Του Δημάκη και της εκπαίδευσης

Ο κύβος ερρίφθη. Από Δευτέρα οι μαθητές/τριες της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης επιστρέφουν στα θρανία. Προηγήθηκε μακρά συζήτηση και αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβερνητική άποψη για επιστροφή και σε όσους εξέφραζαν επιφυλάξεις, που συνοδεύονταν από αντίδραση στη χρήση κάμερας στις σχολικές αίθουσες.

Δεν θέλετε κάμερες; Είστε τεμπέληδες, ανίκανοι, χαραμοφάηδες που θέλετε να αποκρύψετε την ανεπάρκειά σας. Φοβάστε την έκθεση, οι εργατικοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Ολα λοιπόν στο φως. Σ’ αυτούς που έκρωζαν και έκκριναν όξος σε βάρος των εκπαιδευτικών συναριθμούνται βουλευτές, υπουργοί και πρωτίστως ένιοι δημοσιογράφοι που δεν διστάζουν να σύρουν την σπάθη τους όταν δίδεται ο «δίκαιος» αγών εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη. Οταν αμφισβητείται η ιερά τράπεζά τους.

Η αρμόδια υπουργός ανέπεμψε ευχαριστίες στους εκπαιδευτικούς για το έργο τους. Θα μπορούσε, ωστόσο, να το πράξει με πιο πειστικό τρόπο, συνομιλώντας μαζί τους και αναδεικνύοντάς τους στους κατ’ εξοχήν ειδικούς σε εκπαιδευτικά ζητήματα, να εφαρμοστεί ο κανόνας που εφαρμόστηκε με επιτυχία στην υγειονομική κρίση. Χρειαζόμαστε δασκάλους που να κοινωνούν τους μαθητές/τριές τους των αχράντων μυστηρίων της παιδείας. Εκπαιδευτικοί υπάρχουν πολλοί. Αναζητούμε τους δασκάλους.

Οι επί της παιδείας αρμόδιοι οφείλουν να τους διαπλάθουν. Τους περιβάλλουν με εμπιστοσύνη και υποστήριξη. Η πλειονότητα των εκπαιδευτικών, όταν διασχίζουν το κατώφλι της τάξης τους, μετατρέπονται σε διακόνους του έργου τους. Γίνονται δάσκαλοι, πλάθουν χαρακτήρες. Κι αυτός οι δεσμός είναι ακατάλυτος στον χρόνο, είναι το παράσημο του εκπαιδευτικού. Να τον φωνάζουν δάσκαλο.

Σαν τον δάσκαλο του Βασίλη Δημάκη στη φυλακή. Που παλεύει να ξεριζώσει τις αγριάδες από την ψυχή όσων νέων παιδιών πληρώνουν με τη φυλάκισή τους την παραβατική συμπεριφορά. Ο Δαμιανός είναι το ένσαρκο παράδειγμα του καλού καγαθού παιδαγωγού. Δαμιανοί υπάρχουν πολλοί στην εκπαίδευση. Είναι όλοι εκείνοι/ες που μετατρέπουν την ώρα του μαθήματος -αλλά και το διάλειμμα- σε εξομολόγηση, μύηση σ’ έναν τρόπο σκέψης που δεν χωράει στις υπουργικές εγκυκλίους αλλά ούτε και στην ανάγκη της βαθμολόγησης της επίδοσης.

Οι δάσκαλοι έχουν ανάγκη από φωτεινότητα. Οντως. Οχι όμως από το φως της κάμερας. Από τη διαμεσολάβηση της τεχνολογίας. Αυτή είναι υποστηρικτικός μηχανισμός. Η διδαχή είναι διακόνημα και εξομολόγηση. Είναι μια σχέση ανάμεσα στον δάσκαλο/α και στα παιδιά του, στην οποία όλοι εκτίθενται.

Δυστυχώς, όσοι αντιμετωπίζουν το δικαίωμα στη μάθηση και τον αγώνα για ψυχική καλυτέρευση ως ελεγχόμενο προνόμιο από το κράτος, ουδέποτε κατανόησαν τον ψυχοσωματικό συγκλονισμό που προκαλεί η συμμετοχή στη μαθησιακή διαδικασία. Ο Δημάκης τιμωρείται για όσα έπραξε εκτός φυλακής. Το σχολείο όμως είναι ναός, δεν είναι φυλακή. Οσοι συμπεριφέρονται τιμωρητικά, θα έπρεπε να καθίσουν στο ίδιο θρανίο. Να μάθουν ό,τι ξέχασαν.