«Το δε ζητούμενον αλωτόν, εκφεύγειν δε ταμελούμενον» (Σοφοκλής)
Σε αυτό που συμφώνησαν όλοι, ανεξαρτήτως των ιδιαίτερων πολιτικών τους πεποιθήσεων, ήταν πως το απόγευμα της Κυριακής κατέβηκε πολύς κόσμος στους δρόμους. Και για να τιμήσει την επέτειο του Πολυτεχνείου του 1973 και για να δηλώσει πως στο σήμερα θέλει κάτι διαφορετικό στην καθημερινή ζωή του. Αν έμενε ο κόσμος μόνο στο πρώτο θα είχαμε να κάνουμε με μία αντι-παραγωγική «φορμόλη», αυτή της στείρας παρελθοντολαγνείας.
Αν ξεχνάμε, όμως, το παρελθόν και κοιτάμε μόνο το παρόν, θα έχουμε υποθηκεύσει από μόνοι μας το μέλλον μας. Δεν είναι καιροί για τέτοια λάθη... Και σε αυτό θα συμφωνούσαν σχεδόν όλοι.
H στασιμότητα, η αδράνεια, η απάθεια, η απουσία γεγονότων, ο καναπές, η έλλειψη ροής είναι βλαπτικές συνθήκες. Συσκοτίζουν, επιτρέπουν την παρανόηση, ανοίγουν το δρόμο στον αποπροσανατολισμό. Είναι βασικά «εκτροφεία» αλληλοφαγωμάτων και επικέντρωσης σε δευτερεύουσες και τριτεύουσες ενασχολήσεις.
Είναι σύμμαχοι όσων επιθυμούν τη διατήρηση των υπαρχόντων status, αλλά και όσων παραμονεύουν για να εκτρέψουν τις ατομικές και συλλογικές συνειδήσεις με την πρώτη διαθέσιμη ευκαιρία. Είναι όψιμη «δολοφονία» κάθε προοπτικής, κάθε προοδευτικής εξέλιξης, κάθε πιθανότητας για μία καλύτερη ζωή για όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Λειτουργούν ως θηλιές που υποχρεώνουν ακόμα και σε απονενοημένα διαβήματα.
Πορείες όπως αυτή για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που έλαβε χώρα το 1973 φέρνουν σε επαφή όλες τις γενιές, διαφορετικές παραστάσεις, διαφορετικές πολιτικές και ταξικές καταγωγές, διαφορετικά ιδεολογικά πιστεύω και διαφορετικές πρακτικές. Μέσα από αυτήν τη διαφορετικότητα, όμως, προκύπτει η προζύμη, η βάση που θα επιτρέψει τους όποιους περαιτέρω βηματισμούς. Έτσι πραγματώνεται η ανάπτυξη του αισθήματος του ανήκειν και του όποιου κοινού προορισμού.
Η Αθήνα την Κυριακή το απόγευμα προς βραδάκι της 17ης Νοέμβρη του 2019 πέρασε ένα μήνυμα προς πολλαπλές κατευθύνσεις: πως ο κοινωνικός και λαϊκός παράγοντας -παρά τις αυξομειώσεις της έντασης και της μεταβλητότητας των μορφών της παρουσίας του- δεν εγκαταλείπει ποτέ. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί τίποτα δεν έχει πάρει καταληκτική τροπή, αντιθέτως όλα τα μέτωπα παραμένουν ορθάνοιχτα...
Η συμμετοχή του κόσμου σε διαδηλώσεις γενικώς δείχνει υγιή αντανακλαστικά, σοβαρά αντισώματα στους πολύπλευρους ιούς του σήμερα, ακόμα και αίσθηση καθήκοντος. Φανερώνει διάθεση για ενεργητική παρουσία, καθώς και για ευρύτερο ψάξιμο. Αναδεικνύει τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής και προτάσσει την αναγκαιότητα της κινητοποίησης. Προς ποια ιδεολογική «πρωτοκαθεδρία»; Προς ποια κατεύθυνση; Προς τι είδους «σμίλευση χαρακτήρων»;
Αυτά δεν μπορεί να τα απαντήσει κανένας παρά μονάχα η ίδια η Ιστορία. Η οποία, βέβαια, δεν γράφεται από μόνη της. Είναι, μάλλον, το φωτοαντίγραφο των αντικειμενικών συνθηκών κάθε χωροχρονικής συγκυρίας μαζί με τη φαιά ουσία των δραστηριοποιήσεων του υποκειμενικού παράγοντα...
Γιατί σε πείσμα των μεταμοντέρων κάθε διαλογής, αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν. Οι πολύ σοβαρές υποθέσεις απαιτούν σωστούς και εύστοχους καταμερισμούς.
