Οι εκλογές που αλλάζουν τις ΗΠΑ

Ένα είναι βέβαιο. Όποιος και αν κερδίσει τις εκλογές στις ΗΠΑ, η Αμερική από σήμερα δεν θα είναι ποτέ ίδια. Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές μπορεί να έχει ξεκαθαρίσει το εκλογικό τοπίο. Μπορεί και όχι. Μπορεί να έχει επιβεβαιωθεί στις κάλπες το προβάδισμα που έδιναν οι μετρήσεις στον Τζο Μπάϊντεν και είναι ο γηραιός υποψήφιος των Δημοκρατικών αυτός που θα «εκδιώξει» από τον Λευκό Οίκο τον ανεκδιήγητο Ντ. Τραμπ και θα κλείσει την παρένθεση της ανεκδιήγητης προεδρίας του.

Μπορεί να συμβεί μπορεί και όχι. Και θα συμβεί μόνο αν οι κάλπες βγάλουν ένα «καθαρό» αποτέλεσμα υπέρ του υποψηφίου των Δημοκρατικών. Διαφορετικά ο …θεός να βάλει το χέρι του. Ήδη ο Ντ. Τραμπ, έσπευσε να αμφισβητήσει, προκαταβολικά, το εκλογικό αποτέλεσμα παρακινώντας τους φανατικούς οπαδούς του να είναι έτοιμοι για όλα και δίνοντας σήμα στους διορισμένους από τον ίδιο ανώτατους δικαστές να κάνουν το …χρέος τους και διαμηνύοντας ότι δεν έχει πρόθεση να εγκαταλείψει αμαχητί τον Λευκό Οίκο, ακόμα και αν χάσει -έστω και οριακά- τις εκλογές.

Ένα είναι προφανές: η Αμερική μπαίνει, είχε μπει ήδη, σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ήταν προ πολλού μια κοινωνία ανισοτήτων, όπου ο φτωχός θεωρείται «αποτυχημένος», ο άνεργος «σκουπίδι» και ο μαύρος «εγκληματίας». Μια οικονομία όπου όλα μετριούνται με τους δείκτες της Wall Street και όχι με τις ανάγκες των πολλών. Και μια δημοκρατία όπου η πολιτική ασκείται από λίγους για να εξυπηρετήσει λίγους και θέτει στο πολιτικό περιθώριο, χωρίς αντιπροσώπευση, την πλειοψηφία των πολιτών της.

Τώρα, σε όλα αυτά προστέθηκε ο καταστροφικός …τυφώνας Τραμπ, που διεύρυνε τις ανισότητες, υπονομεύοντας τα δειλά κοινωνικά μέτρα της κυβέρνησης Ομπάμα, έκλεισε τις ΗΠΑ στα σύνορά τους ενώ η τραγελαφική διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού «άνοιξε» περισσότερους από 230.000 τάφους Αμερικανών σκορπώντας τον φόβο και την αγωνία κυρίως στους μη έχοντες. Και όλα αυτά διανθισμένα με έναν ακραίο - συχνά ασυνάρτητο -, εθνικιστικό - δήθεν πατριωτικό- λαϊκίστικο, πολιτικό λόγο. Αυτός ο λόγος κυριάρχησε και στην προεκλογική του καμπάνια και οδήγησε σε μια πρωτοφανή πόλωση, που έχει διχάσει τη διαχρονικά πολιτικά …φιλήσυχη έως αδιάφορη κοινωνία, ενώ η επαπειλούμενη συνταγματική κρίση μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε εμφυλιο-πολεμικές καταστάσεις. 

Και ένα είναι ορατό: δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να προβλέψει ότι το ενδεχόμενο μια δεύτερης τετραετίας Τραμπ δεν θα διόρθωνε, αντίθετα θα διεύρυνε τα αδιέξοδα της πρώτης και το χειρότερο θα έδινε ακόμα πιο εκρηκτικές διαστάσεις στην κοινωνική σύγκρουση και στον διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας.  

Αλλά και η επικράτηση του Τζο Μπάιντεν δεν θα σημαίνει τίποτα περισσότερο από την επιστροφή των ΗΠΑ -μετά το «ατύχημα» Τραμπ - στην «κανονικότητα», με ό,τι αυτή συνεπάγεται.  Άλλωστε δεν παρουσίασε κανένα …εμπνευσμένο, ολοκληρωμένο και πειστικό σχέδιο για την κοινωνική, οικονομική και πολιτική αναδιοργάνωση της κοινωνίας και της χώρας. Ίσως γιατί ούτε ο ίδιος περίμενε ότι θα χτυπούσε την πόρτα του Λευκού Οίκου όταν το σκληρό κατεστημένο του Δημοκρατικού κόμματος παραμέριζε τον αριστερό Μπέρνι Σάντερς, για χάρη του.

Σίγουρα πάντως η επικράτηση Μπάιντεν θα αλλάξει τουλάχιστον την εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο και κυρίως τις σχέσεις με τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ και την Ευρώπη. Είναι ευπρεπής, και κυρίως προβλέψιμος σε αντίθεση με τον απρόβλεπτο και συνήθως προσβλητικό Ντ. Τραμπ. 

Όσο για τα καθ’ ημάς σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο, οι προεκλογικές δηλώσεις των δύο μονομάχων υπέρ Ελλάδας και Κύπρου συνήθως δεν αναγνωρίζονται μετά την απομάκρυνση από την …κάλπη. Όποιος και αν κέρδιζε τις εκλογές δεν θα άλλαζε τις βασικές γραμμές της πολιτικής των ΗΠΑ. Και οι δυο, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο θα πίεζαν τον Ερντογάν, κανείς όμως δεν ρίσκαρε οριστική ρήξη με την Τουρκία. Γι’ αυτό ας κρατάμε μικρό καλάθι.