Πρέπει να ήταν το '63 ή το '64 όταν πρωτοπήγα στο γήπεδο να δω ποδόσφαιρο μαζί με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου. Ηταν ένα ηλιόλουστο απόγευμα ανοιξιάτικο, σε έναν ημιτελικό του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ στο τότε Στάδιο Καραϊσκάκη. Ούτε καθίσματα, ούτε ηλεκτρονικά εισιτήρια, ούτε VAR, ούτε τίποτα από τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουμε για να ευχαριστηθούμε το άθλημα βλέποντάς το.
Το αν το ευχαριστιόμαστε είναι ζητούμενο. Ο Σιδέρης, ο Μποτίνος, ο Ζαντέρογλου, ο Γιούτσος, ο Παπαϊωάννου, ο Σοφιανίδης, ο Σταματιάδης, ο Βασιλείου ήταν πρόσωπα μυθικά στα μάτια ενός οκτάχρονου που μεγάλωνε σε χωματόδρομους και μάτωνε πολύ τακτικά τα γόνατά του στις αλάνες της ευρύτερης περιοχής Φιλοπάππου και Πετραλώνων. Τι μαγεία ήταν αυτή! Τι ένταση στις εξέδρες από τους φίλους και των δύο ομάδων που ανακατεμένοι φώναζαν, αγωνιούσαν, πανηγύριζαν, απογοητεύονταν και όλα αυτά καταναλώνοντας πασατέμπο και παγωτά κυπελλάκια. Ακούγονται λίγο περίεργα όλα αυτά; Σίγουρα.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού το ελληνικό ποδόσφαιρο έπαψε εδώ και πολλά χρόνια να είναι ελληνικό. Ο κίνδυνος είναι μήπως πάψει να είναι και ποδόσφαιρο. Η ένταση που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τον αγωνιστικό χώρο έχει μεταφερθεί αλλού. Πρώτα στις εξέδρες, όταν καταφέρουν να μαζέψουν κάποιους ηρωικούς, ρομαντικούς ποδοσφαιρόφιλους, οι οποίοι ταλαιπωρούνται από κάτι περίεργους πραιτοριανούς που παριστάνουν ότι αγαπούν την «ομάδα» και που το πιο ευγενές σύνθημά τους προς τους αντιπάλους είναι «Εδώ θα γίνει ο τάφος σας»!
Δεύτερος χώρος έντασης και αλληλοχαρακτηρισμών είναι οι διοικήσεις των ομάδων. Εκεί παίζεται παράλληλα ένα άλλο παιχνίδι. Είναι πολιτικό; Είναι παιχνίδι εντυπώσεων; Είναι απλά συμπεριφορές επιπόλαιες και ανώριμες; Είναι «συμφέροντα από πίσω»; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η γοητεία που μας ασκούσε το πολυαγαπημένο αυτό άθλημα έχει πάει περίπατο. Ολοι έχουμε παίξει έστω και λίγο ποδόσφαιρο στη ζωή μας.
Η ομάδα που υποστηρίζουμε είναι τα νιάτα μας. Οι Κυριακές μας. Οι παιδικές μας αγωνίες. Οι ποδοσφαιριστές μάς γοήτευαν και οι ομάδες οι ερασιτεχνικές μάς εξασφάλιζαν τις συζητήσεις της Κυριακής και της Δευτέρας. Δεν ταυτίζουμε την προσωπική μας ευτυχία με την πορεία της ομάδας μας! Τι κρίμα που η χώρα μας έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να οργανώσει και να προστατέψει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου! Αντε πάλι οι Ευρωπαίοι για να μας τραβήξουν το αυτί. Πάλι δικαιώνεται ο μεγάλος Παπαδιαμάντης: «Οι Ελληνες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους για να αποδείξουν ότι είναι ανίκανοι να αυτοκυβερνηθούν».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας