Η Αριστερά ως κυβερνητική εναλλακτική

Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές η ελληνική κοινωνία έδωσε ένα σαφές μήνυμα για τον προοδευτικό χώρο και όρισε ως βασικό του εκπρόσωπο τον ΣΥΡΙΖΑ, στην αυγή μιας εποχής που δεν μπορεί να αποτελέσει ένα sequel της πολιτικής καθημερινότητας όπως τη βιώναμε πριν από το 2015. Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί την ανανέωσή του μέσω της διεύρυνσης της κομματικής του βάσης και της ταυτόχρονης ενσωμάτωσης της αντίστοιχης κοινωνικής σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον.

Ο νέος δικομματισμός που δημιουργήθηκε δεν έχει τα χαρακτηριστικά του δικομματισμού που γνώρισε η χώρα τη δεκαετία του ’90 και του 2000. Μπορεί η νομισματική ένωση της Ε.Ε. να έχει προχωρήσει, η Ελλάδα ύστερα από μια κρίση χρέους να ακολουθεί μια πεπατημένη στο σύνολο της οικονομικής της πολιτικής που θολώνει τις ιδεολογικές διαφορές των κυβερνώντων κομμάτων, αλλά έχει διαμορφωθεί ένας νέος κοινωνικός διπολισμός με ποιοτικές διαφορές εντός των παραπάνω αυστηρά καθορισμένων ορίων.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει συγκεκριμένη ταξική προσέγγιση. Βασίζει την «ανάπτυξη» στην οικοδομική δραστηριότητα των λίγων, σε μια περίοδο που μικρομεσαίες επιχειρήσεις του χώρου συρρικνώθηκαν και αντιμετωπίζουν πρόβλημα δανεισμού, ενώ δεν δείχνει να διδάχθηκε τίποτα από τη «φούσκα των ακινήτων» της περασμένης δεκαετίας. Μετατρέπει τις στοχευμένες ελαφρύνσεις της προηγούμενης κυβέρνησης σε «ελαφρύνσεις για όλους» που ωφελούν τα μεγάλα εισοδήματα περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα και ταυτόχρονα κάνει βήματα πίσω στις συλλογικές συμβάσεις και τα εργασιακά δικαιώματα, δείχνοντας εξ αρχής τις κοινωνικές ομάδες που επιθυμεί να υπηρετήσει.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η Αριστερά δεν έχει άλλο δρόμο παρά να εκφράσει τις προσδοκίες ενός κόσμου που νιώθει επισφαλής μέσα από ένα ρεαλιστικό, σύγχρονο και συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα που θα χτίσει ευρείες κοινωνικές πλειοψηφίες και την απαραίτητη κοινωνική βούληση για την εφαρμογή του την επόμενη μέρα με σκοπό έναν προοδευτικό κοινωνικό μετασχηματισμό.

Η επόμενη αληθινά επαναστατική πρόκληση για τον ΣΥΡΙΖΑ και την προοδευτική συμμαχία που οικοδομεί είναι να αλληλεπιδράσει με την κοινωνική του βάση χωρίς προκαταλήψεις και ηγεμονισμούς, πρακτική που έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους η ηγεσία του.

Εχει χρέος σε αυτή τη βάση να παρουσιάσει μια εναλλακτική, η οποία θα επαναφέρει τον κόσμο της εργασίας σε ρόλο διαμορφωτή του πολιτικού σκηνικού. Χρειάζεται μέλη που θα διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία του, δράσεις που θα αναδεικνύουν την πολιτική του πρακτική σε κοινωνικό επίπεδο και στελέχη που θα συμβάλλουν με τη γνώση τους στη μετατροπή των προσδοκιών σε συγκεκριμένες πολιτικές. Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας θα κληθεί να δώσει εξετάσεις σε μια διαφορετική εποχή από εκείνη που γνωρίσαμε με περίπλοκες ερωτήσεις και μηδενική ανοχή σε λάθος απαντήσεις.

* υποψήφιος διδάκτορας Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, ΕΚΠΑ