Οι ΗΠΑ σε σταυροδρόμι

Μέχρι προχθές Πέμπτη περισσότεροι από 80 εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ επέλεξαν την πρόωρη ψηφοφορία, ένα ποσοστό που σχεδόν αγγίζει το 60% των ψηφισάντων στην προεδρική εκλογή του 2016.

Τότε η συμμετοχή στην ψηφοφορία έφτασε στα 138 εκατομμύρια από τα οποία τα 47 είχαν επιλέξει την πρόωρη ψήφο.

Στις ΗΠΑ παραδοσιακά το υψηλό ποσοστό συμμετοχής ευνοεί τους Δημοκρατικούς καθώς η αποχή αφορά το πιο ριζοσπαστικοποιημένο κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας, τους κοινωνικά αποκλεισμένους που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και τις μειονότητες με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους Αφροαμερικανούς και τους Ισπανόφωνους.

Τι σημαίνει το ήδη πρωτοφανές ποσοστό πρόωρης ψήφου;

Σημαίνει τη σύμπηξη ενός ετερόκλητου διευρυμένου μετώπου αποδοκιμασίας του Τραμπ;

Ή μήπως απλά και μόνο πρόκειται για κίνηση αποφυγής ενός επικίνδυνου συνωστισμού που είναι αναπόφευκτος στις ουρές αναμονής στα εκλογικά τμήματα την Τρίτη 3 Νοεμβρίου;

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και η πιο ξεκάθαρη αποδοκιμασία του Τραμπ δεν σημαίνει επανεκκίνηση της χώρας προς την κατεύθυνση υπερβάσης ενός προσδιορισμένου γεωγραφικά και κοινωνικά πολιτικού διχασμού.

Σε καμιά περίπτωση οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο διακριτές εναλλακτικές προτάσεις κοινωνικο-οικονομικών ισορροπιών.

Δεν είμαστε στο προεκλογικό σκηνικό του 1932, όταν ο απερχόμενος πρόεδρος Χούβερ είχε περιχαρακωθεί στη σκληρή δημοσιονομική λιτότητα και ο Δημοκρατικός αντίπαλός του Ρούζβελτ πρότεινε το New Deal, ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο με στόχο τον συνδυασμό της οικονομικής ανάπτυξης με την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής.

Μια διχασμένη Αμερική με την κατασταλτική βιαιότητα της Αστυνομίας να πυροδοτεί εξεγερσιακές διαμαρτυρίες, κυρίως των Αφροαμερικάνων, θα παραμένει εσωστρεφής και αναδιπλωμένη όποιος -από τους Τραμπ και Μπάιντεν- και να βρίσκεται στον Λευκό Οίκο.

Πέρα από την παραβατική της πολιτικής ορθότητας ρητορική του, ο Τραμπ συνέχισε και επιτάχυνε την απεμπλοκή των ΗΠΑ από θέατρα υπερπόντιων περιφερειακών συγκρούσεων που είχε δρομολογηθεί στο τέλος της οκταετίας του Μπους υιού.

Από την Pax Americana της νικήτριας του Ψυχρού Πολέμου και μόνης υπερδύναμης της δεκαετία του 1990, στον επιλεκτικό παρεμβατισμό του Ομπάμα και στην ασύντακτη αποδρομή των ΗΠΑ του Τραμπ η απόσταση είναι μεγάλη.

Η αποδρομή-απεμπλοκή των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοδυτική Ασία έχει δημιουργήσει ένα κενό που καλύπτει κατά κύριο λόγο η Ρωσία, με τη Γαλλία και την Τουρκία να διαγκωνίζονται για την κατοχύρωση επιρροής και παρουσίας.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα, για μια δυναμική εξελίξεων μη αντιστρέψιμη για το ορατό μέλλον.

Ο Μπάιντεν αν διαδεχθεί τον Τραμπ δεν θα θέλει και δεν θα μπορεί να επανέλθει στην προώθηση μιας Pax Americana.

Οι ΗΠΑ, είτε με τον Τραμπ είτε με τον Μπαιντεν στον Λευκό Οίκο, δεν μπορούν να αναδιπλωθούν πλήρως σε έναν νεοαπομονωτισμό.

Θα επιχειρήσουν να επηρεάσουν τη διαμόρφωση του πλαισίου και των κανόνων ενός πολυπολικού πολυκεντρικού κόσμου.

Η Pax Americana δεν πρόλαβε να πάρει σάρκα και οστά καθώς τη βραχυκύκλωσε και στη συνέχεια την ακύρωσε η ανάδυση ενός πολυκεντρικού μετα-αμερικανικού κόσμου.

Το ζητούμενο είναι μια Ρεαλπολιτίκ στην Ουάσινγκτον που θα διασφαλίσει μια βαρύνουσα αμερικανική συνιστώσα στις υπό διαμόρφωση ισορροπίες του μετα-αμερικανικού κόσμου.