Γαλλική εξαίρεση

Η Γαλλία του Μακρόν, σε πλήρη αντίστιξη με τους Τραμπ, Μέρκελ, Κόντε και Τζόνσον, εκφράζει δημόσια και παρασκηνιακά τη δυσαρέσκειά της για τον ρόλο που φαίνεται να κατοχυρώνει η Τουρκία του Ερντογάν στη Συρία και στη Λιβύη.

Παρίσι και Αγκυρα διεκδικούν προνομιακή επιρροή στη Συρία και στη Λιβύη, δύο χώρες που διοίκησαν ή άσκησαν επιρροή στο παρελθόν.

Η Λιβύη ήταν οθωμανική επαρχία μέχρι τον ιταλο-τουρκικό πόλεμο του 1911-12, αλλά και η Συρία μέχρι το 1918.

Συρία και Λίβανος διοικήθηκαν από τη Γαλλία από το 1918 μέχρι το 1941, ενώ η Λιβύη υπό οθωμανική και στη συνέχεια υπό ιταλική κυριαρχία συνόρευε με τη γαλλική Βόρεια Αφρική (Τυνησία, Αλγερία και Μαρόκο).

Οταν το 1969 ο Καντάφι ανέτρεψε τον βασιλιά Ιντρίς και έκλεισε τις στρατιωτικές βάσεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ, στηρίχτηκε από τη Γαλλία του Πομπιντού από την οποία προμηθεύτηκε πάνω από εκατό μαχητικά αεροσκάφη Μιράζ.

Είναι προφανές ότι η πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Τυνησία, όπου αναζήτησε ανεπιτυχώς στήριξη ενδεχόμενης τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στη γειτονική δυτική Λιβύη, εξόργισε το Παρίσι καθώς θα έδινε στην Αγκυρα τη δυνατότητα ανάμειξης στις πολιτικές εξελίξεις στην Τύνιδα και στο Αλγέρι με τη στήριξη αντίστοιχων με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αιγύπτου εκφάνσεων του πολιτικού Ισλάμ.

Μένει να δούμε ποιες δυνατότητες έχει η Γαλλία να προωθήσει τη δική της ατζέντα απέναντι στην Τουρκία, την ώρα που η Μέρκελ και ο Κόντε προσπαθούν να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα αποδεχόμενοι τον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας του Ερντογάν στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Τα παραπάνω έχουν σχέση όχι μόνο με τις εξελίξεις σε Συρία – Λιβύη, αλλά και με τη δυναμική συγκρότησης Ευρωπαϊκού Αμυντικού Μηχανισμού που για τη Γαλλία θα πρέπει να είναι σκληρός πυρήνας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δίπλα στην ευρωζώνη, ενώ το Βερολίνο, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα είχε αντιρρήσεις για τη συμμετοχή των εκτός Ε.Ε. Βρετανίας και Τουρκίας.