Παράπονο για απάντηση αστυνομίας

Πήρα το θάρρος να απευθυνθώ στην εφημερίδα σας και να σας ενημερώσω σχετικά με ένα συμβάν που ως ειδικό παράδειγμα είναι ασήμαντο, αλλά ως γενική εικόνα θα έπρεπε να μας προβληματίσει για την ποιότητα των κοινωνικών υπηρεσιών που παρέχει πλέον ένα κράτος σε αποδόμηση.

Στην οικογένειά μου από το βράδυ της Κυριακής αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα υγείας καθώς ο παππούς μου, ετών 95, προσβλήθηκε από εγκεφαλικό. Υστερα από συνομιλία με υπευθύνους των ΕΚΑΒ, φτάσαμε στο συμπέρασμα πως είναι προτιμότερο ο άνθρωπος να κρατηθεί στο σπίτι καθώς μια νοσηλεία στην εποχή του κορονοϊού και σε ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα υγείας περισσότερο κακό θα του έκανε παρά καλό.

Ετσι, καταφύγαμε στις συμβουλές των οικογενειακών γιατρών που χρόνια τώρα τον κουράρουν και γνωρίζουν σε βάθος τα προβλήματα υγείας του και τη φαρμακευτική αγωγή που πρέπει να ακολουθήσει.

Από την εμφάνιση του φαινομένου της πανδημίας, ως οικογένεια έχουμε κρατήσει μία καθόλα υπεύθυνη στάση και ακολουθήσαμε κατά γράμμα τις συμβουλές των ειδικών. Εξάλλου και ο στόχος του σημερινού μηνύματος δεν είναι να ασκήσω κριτική σε επιστήμονες που θέλω να πιστεύω ότι δρουν με βαρύ το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης στις πλάτες τους. Θέλω όμως να ασκήσω κριτική στο γεγονός ότι εφαρμόζεται lockdown δίχως να έχουν ληφθεί υπόψη σημαντικές παράμετροι.

Επανέρχομαι στο θέμα του παππού μου και αναλογιζόμενος το θέμα ότι μένει σε ξεχωριστό σπίτι υπό τη φροντίδα ενός δικού μας ατόμου, κάλεσα το αστυνομικό τμήμα της περιοχής και έκανα την εξής ερώτηση. Σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι και εγώ πρέπει να συντρέξω στις 2 τα ξημερώματα π.χ. τι γίνεται τότε; Πώς μπορώ να ξέρω ότι θα με πιστέψουν οι αστυνομικοί υπηρεσίας και δεν θα με περάσουν απλώς για έναν νέο που είπε να πουλήσει δυο τρία ψέματα για να μείνει με την παρέα παραπάνω έξω;

Η αντίδραση του αστυνομικού με τον οποίο ήρθα πρώτα σε επαφή ήταν οργισμένη. «Γιατί δεν τον πήγατε στο νοσοκομείο να πάρετε χαρτί που αποδεικνύει την κατάστασή του;» Στο ίδιο νοσοκομείο που οι άνθρωποι των ΕΚΑΒ κοίταζαν με κακό μάτι. Δίχως πολλή όρεξη για συνεννόηση, μας έδωσε μία συνάδελφο να μιλήσουμε. Πολύ ευγενική κυρία, αλλά το μόνο που είχε να πει ήταν: «Πείτε το στους αστυνομικούς που μπορεί να σας σταματήσουν στο δρόμο και ελπίζω να καταλάβουν».

Και σκέφτομαι εγώ τώρα: Γιατί να μην πέσω πάνω σε κάποιον κακό επαγγελματία που δεν θα τον νοιάξει απλώς να κόψει πρόστιμο; Τόσο απίθανο είναι; Μπορεί να συμβεί σε μία τράπεζα, στην εφορία, σε ένα κατάστημα, οπουδήποτε. Το κράτος δεν θα έπρεπε να έχει μια κεντρική πολιτική και κάποιες εξαιρέσεις κατά νου; Και αν έχει και εγώ είμαι απλώς ελλιπώς ενημερωμένος, επιτρέπεται τα όργανα της τάξης να ορίζουν την κατάσταση θαρρείς και είναι σερίφηδες στο φαρ ουέστ;

Συγγνώμη για το μέγεθος της επιστολής αυτής και για το αν αποτελεί κόπο σε μια εποχή όπου υπάρχει τόσο πολλή πληροφορία που πρέπει να φιλτραριστεί και να παρουσιαστεί αντικειμενικά. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Με εκτίμηση, ένας άνθρωπος μήτε δεξιός μήτε αριστερός, που όλα αυτά τα χρόνια δεν χρωστάει ούτε ένα ευρώ στο κράτος και σε μια απλή στιγμή ανθρώπινης ανάγκης χτυπάει πάνω στον τοίχο της αναλγησίας του ελληνικού κράτους.

Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» τη Δευτέρα 09/11/2020.