Συμπληρώθηκε ένας μήνας από τότε που μπήκαμε στην περιπέτεια της προστασίας της δημόσιας υγείας. Οι αναταράξεις είναι μεγάλες και θα παραμείνουν μεγάλες όπως φαίνεται. Στην οικονομία, στην κοινωνική ζωή, στις συνήθειές μας. Παράλληλα, μια εσωτερική αναταραχή ήρθε σε όλους μας (ελπίζω!) και δημιούργησε έναν πρωτόγνωρο χρόνο μέσα μας.
Κάτι που μας είναι άγνωστο και την ίδια στιγμή δικό μας δημιούργημα κάτω από την πίεση της πραγματικότητας. Τα συμπτώματα βέβαια δεν είναι ίδια σε όλους. Ολα είναι εξάρτηση της επαγγελματικής και οικονομικής μας θέσης ή μιας πιο διευρυμένης οικογενειακής κατάστασης που πολλαπλασιάζει τις απαιτήσεις. Κυρίως τις απαιτήσεις για μεγαλύτερη οργάνωση στο σπίτι μας ή στην εργασία για όσους πηγαίνουν ακόμα στην εργασία τους.
Εκ των πραγμάτων, το 24ωρο μας έχει πάρει άλλη μορφή, κυρίως μέσα μας. Δοκιμαζόμαστε για να αντέξουμε τον χρόνο που άλλες φορές τον σπαταλούσαμε είτε για ενδιαφέροντα είτε για ανούσια πράγματα. Δεν του δίναμε σημασία ιδιαίτερη. Τώρα, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να τον διαχειριστούμε μόνο σε συγκεκριμένα πλαίσια τοπικά και με συγκεκριμένους συνομιλητές. Να μια άσκηση προσωπική για να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας ή αντίθετα να ανησυχήσουμε γι’ αυτόν. Ας μην ξεχνούμε ότι «το κλειδί της φυλακής μας το έχουμε πάνω μας εμείς οι ίδιοι» όπως λέει και ο ποιητής μας Τάσος Λειβαδίτης.
Φυσικά είναι πολύ δύσκολο να αντέξουμε για πολύ όλα αυτά τα μέτρα που περιορίζουν την ελευθερία των κινήσεών μας. Ας σκεφτούμε όμως για λίγο πώς μεταχειριζόμαστε αυτήν την ελευθερία όταν την έχουμε. Τη θεωρούμε αυτονόητη (βλέπουμε τώρα πως δεν είναι και τόσο σίγουρο) και αντί να τη χαρούμε αποκαλυπτικά, την εκμεταλλευόμαστε για να εκφραστούμε ανενόχλητοι, λέγοντας ό,τι ανοησία μάς κατέβει στο κεφάλι και πράττοντας ένα σωρό «αντισυστημικές» μπούρδες, τις οποίες βαφτίζουμε προχωρημένες επαναστατικές πράξεις (εκ του ασφαλούς βέβαια), κριτική αφ’ υψηλού σε όλους και σε όλα (στον χώρο μου τον επαγγελματικό ευδοκιμεί πολύ το φρούτο αυτό!) και γενικότερα απαιτήσεις από τους άλλους, αλλά καθόλου από τον εαυτό μας.
Ξεχνάμε ότι το κράτος εγγυάται τη συνοχή της κοινωνίας και όχι την προσωπική μας ευτυχία. Τώρα που ο χρόνος έχει πάρει άλλες διαστάσεις μέσα μας, ας κάνουμε μια προσπάθεια να αποκτήσουμε γνήσια επαφή με όσους επικοινωνούμε καθημερινά. Εγώ ομολογώ ότι δυσκολεύομαι, αλλά ελπίζω ότι θα τα καταφέρω και η ικανοποίηση θα είναι διπλή όταν φύγει από πάνω μας αυτή η μουντζούρα που μας κόβει τη θέα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας