Βέτο στον Ερντογάν

Με εξαίρεση το Κατάρ και την κυβέρνηση Σαράτζ στην Τρίπολη, το σύνολο του αραβικού κόσμου έχει ως στρατηγική περιφερειακή προτεραιότητα τον τερματισμό του παρεμβατισμού του Ερντογάν στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική.

Είναι φανερό δηλαδή ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια δυναμική σύμπλευσης της Γαλλίας και του Ισραήλ με τον αραβικό κόσμο, μια εξέλιξη που δεν δυσαρεστεί τη Μόσχα και την Τεχεράνη.

Η συμμαχία Αιγύπτου, Σαουδικής Αραβίας και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων έχει παγιωθεί εδώ και χρόνια και πρόσφατα διευρύνθηκε με πρωτοβουλία του Καΐρου.

Στα τέλη Αυγούστου συνήλθε στο Αμμάν τριμερής σύνοδος κορυφής Αιγύπτου, Ιορδανίας και Ιράκ με κοινό παρονομαστή την αντιμετώπιση του αποσταθεροποιητικού παρεμβατισμού της Τουρκίας του Ερντογάν.

Η παγίωση επιρροής και επιτόπου παρουσίας της Αγκυρας στη Δυτική Λιβύη ανησυχεί έντονα την Τυνησία, την Αλγερία και το Μαρόκο που αντιμετωπίζουν την πρόκληση του πολιτικού Ισλάμ.

Τα παραπάνω αθροιστικά πιστοποιούν ότι η νεο-οθωμανική στρατηγική του Ερντογάν θεωρείται θανάσιμη απειλή από τον αραβικό κόσμο, υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος, που επισκιάζει ακόμη και το Ιράν και τους συμμάχους του.

Τούτων λεχθέντων, με τη συντριπτική πλειοψηφία του αραβικού κόσμου να προβάλλει βέτο στην ανάδειξη της Τουρκίας του Ερντογάν σε ηγεμονική περιφερειακή δύναμη, εύλογα προκύπτει το ερώτημα τι μπορεί να προσδοκά ως κέρδος η Ε.Ε. από μια σύμπλευση, από μια ειδική σχέση με την Αγκυρα.

Με τα σημερινά δεδομένα η σκληρή στάση που επέλεξε ο Μακρόν θέτοντας ένα συνολικό βέτο στις περιφερειακές φιλοδοξίες του Ερντογάν προβάλλει ως μια επένδυση που θα δικαιωθεί και θα αποδώσει σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.

Από το Βόρειο Ιράκ, τη Βορειοδυτική Συρία μέχρι τη Δυτική Λιβύη η παρουσία τουρκικών δυνάμεων στο πλευρό ανακυκλωμένων τζιχαντιστών του ISIS και της Αλ Κάιντα λειτουργεί αποσταθεροποιητικά, καθώς περιπλέκει την ούτως ή άλλως δύσκολη αναζήτηση εσωτερικών και περιφερειακών ισορροπιών.