Τώρα που μπήκε το 2020, μπορούμε να κάνουμε μια αποτίμηση των θεατρικών πραγμάτων. Οσα χρόνια βρίσκομαι σε αυτή τη δουλειά (και είναι πολλά!) ακούω για την κρίση που «μαστίζει τα θέατρα». Τώρα, πώς κρατιούνται ζωντανά και πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο είναι μια απορία που μάλλον δεν θα βρει απάντηση.
Σε ατέλειωτες συζητήσεις που γίνονται στους χώρους τους καλλιτεχνικούς, ακούγονται απόψεις κάθε είδους εκ των οποίων οι περισσότερες φέρουν και τη σφραγίδα της βεβαιότητας. Φυσικά συνοδεύονται από τη γνωστή μας επιπολαιότητα, ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, δηλαδή οι παράγοντες έξω από τη δουλειά μας που συνωμότησαν ξαφνικά για να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ο καιρός, η τηλεόραση, οι πορείες, οι διαδηλώσεις, το ποδόσφαιρο, οι τιμές των εισιτηρίων, η κακή επικοινωνία και ένας γάμος που γίνεται στα μέγαρα που λέει και ο αγαπητός μου Κώστας Βουτσάς.
Το τελευταίο που μας απασχολεί είναι μήπως το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εχουν αλήθεια τόσο ενδιαφέρον όλα αυτά που παρουσιάζουμε από τις σκηνές μας; Μας ακολουθούν οι θεατές μας; Αναφερόμαστε σε αυτούς ή στην παρεούλα μας; (Ο νέος στρατός κατοχής στη δουλειά μας ονομάζεται παρέα!) Οι θεατρικές παραστάσεις στην πατρίδα μας εκτιμάται ότι θα φτάσουν τις 2.000.
Θα έλεγε κάποιος ότι πρόκειται για έξαρση πνευματικότητας που ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Ή μάλλον δεν συμβαίνει το παραμικρό. Υπάρχει ένα κοινό που υποδύεται τον πνευματικό στρατό της χώρας μας και τρέχει να θαυμάσει ό,τι του γυαλίζει ως πρωτοπορία και αντισυστημικό (αυτό πάλι;!).
Και φυσικά στο τέλος το χειροκροτεί αναγκαστικά, διότι αλλιώς θα πρέπει να παραδεχτεί ότι την πάτησε. Ο μεγάλος κορμός του κοινού ή παρακολουθεί αμήχανα ή καταναλώνει θεάματα άλλου τύπου μόνο και μόνο για την εκτόνωσή του. Αν προσθέσουμε και τον καταιγισμό βραβείων, αστεριών, φεγγαριών, κριτικών πάσης φύσεως και προελεύσεως συμπληρώνεται η εικόνα του θεάτρου μας.
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτή την ευλογημένη δουλειά με την αμηχανία και την όρεξη που είχαμε όταν πρωτοξεκινήσαμε. Το να ακούμε την καρδιά μας και να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και όχι τους «ειδικούς», είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αφήσουμε την ανάσα των θεατών να μας ζεστάνει. Αν συνεχίσουμε το ίδιο τροπάρι, θα καταλήξουμε να ζήσουμε αυτό που έλεγε ένας συνάδερφος με πολύ χιούμορ, να παίρνει ο καθένας τον θεατή του μετά την παράσταση και να τρώνε μαζί στη διπλανή ταβέρνα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας