μακρά οθωμανική κυριαρχία. Τα παιχνίδια με τη φωτιά πληρώνονται.

* καλλιτέχνιδα, ακτιβίστρια