Ιταλική αμηχανία

Μεταξύ της Γαλλίας και της Τουρκίας, που αντιπαρατίθενται στη Λιβύη και όχι μόνον, η Ιταλία επιλέγει ίσες αποστάσεις και προτιμά να πατά σε δύο βάρκες.

Πρόκειται για μια στάση της Ρώμης που βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτήν του Βερολίνου.

Η Ιταλία, όπως και η Γερμανία, δεν επιθυμεί την πρωτοκαθεδρία ούτε του Παρισιού, ούτε της Αγκύρας στην Ανατολική Μεσόγειο, αντίθετα επιχαίρει για την αλληλεξουδετέρωση των ηγεμονικών περιφερειακών φιλοδοξιών και των δύο.

Πρόκειται για μια πάγια πολιτική της Ιταλίας από τη συγκρότησή της σε ενιαίο κράτος από τα μέσα του 19ου αιώνα.

Τότε η Ιταλία, που δυσφορούσε για την κυριαρχία της Βρετανίας και της Γαλλίας στη Μεσόγειο, επέλεξε μετά το 1880 να συμμαχήσει με τη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία στην Τριπλή Συμμαχία, στην οποία παρέμεινε πιστή μέχρι την είσοδό της στον Α′ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1915... με το αντίπαλο στρατόπεδο, την Εγκάρδια Συνεννόηση Γαλλίας, Βρετανίας και Τουρκίας.

Η Ιταλία, που κατέλαβε τη Λιβύη και τα Δωδεκάνησα το 1911-12, άλλαξε στρατόπεδο όταν Βρετανία και Γαλλία τής υποσχέθηκαν ενισχυμένο ρόλο και παρουσία τόσο στην Αδριατική όσο και στη Μικρά Ασία.

Οταν ο Σαρκοζί, την άνοιξη του 2011, πυροδότησε την επέμβαση της Δύσης στη Λιβύη με στόχο την ανατροπή του Καντάφι προκάλεσε αντιπαράθεση μεταξύ Παρισιού και Ρώμης με την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι να διεκδικεί πρωτεύοντα ρόλο σε μια χώρα που η Ιταλία διοίκησε για περισσότερο από τρεις δεκαετίες.

Ο ανταγωνισμός Γαλλίας και Ιταλίας για κυρίαρχη επιρροή στη Λιβύη μετά την άνοδο του Καντάφι στην εξουσία, τον Σεπτέμβριο του 1969, διεύρυνε τα περιθώρια ελιγμών της Τρίπολης.

Σήμερα είναι φανερό ότι η Ρώμη προτιμά να συμβάλει στη διαμόρφωση ισορροπιών στη Λιβύη μεταξύ των εμπλεκόμενων δυνάμεων –κυρίως της Τουρκίας και της Ρωσίας- παρά να στηρίξει τη Γαλλία, μια στήριξη άλλωστε που δεν της έχει ζητηθεί.

Αποστάσεις από το Βερολίνο αλλά και από τη Ρώμη που θέτουν το ερώτημα για πόσο θα διαρκέσει η ρητορική πυγμής του Παρισιού απέναντι στην Αγκυρα.