Πλην Βερολίνου…

Την Πέμπτη 1.10, Ρωσία, Γαλλία και ΗΠΑ με κοινή δήλωση των Τραμπ, Πούτιν και Μακρόν εμμέσως πλην σαφώς διαμήνυσαν στον Ερντογάν να μην επενδύει στην κλιμάκωση της πολεμικής σύγκρουσης Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, με άλλα λόγια να μείνει μακριά από τον Καύκασο.

Την ίδια στιγμή στην έκτακτη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες η Μέρκελ έδινε σκληρή μάχη για την ηπιότερη δυνατή διατύπωση των θέσεων της Ε.Ε. απέναντι στον περιφερειακό αποσταθεροποιητικό παρεμβατισμό της Τουρκίας του Ερντογάν.

Το παραπάνω σκηνικό δίνει το μέγεθος της αναστάτωσης που προκαλεί ο φρενήρης περιφερειακός παρεμβατισμός του Ερντογάν στην Ουάσινγκτον, το Παρίσι και τη Μόσχα, αλλά και την εσωστρέφεια και εθνική περιχαράκωση που κυριαρχεί στην προεδρεύουσα της Ε.Ε. Γερμανία.

ΗΠΑ, Γαλλία και Ρωσία βλέπουν ως παράγοντα περαιτέρω περιπλοκής των στοχεύσεών τους στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή την εμπλοκή και επί τόπου παρουσία τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Συρία, στο Ιράκ και στη Λιβύη.

Ο Ερντογάν βραχυκύκλωσε, αν δεν ακύρωσε, για άγνωστο χρονικό διάστημα την επένδυση των ΗΠΑ στη δυναμική χειραφέτησης των Κούρδων.

Το Βόρειο Ιράκ έγινε ντε φάκτο ανεξάρτητη κουρδική οντότητα μετά την Καταιγίδα της Ερήμου την άνοιξη του 1991, ενώ στην Κουρδική Βορειοανατολική Συρία οι ΗΠΑ βρήκαν τον πιο αποτελεσματικό σύμμαχο στη σύγκρουση με τους τζιχαντιστές του ISIS.

Σε ό,τι αφορά τη Γαλλία η Τουρκία του Ερντογάν διεκδικεί επιρροή και παρουσία σε χώρες στρατηγικής σημασίας για το Παρίσι: στη Συρία, η οποία μαζί με τον Λίβανο ήταν υπό γαλλική διοίκηση στην περίοδο 1918-41, και στη Λιβύη, που συνορεύει προς Δυσμάς και προς Νότον με πρώην γαλλικές αποικίες.

Τέλος, για τη Ρωσία, που διαχειρίζεται μια συγκρουσιακή συνύπαρξη με την Τουρκία στη Συρία και τη Λιβύη, η εμπλοκή της Αγκυρας δυσχεραίνει, αν δεν βραχυκυκλώνει, τη σταθεροποίηση των χωρών αυτών με προεξάρχοντα εγγυητή το Κρεμλίνο.

Πέραν των παραπάνω είναι βέβαιο ότι ΗΠΑ, Γαλλία και Ρωσία θεωρούν πρώτου μεγέθους απειλή για την περιφερειακή αλλά και για τη δική τους ασφάλεια τους ανακυκλωμένους τζιχαντιστές συμμάχους της Τουρκίας στη Συρία που είναι εδώ και καιρό παρόντες στη Λιβύη και από ό,τι φαίνεται και στον Καύκασο στο πλευρό των Αζέρων.

Σε πλήρη αντίστιξη με τη στάση των ΗΠΑ, Γαλλίας και Ρωσίας βρίσκεται η πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην Αγκυρα.

Πρώτον, οι περιφερειακές φιλοδοξίες της Τουρκίας δεν θίγουν γερμανικά ζωτικά συμφέροντα, αλλά αντίθετα δίνουν στο Βερολίνο την ευκαιρία άσκησης επιρροής με εργαλείο τη διαμεσολάβηση.

Δεύτερον, μια ενδεχόμενη επιδείνωση των διμερών σχέσεων Βερολίνου-Αγκυρας θα απειλούσε τη Γερμανία με ανεξέλεγκτες προσφυγικές ροές, με απρόβλεπτες εσωτερικές πολιτικές επιπτώσεις και παρενέργειες.

Τρίτον, υπάρχει και η πολυπληθής τουρκική κοινότητα στη Γερμανία, η συμπεριφορά της οποίας μπορεί να επηρεάσει τα εκλογικά αποτελέσματα τόσο σε τοπικό όσο και σε ομοσπονδιακό επίπεδο.

Τέταρτον, και σημαντικότερο, οι γερμανικές εξαγωγές και επενδύσεις με έμφαση στον τομέα των εξοπλισμών.

Παρά τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς Ουάσινγκτον, Παρίσι και Μόσχα διαμηνύουν με κοινή δήλωση των ηγετών τους στον Ερντογάν ότι ο Καύκασος είναι πέραν του γεωπολιτικού του μικρομεγαλισμού.