Η ανο(η)σία της αγέλης

Σαν χρησμοί Πυθίας μου φαίνονται ολοένα και περισσότερο οι οδηγίες των ειδικών. «Ήξεις αφήξεις ου εν πολέμω θνήξεις». Να βάλω μάσκα ή να μη βάλω; Ιδού η απορία.

Εκείνη η παλιά σαρκαστική ρήση «ουδείς μωρότερος των ιατρών εάν δεν υπήρχαν οι διδάσκαλοι», έρχεται να περικοπεί στο πρώτο της σκέλος αυτήν την εποχή του κορονοϊού που ντροπιάζει με την δριμεία εξάπλωσή του όλη την ευαγγελιζόμενη από τις πανίσχυρες φαρμακευτικές εταιρίες «θαυμαστή επιστημονική εξέλιξη».

Ερευνητική ιατρική, νανοϊατρική, βιοχημεία, φαρμακευτικές έρευνες και ηλεκτρονική τεχνολογία δεν έχουν καταφέρει να βρουν το ρημαδοφάρμακο ανάσχεσης. Σαν Ινδιάνοι στην άγρια δύση της επιστήμης «ιχνηλατούν» τη δυναμική της πανδημίας και μας στέλνει –ο καθένας το δικό του- σήμα «καπνού»…

Αντιφατικές απόψεις, αλληλοσυγκρουόμενες θεωρίες, αντιπαλότητες μεταξύ ειδικών και «δικών», η επιστήμη στην υπηρεσία της οικονομίας, η ιατρική ως βακτηρία της πολιτικής, η εξειδικευμένη γνώση ορντινάτσα των ταγών κάθε χώρας. Βγείτε αλλά… μη βγείτε, μασκοφορεθείτε και γαντοχαιρετηθείτε αλλά μην κοινοτραπεζωθείτε.

Στο σπίτι-κλουβί στοιβαχτείτε ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά στο αυτοκίνητο μέχρι τρεις και στο ταξί, ένας-ένας! Στο «φορτηγό» πάντως της Πρωτοψάλτη, χώρεσε όλη η ξαφνική πολιτιστική ανάγκη έκφρασης αλληλεγγύης της Κυβέρνησης και πήραμε και… ρέστα, σε χειροκροτήματα από τη μια, σε… πεντοδάκτυλα από την άλλη.

Στους πραγματικούς γιατρούς, αυτούς που δεν περνοδιαβαίνουν στα κανάλια της τηλεοπτικής αποχαύνωσης κορδακίζοντας την «επιστημοσύνη» τους, αλλά δουλεύουν 24ωρα με κίνδυνο της ζωής τους, μείναν μόνο τα… μπαλκονάτα χειροκροτήματα. Και η ίδια αγωνία και ανασφάλεια που διακατέχει και όλους εμάς, τους δίποδους της… «αγέλης»: Τι μέλλει γενέσθαι; Ποιο θα είναι το εγγύς μέλλον της ανθρωπότητας; Πως θα ζούμε σε αυτήν τη δύσμορφη κι ακανόνιστη «κανονικότητα»;

Μια «νέα τάξη πραγμάτων» έχει γεννηθεί και σε αυτήν, μας σαλαγούν εκόντες-άκοντες. Στο πρώτο φτέρνισμα του διπλανού, να μας πιάνει τρέμουλο. Στο δεύτερο, να τρέχουμε στην ασφάλεια της απομόνωσης. Στο τρίτο, να δεχόμαστε την εκ περιτροπής εργασία της πείνας, για να μην «εκτεθούμε». Να συρρέουμε στα σούπερ μάρκετ για εξασφάλιση τροφής και ρολών υγείας, λες και θα ξορκίσουμε έτσι τη βαρύτερη οικονομική ύφεση των τελευταίων δεκαετιών!

Από την ερημία των πόλεων, περάσαμε άρδην στην ερημία των ανθρώπων. Φοβόμαστε πλέον, όχι απλά «προσέχουμε», το συγχρωτισμό. Αποφεύγουμε τις κοινωνικές σχέσεις, εντρυφήσαμε στην οικιακή περιθωριοποίηση, υποταχτήκαμε στην αποξένωση, συνηθίσαμε την άκρατη μοναχικότητα.

Ζούμε υπό την ταπείνωση της άρνησης κοινωνικής συνύπαρξης και διαβιούμε ως ερίφια που σκιάζονται εκείνον τον κορονοφορεμένο «λύκο» όσο και τους τηλεβοσκούς που καθημερινά εκπέμπουν ψεύτικους συναγερμούς, σπέρνοντας έντεχνα τον πανικό στην «αγέλη». Όλη αυτή η πειθήνια συμπεριφορά μας στα «μέτρα» μήπως τελικά μας εθίζει στο να υπακούμε άνευ όρων, για… «το καλό μας»;

Η επιβολή αυτών των, αμφιλεγόμενων ως προς την αποτελεσματικότητά τους, μέτρων επαναφοράς στην «κανονικότητα», κρύβουν την ουσιαστική αλήθεια: Πως είμαστε ακόμη «απαράσκευοι» για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία και πως, το πολυθρύλητο Εθνικό Σύστημα Υγείας μπάζει νερά από παντού. Στο μεσοδιάστημα των δύο μηνών ημερών που κρυφτήκαμε στα κελιά μας και παραδώσαμε αμαχητί όλα μας τα δημοκρατικά και κεκτημένα δικαιώματα, κερδίσαμε την μάχη των αριθμών σε νεκρούς και κρούσματα αλλά όχι στην στελέχωση δομών υγείας με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό!

Δεν αξιοποιήσαμε επαρκώς τα «νοσοκομεία αναφοράς», μήτε θωρακίσαμε τα νησιά με δομές υγείας κατάλληλες να προστατεύσουν τον πληθυσμό. Κι αντί να πραγματοποιούνται τεστ ελέγχου στο μεγαλύτερο μέρος των ευπαθών ομάδων, στις δομές φιλοξενίας ηλικιωμένων και τις προσφυγοπαραγκουπόλεις, μπουχτίσαμε να βλέπουμε διαφημισούλες «πως να πλένουμε χεράκια» και τηλεμαγειρέματα «φτιάχνω κουλουράκια». 

Χάσαμε την εμπιστοσύνη στο διπλανό, αλλά «εμπιστευόμαστε» άκριτα όλους εκείνους τους κρατικοδίαιτους σαμάνους που κορδακίζονται ότι εκπροσωπούν τη σύγχρονη επιστήμη και με υπέρμετρη έπαρση εκθέτουν πλημμυρηδόν, μπροστά σε πρόθυμους δημοσιογραφόδουλους -αλλά και στους ολομόναχους παρατημένους παππούληδες που με αγωνία στα μάτια κι ένα γιαουρτάκι για βραδινό- τις σπουδαιοφανείς πλην αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις τους. 

Από τους οικονομολόγους στην περίοδο κρίσης και διεθνούς επίκρισης, από τους στατιστικολόγους και τους αναλυτές δημοσκοπήσεων στα έρμα των εκλογών, από τους αρχαιολόγους και αρχαιοκάπηλους της εξουσίας της εποχής του Τύμβου Καστά, τους συμβούλους γεωστρατηγικής και πρώην στρατηγούς που ανέλυαν περισπούδαστα το Σουλτάνο και τις ορέξεις της φαιάς γείτονος, περάσαμε σε κάθε λογής επιδημιολόγους κι επιδημιολάγνους, λοιμωξιολόγους και αερολόγους, λεμφοκυτταρολόγους και πομφολυγολόγους, γαστρεντερολόγους και εξουσιολόγους. 

Επαίρονται ότι στη χώρα μας πήραμε εγκαίρως «μέτρα» κι είχαμε τα λιγότερα κρούσματα, αποκρύπτοντας όμως και την αντιστοιχία των λιγότερων πραγματοποιημένων τεστ. Με την κομπορρημοσύνη του κλάδου, τη βοηθεία των τηλεμαντρόσκυλων, σαλαγούν καλά το κοπάδι! Μόνο που «ξεχνούν» να αποκαλύψουν ότι για να αποκτήσει ανοσία η «αγέλη», πρώτα θα πρέπει το 60-70% να ΝΟΣΗΣΕΙ. Να περάσει δηλαδή από το μαχαίρι του μακελάρη ιού, κι όσοι ζήσουν, κι όσοι πεθάνουν…

Με μάσκα ή χωρίς, όσο θα διατηρούμε τη νοοτροπία των… δίποδων, τόσο θα μας επιβάλλεται η ανο(η)σία της αγέλης!