Ανήμπορος, συνένοχος ή τυφλός;

Οι επικεφαλής των αστικών κομμάτων, των κομμάτων δηλαδή όπου η εσωκομματική δημοκρατία είναι μια περιττή πολυτέλεια, είναι υποχρεωμένοι, προκειμένου να εδραιώσουν την εξουσία τους, να μην επιτρέπουν αμφισβητήσεις και συμπεριφορές που πλήττουν τους ίδιους και την παράταξή τους. Οφείλουν να δείχνουν αρχηγική πυγμή απέναντι στους διαφωνούντες, σε όσους δημιουργούν προβλήματα στη λειτουργία του κόμματος ή ακολουθούν προσωπικές στρατηγικές. Αν μάλιστα βρίσκονται στη θέση του πρωθυπουργού, τα περιθώρια ανοχής τους είναι ακόμη πιο στενά.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του, διοικούσε το κόμμα του και τις κυβερνήσεις του σαν μονάρχης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απέπεμπε υπουργούς εν πτήσει και έθετε στελέχη εκτός κινήματος ακόμη και για ψύλλου πήδημα. Οι παλιοί θυμούνται σίγουρα την περίφημη φράση «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος» στα έγγραφα... εξόδου που έφεραν την υπογραφή του προέδρου του πειθαρχικού του ΠΑΣΟΚ Δ. Παγουρόπουλου. Ο Κώστας Σημίτης δεν δίστασε να συγκρουστεί με τον ίδιο τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, διεκδικώντας ρόλο πατροκτόνου. Ο Κώστας Καραμανλής διέγραψε στην αρχή της θητείας του τρία πρωτοκλασάτα στελέχη της Ν.Δ. Ο Γιώργος Παπανδρέου περιθωριοποίησε τον ευεργέτη του, Κώστα Σημίτη, και απείλησε τον Ευάγγ. Βενιζέλο με εξοστρακισμό αν επέμενε στη συγκρότηση ομίλου προβληματισμού μετά την εσωκομματική αναμέτρηση το 2007. Ο Αντ. Σαμαράς έδιωξε την Ντόρα Μπακογιάννη.

Ο σημερινός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να μην ακολουθεί το μοντέλο του αυταρχικού αρχηγού. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μια θετική εξέλιξη. Πρόκειται όμως για παρηγορητική αυταπάτη. Η σχέση του πρωθυπουργού με την εσωκομματική δημοκρατία είναι προβληματική. Το υπουργικό συμβούλιο συνέρχεται στη χάση και τη φέξη. Η κοινοβουλευτική ομάδα απλώς παρίσταται και χαιρετίζει τον πρωθυπουργό όποτε εκφωνεί γραπτούς λόγους στη Βουλή. Τα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος είναι τελείως διακοσμητικά. Και όταν συνεδριάζουν μια φορά στο τόσο δίνουν την εντύπωση ότι είναι συνάξεις χειροκροτητών του αρχηγού.

Ο κ. Μητσοτάκης διοικεί την κυβέρνηση με συμβούλους που δεν είναι αιρετοί, που αναφέρονται σ’ αυτόν και του οφείλουν την πολιτική ύπαρξή τους. Καραδοκεί ο αντίλογος: «Ναι, αλλά δεν διαγράφει». Μισή αλήθεια. Διαγράφει όπου τον παίρνει. Εδιωξε από το κόμμα κάτι απίθανους τύπους, τεταρτοκλασάτα στελέχη που διέπραξαν αθλιότητες (κάποια τα ξαναμάζεψε αργότερα), ωστόσο δεν ακούμπησε βουλευτές και υπουργούς που έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια και χειρότερα χωρίς να τους επαναφέρει στην τάξη.

Το ακαταδίωκτο που απολαμβάνουν, δηλαδή ένα προκλητικό καθεστώς ασυλίας, δεν οφείλεται στις δημοκρατικές ευαισθησίες του κ. Μητσοτάκη, αλλά είτε σε αδυναμία είτε σε συνειδητή επιλογή. Δυο κορυφαίοι υπουργοί του, που βρίσκονται στην επικαιρότητα και παρελαύνουν τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα από τα κανάλια –ο ένας για να απολογηθεί για τις ελεγχόμενες ως προς τη νομιμότητά τους αποφάσεις του, ο άλλος γιατί δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει αν και είναι σε πρωτοκλασάτο υπουργείο– τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Κι όμως, παραμένουν στις θέσεις τους.

Τι συμβαίνει εδώ; Ή δεν μπορεί να τους ελέγξει ή δεν θέλει να τους ελέγξει. Στην πρώτη περίπτωση είναι αιχμάλωτος των εσωκομματικών συσχετισμών. Στη δεύτερη περίπτωση είναι συνένοχος. Εκτός αν ισχύει η τρίτη εκδοχή, που είναι κατά τη γνώμη μου η χειρότερη: να μη μαθαίνει τι γίνεται στη χώρα γιατί ενημερώνεται μόνο από τα φιλικά στην κυβέρνησή του δίκτυα ενημέρωσης, τα οποία κρύβουν επιμελώς ό,τι ενοχλητικό κυκλοφορεί για την κυβέρνησή του. Οπότε, αφού δεν το παίζουν τα... ανεξάρτητα ΜΜΕ, δεν υπάρχει.

Ανάγωγα

Ο ένας υπουργός υποστηρίζει σε τηλεοπτική συνέντευξή του ότι έχει λάβει εκατοντάδες μηνύματα από δικηγόρους και μηχανικούς που του λένε πόσο καλό είναι το πρόγραμμα κατάρτισης. Ο άλλος υπουργός σε τηλεοπτική συνέντευξή του παραδέχεται ότι έχουν γίνει λάθη και υπόσχεται ότι θα υπάρξουν διορθωτικές κινήσεις. Εμείς ποιον να πιστέψουμε; Ο πρωθυπουργός αποφάσισε να πιστέψει τον δεύτερο, ακύρωσε το πρόγραμμα, αλλά άφησε στη θέση του τον δράστη. Η λογική υπέστη κάταγμα.