Γεωπολιτική σύγχυση

Οι σκληροί διαξιφισμοί Πομπέο-Λαβρόφ, με αφορμή την επιβολή κυρώσεων από τις ΗΠΑ στην Τουρκία, επιβεβαιώνουν την προεξόφληση ψυχροπολεμικής επιδείνωσης των σχέσεων Ουάσινγκτον-Μόσχας μετά την είσοδο του Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο.

Προφανώς οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι χωρίς μια σταθερή και παρατεταμένη ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία η διατλαντική σχέση θα ατονήσει σε όφελος μιας ευρασιατικής σύγκλισης της Ε.Ε. και της Ρωσίας.

Πρόκειται, σύμφωνα με τη συντριπτική πλειονότητα των θεωρητικών της γεωπολιτικής, για το χειρότερο δυνατό σενάριο εξελίξεων που απειλεί ευθέως την πρωτοκαθεδρία της θαλάσσιας υπερδύναμης.

Το πρόβλημα με την πολιτική ανάσχεσης της επιρροής της Ρωσίας εντός και εκτός της πρώην ΕΣΣΔ είναι ότι υπάρχει κίνδυνος να λειτουργήσει για την Ουάσινγκτον ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ως μια επιλογή δηλαδή που επισπεύδει τη δυσμενή εξέλιξη την οποία επιθυμεί να αποτρέψει.

Αν δηλαδή ο Ψυχρός Πόλεμος ΗΠΑ-Ρωσίας αποτρέπει την ευρασιατική σύγκλιση Ε.Ε.-Ρωσίας, την ίδια στιγμή πριμοδοτεί μια δυναμική σύγκλισης της Μόσχας με το Πεκίνο.

Μια σύγκλιση που δεν θα αποτελεί πρώτη επιλογή για το Κρεμλίνο, που εδώ και δύο και πλέον δεκαετίες καταγράφει την ανάπτυξη και ισχυροποίηση της Κίνας ως στρατηγική απειλή για τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας.

Με άλλα λόγια, το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι ΗΠΑ μπορούν με ανεκτό γεωπολιτικό κόστος να συντηρούν ταυτόχρονα δύο ψυχροπολεμικά μέτωπα ανοιχτά, το ένα με τη Ρωσία και το άλλο με την Κίνα

Η Βρετανία, που ήταν κυρίαρχη θαλάσσια δύναμη για τρεις αιώνες, στοχοποιούσε μια ηπειρωτική δύναμη τη φορά: την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, τη Γερμανία και τη Σοβιετική Ενωση.

Ενα μέτωπο δυσαρεστημένων στο οποίο θα μετείχαν κατ' αρχάς η Ρωσία και η Κίνα εκ των πραγμάτων θα αποτελούσε καμπή στις διεθνείς ισορροπίες έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν στις τρεις δεκαετίες που κύλησαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου Ανατολής-Δύσης.