Ομολογία πίστης στα μνημόνια...

Στο στόχαστρο της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και πάλι οι συλλογικές συμβάσεις και η Διαιτησία του ΟΜΕΔ, όπως ακριβώς και με το παρα-σύνταγμα του δεύτερου μνημονίου και την ΠΥΣ 6/2012. Δεν πρόκειται για μια αταβιστική συμπεριφορά, αλλά για κάτι βαθύτερο: για την επιβεβαίωση της στέρεης (;) πίστης της Νέας Δημοκρατίας στις μνημονιακές πολιτικές. Τι κι αν αυτές άφησαν ερείπια στην οικονομία και γενικότερα στην κοινωνία…

Συνοπτικά:

α. Θεσπίζονται αλλεπάλληλες ρήτρες και φόρμουλες εξαίρεσης πολλών κατηγοριών επιχειρήσεων από τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, επιχειρήσεων που υφίστανται ακόμη και σήμερα τις καταστροφικές συνέπειες από τα ομόρροπα με τα επίμαχα μέτρα του δεύτερου μνημονίου. Το ότι οι επιχειρήσεις αυτές «ζουν» στη μεγάλη τους πλειονότητα και στηρίζουν τις προοπτικές ανάκαμψής τους στην ενεργό ζήτηση των εργαζομένων, που θα πληγεί καίρια αν το νομοσχέδιο γίνει νόμος του κράτους, απλώς «διέφυγε» από την κυβέρνηση.

β. Η ναρκοθέτηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, που αποτελούν το βασικό κλειδί για αποτελεσματική συλλογική διαπραγμάτευση, φτάνει μέχρι και την εξαίρεση επιχειρήσεων από την επέκταση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων με απόφαση του υπουργού Εργασίας, ακόμη και αν οι επιχειρήσεις αυτές δεν θα έχουν εξαιρεθεί προηγουμένως με τη χρήση των λοιπών εργαλείων του νομοσχεδίου.

γ. Πλήττεται όχι μόνον η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης επί συρροής κλαδικών και επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων, που έχει και συνταγματική θεμελίωση, αλλά και η συλλογική αυτονομία που εγγυάται το Σύνταγμα με τη συρρίκνωση της κλαδικής διαπραγμάτευσης.

δ. Η Διαιτησία, στο στόχαστρο των εργοδοτών από τότε που πρωτονομοθετήθηκε με τον Ν. 1876/90, η συνταγματικότητα της οποίας επιβεβαιώθηκε με εμβληματικές αποφάσεις της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου και της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, ακρωτηριάζεται. Το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία πλήττεται στον πυρήνα του με το επίμαχο νομοσχέδιο. Σύμφωνα με την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 2307/2014, το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία επιτρέπει στη συλλογική αυτονομία να λειτουργεί και να θέτει σε ισχύ αναγκαστικές συλλογικές ρυθμίσεις αντί των όρων που είναι καρπός της ανάγκης επιβίωσης, δηλαδή των όρων της ατομικής σύμβασης εργασίας, αυτού του εργαλείου υποδούλωσης των εργαζομένων. Τώρα, η μονομερής προσφυγή στη Διαιτησία από κανόνας μετατρέπεται σε ισχνή εξαίρεση, όταν δεν στραγγαλίζεται.

Η δυστοπία που διαμορφώνεται με ευθύνη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας απειλεί άμεσα την κοινωνία.

*Ομότιμος καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ