Η μήτρα του κόσμου

Ενα κόκκινο μεγαλείο, ένα πορφυρό ηλιοβασίλεμα καθρεφτιζόταν στα τζάμια του 5ου ορόφου της δυτικής πτέρυγας της ογκολογικής κλινικής. Η βαθυκόκκινη λάμψη διαπερνούσε το μισοσκόταδο και φώτιζε ένα μέρος του προσώπου της γυναίκας. Ολα είχαν πάει καλά. Οι τελευταίες σταγόνες ενός ορού μεταγγίζονταν στις φλέβες της. Ομως ούτε η παρουσία της ευγενικής νοσοκόμας που διακριτικά την πρόσεχε μπορούσε να σπάσει τη σιωπή που επικρατούσε. Τη σιωπή μέσα της.

Τι συμβαίνει σε μια γυναίκα όταν αφαιρείται από το σώμα της το όργανο που δηλώνει τη φύση της; Τι συμβαίνει όταν αποσπάται το σπίτι που κυοφόρησε τα παιδιά της και που χρόνια τώρα της θύμιζε πως ανήκει στο είδος εκείνο που δίνει ζωή κι ας το πληρώνει με αίμα; Ολοι τής λεν πως δεν αλλάζει τίποτα. Πως ξεφορτώθηκε έναν μπελά. Πως τη γλίτωσε φτηνά γιατί θα μπορούσε να έχει χάσει τη ζωή της. Κι εκείνη χαμόγελα. Ναι, βέβαια λέει, κι εκείνη τη στιγμή το πιστεύει.

Ομως όταν οι μέρες περνούν για καμία γυναίκα της Γης δεν είναι εύκολο να αποχωριστεί τη μήτρα της. Τη μήτρα του έρωτα, του καρπού, της ζωής. Οι γυναίκες είναι γενναία πλάσματα και σε όλους θα πουν πως δεν συνέβη και τίποτα. Ακόμα και στις άλλες γυναίκες για να τους δώσουν κουράγιο. Ολα αυτά είναι ακόμα θέματα ταμπού. Και θα κλείσουν γρήγορα την κουβέντα.

Ομως όταν θα μένουν μόνες, θα το σκέφτονται ξανά και ξανά. Θα κλάψουν όχι γιατί πονάνε, αλλά γιατί το σώμα τους δεν θα τις αφήνει να ξεχάσουν εύκολα. Θα κοιτάζουν συχνά τις ουλές τις επέμβασης μπροστά στον καθρέφτη και το κορμί τους που θα αλλάζει μέρα με τη μέρα από τις ορμόνες και τα φάρμακα. Οταν θα κοιτάζονται στα μάτια με γυναίκες που πέρασαν το ίδιο, θα καταλαβαίνονται δίχως να μιλούν. Δίχως μια λέξη.

Και καθώς θα πέφτει το δειλινό, να μια μέρα σαν κι αυτή, στον 5ο όροφο της δυτικής πτέρυγας της ογκολογικής κλινικής θα δίνουν κουράγιο στον εαυτό τους λέγοντας ψιθυριστά: «Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ’ τα βάθη των φυλών, είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι, ο πόνος είναι πλοκαμός κι η αγάπη σου υδράργυρος», γυναίκα, μήτρα του κόσμου.