«Δεν ξαναδίνω πανελλαδικές…»

Να ’μαστε πάλι, εδώ στον ρυθμό των πανελλαδικών εξετάσεων. Στη μεγάλη περιπέτεια. Θα μου πεις, τώρα είναι αλλιώς, είχες την εμπειρία από το πρώτο παιδί. Ακριβώς γι’ αυτό όμως λες πως πρόκειται για μια μεγάλη περιπέτεια. Ξέρεις τι του κόστισε, ξέρεις και τι σου κόστισε.

Γι’ αυτό αυτή τη φορά δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου και στην κόρη μου πως οι πανελλαδικές δεν θα αλλάξουν ούτε τη ζωή ούτε την καθημερινότητά μας. Εξετάσεις είναι όπως οι άλλες και θα περάσουν.

Θυμάμαι πως από τότε που τελείωσε το δημοτικό ήθελε να γίνει γιατρός. Προχωρώντας μες στις σχολικές χρονιές αντιστάθηκε σε πολλούς πειρασμούς και με γενναιότητα υποστήριζε την απόφασή της. Εγώ της έλεγα «βρε παιδάκι μου, ξανασκέψου το», φέρνοντας μέσα στο μυαλό μου το κοριτσάκι μου μέσα σε ματωμένα χειρουργεία και απλήρωτες εφημερίες.

Ομως καθώς ήταν πεισματάρικο παιδί από μωρό την άφηνα να διαλέξει ό,τι επιθυμούσε αφού ήξερα πως αυτό θα γινόταν στο τέλος. Οπως τότε που έμεινε νηστική κοντά δυο μέρες για να μη φάει τις φακές. Και τελικά δεν τις έφαγε ποτέ. Εγώ έτρεχα μετά, γεμάτη τύψεις που ακολούθησα τις συμβουλές των ειδικών, για να της μαγειρέψω ό,τι αγαπούσε μπας και βάλει μια μπουκιά στο στόμα της.

Φορτσάτη μπήκε στο Λύκειο. Κάπου εκεί άρχισαν να αχνοφαίνονται οι πανελλαδικές. Καμία ανησυχία. Γερό μυαλό, καλοί βαθμοί. Στη Β' Λυκείου μπήκαν στο πρόγραμμα από την πρώτη μέρα. Ολοι σε προετοιμάζουν για τη «μεγάλη μέρα».

-Μήπως να πάω στο εξωτερικό; ρωτάει δειλά στην αρχή. Και «έλα μαμά, πάμε να δούμε τα βρετανικά πανεπιστήμια σε μια ημερίδα που γίνεται». Πάμε. Στην ημερίδα ανακαλύπτεις όχι τα βρετανικά πανεπιστήμια, αλλά ότι το παιδί σου έχει ψάξει από το Ιντερνετ τα πάντα και ξέρει να σε πληροφορήσει καλύτερα κι από τους «πλασιέ» των πανεπιστημίων.

Καταλαβαίνεις πως κάτι γίνεται, για κάτι ανησυχεί. Και εκεί η λέξη «πανελλαδικές» ακούγεται και πέφτει σαν βόμβα στις συζητήσεις σας.

«Να ξέρεις μαμά, αν δεν περάσω εγώ δεν ξαναδίνω πανελλαδικές, δεν το ξαναπερνάω αυτό…» μου είπε λοιπόν φέτος, λίγες μέρες πριν αρχίσει να γράφει. Να το πάλι το πείσμα στο προσωπάκι της. Αλλά δεν είναι πια πέντε χρόνων που αρνείται να φάει φακές, είναι μια κοπέλα σχεδόν 18 χρόνων. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πέρα από το πιο σημαντικό: να αγαπάς και να στηρίζεις τις αποφάσεις του παιδιού σου. Διόλου σημασία δεν έχουν πια οι πανελλαδικές. Οση δουλειά και αφοσίωση χρειάστηκε έγινε. Σημασία έχει μόνο να βλέπεις το παιδί σου χαρούμενο και ευτυχισμένο. Τα πρόσωπα των παιδιών μας είναι η μόνη μας πατρίδα.