Γαλλοτουρκική εκεχειρία

Η προχθεσινή τηλεφωνική συνομιλία Μακρόν-Ερντογάν, μακράν του να προαναγγέλλει συνολικό συμβιβασμό, επιβεβαιώνει τη βούληση της Γαλλίας και της Τουρκίας να μην αφήσουν τις αντιπαλότητές τους στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή να εξελιχθούν σε μετωπική σύγκρουση.

Μακρόν και Ερντογάν με την επικοινωνία τους παραδέχτηκαν ότι οι χώρες τους έχουν νόμιμα ζωτικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Συρία και στη Λιβύη.

Η αμοιβαία αποδοχή των περιφερειακών φιλοδοξιών ανάμεσα στις δύο πλευρές τερματίζει, τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής, την αμφισβήτηση από τη μια πλευρά της νομιμότητας των περιφερειακών φιλοδοξιών της άλλης, μια οριακή και εξαιρετικά εύθραυστη εκεχειρία όπως προκύπτει από το παρ’ ολίγον θερμό επεισόδιο μεταξύ φρεγατών των δύο χωρών τον Ιούλιο στα ανοιχτά της Λιβύης.

Η αναδίπλωση των Μακρόν-Ερντογάν δεν σημαίνει πυροδότηση μιας συνολικής δυναμικής συμβιβασμού και συμψηφισμού των περιφερειακών φιλοδοξιών Γαλλίας και Τουρκίας.

Από την Ανατολική Μεσόγειο, τη Συρία και τη Λιβύη η κατάπαυση των συγκρούσεων και η αποκλιμάκωση των εντάσεων προβάλλει ως μια δισεπίλυτη πολυπαραμετρική εξίσωση, όπου η συρροή πολλών εμπλεκόμενων και ενδιαφερόμενων μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων περιπλέκει την αναζήτηση περιφερειακής σταθεροποίησης.

Σε κάθε περίπτωση, η αποκλιμάκωση της έντασης μεταξύ Γαλλίας και Τουρκίας διασφαλίζει, έστω και στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, την αποφυγή μετωπικής γαλλογερμανικής αντιπαράθεσης στη σύνοδο κορυφής της επόμενης εβδομάδας.

Τα παραπάνω δεδομένα θα οδηγήσουν την Τουρκία και την Ε.Ε. πρώτα και πάνω από όλα στην ανανέωση της συμφωνίας της άνοιξης του 2016 για τη διαχείριση των προσφυγικών ροών από την Αγκυρα αλλά και σε μια νέα ενισχυμένη Τελωνειακή Ενωση.

Τα παραπάνω, που είναι προτεραιότητες για τη γερμανική προεδρία, απέχουν μεν από τη συνολική ειδική σχέση που προωθεί το Βερολίνο αλλά πιθανότατα θα καταγραφούν ως η μόνη χειροπιαστή επιτυχία της γερμανικής προεδρίας.

Σε κάθε περίπτωση, τα όποια μικρά βήματα προόδου στις σχέσεις Ε.Ε.-Τουρκίας δεν αρκούν για να αλλάξουν τη συνολική αβεβαιότητα που συνθέτουν οι προοπτικές στις σχέσεις των 27 με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Ρωσία και την Κίνα.