Εργασιακές σχέσεις με μοντέλο Ασίας

Για την... επανάληψη της οικονομικής, πολιτισμικής και κοινωνικής ζωής (άρα και της πολιτικής), δηλαδή για την επάνοδό μας στις αρχές του 2020, χρειάζεται εμβόλιο κατά του νέου κορονοϊού. Ετσι ώστε με σχετική ασφάλεια να εργάζονται, να ταξιδεύουν, να καταναλώνουν οι πολίτες. Ωστόσο, οι μέχρι τούδε επιπτώσεις της πανδημίας σαφώς έχουν δημιουργήσει ένα ιογενές περιβάλλον στην εργασία και στα οικονομικά.

Και αυτό είναι κάτι που μοιάζει μη αναστρέψιμο. Ειδικά εάν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι επιχειρείται να μειωθούν τα κοινωνικά δικαιώματα, ενόσω ο κόσμος δέχτηκε (αν όχι υιοθέτησε) την υποχώρηση των ατομικών δικαιωμάτων για τον περιορισμό της επιδημίας.

Την επόμενη ημέρα της οικονομικής σύγχυσης και κοινωνικής καταστροφής οι οικονομικές γραμμές δεν θα είναι… καθαρές. Θα κρατικοποιηθούν τα χρέη και οι λογαριασμοί των επιχειρήσεων. Ομως, οι κρατικοποιήσεις δεν θα έχουν στοιχεία… κοινωνικοποίησης. Ούτε οι επιδοτήσεις στοιχεία παρέμβασης του Δημοσίου για τη στήριξη τομέων της παραγωγής. Οι χρηματοδοτικές πρωτοβουλίες του κράτους πρωτίστως θα αφορούν ενισχύσεις προς τους ιδιοκτήτες που είχαν απώλεια… κερδών μέσα στην κρίση. Αλλά, θα περιλαμβάνει και δραματική μείωση των εργασιακών δικαιωμάτων «προκειμένου να πάρει μπρος η οικονομία…». Αλλά σε μια εντελώς άλλη βάση. Με αναστολή του… 8ώρου.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, στου Μαξίμου έχει φτάσει μελέτη για τη «σταδιακή επανεκκίνηση της Οικονομίας», όπου γίνεται παραδοχή ότι οι επιχειρήσεις δεν μπορεί να ξεκινήσουν αμέσως με πλήρη λειτουργικότητα. Για το μεσοδιάστημα και μέχρι την πλήρη επαναλειτουργία ωστόσο:

• Η κυβέρνηση δεν προτίθεται να διαθέσει (και άλλα) κονδύλια για την επιδότηση του απολεσθέντος εισοδήματος των σε αναστολή σύμβασης ευρισκομένων μισθωτών (παράταση των 800άρικων)
• Είναι δύσκολα διαχειρίσιμο το πολιτικό κόστος από την εκτίναξη της ανεργίας σε ποσοστά άνω του 25% (9 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες πάνω εν σχέσει με τον Μάρτιο του 2020 ή συν 400.000 νέοι άνεργοι).

Υπό αυτές τις συνθήκες προτείνεται το… Downsize. Η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων και, οπωσδήποτε, η κατάτμηση της ημερήσιας και εβδομαδιαίας εργασίας ώστε να μη χαθούν αριθμητικά –και όχι ποιοτικά– πολλές θέσεις εργασίας.

Με λίγα λόγια, το Downsize αφορά το μοίρασμα των μισών θέσεων εργασίας που θα «ανοίξουν» μετά το Lockdown, στους ίδιους (παλαιούς) μισθωτούς (έως 15/3/2020). Κατά συνέπεια, στην υποχώρηση της αμοιβής στο ήμισυ. Από περίπου 1.160 ευρώ μικτά το 8ωρο προ κρίσης, στα 580 ευρώ μετά την κρίση (4ωρο). Και αυτό προσφερόμενο με αναπτυξιακό περιτύλιγμα…

Και το πολιτικό: αυτή η διάλυση των εργασιακών σχέσεων για το…. recover της οικονομίας θα αναπτυχθεί εν μέσω υποχώρησης και των ατομικών δικαιωμάτων. Χωρίς πολλά δημοκρατικά αντισώματα δηλαδή. Γιατί πριν από χρόνια στην Ευρώπη υιοθετήθηκαν πρακτικές γενικευμένης ευελιξίας, μια προσαρμογή στις εργασιακές (μη) σχέσεις της Ασίας, για να ανταγωνιστεί ο «αναπτυγμένος» κόσμος την παραγωγικότητα του Ειρηνικού. Μετά ανεχτήκαμε την ανεξέλεγκτη εισαγωγή φτηνών προϊόντων καταναγκαστικής (φυλακές) ή παιδικής εργασίας, για να στηρίξουμε το καταναλωτικό πρότυπο της Δύσης. Και τώρα, κινδυνεύουμε να αντιγράψουμε το αντιδημοκρατικό καθεστώς της Κίνας για να αντιμετωπίσουμε τις ιώσεις...

Η «επόμενη ημέρα» δεν θέλει απλώς όλες τις θέσεις εργασίας πίσω, θέλει και ποιοτική εργασία, ολόκληρο και όχι μισό εισόδημα ώστε να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες δημιουργίας νέου πλούτου και περισσότερες θέσεις απασχόλησης.

*Δημοσιογράφος, γραμματέας του Τομέα Εργασίας του ΚΙΝ.ΑΛΛ.