«Δεν είναι ανόητος αυτός που δίνει αυτό που δεν μπορεί να κρατήσει, για να κερδίσει αυτό που δεν μπορεί να χάσει» (Jim Elliot)
Καιρό τώρα φαίνεται πως πάλι κάτι δεν πάει καλά όσον αφορά στις λειτουργικότητες των θεσμικών ηγητόρων του εγχώριου ποδοσφαίρου. Δεν έχει νόημα να κάνει κάποιος συγκρίσεις με καταστάσεις του παρελθόντος. Αυτές κρίθηκαν, απορρίφθηκαν από την πλειοψηφία, τα χρόνια των «παχιών αγελάδων» τους παρήλθαν, και έδωσαν τη θέση τους σε μία νέα διάδοχη τάξη πραγμάτων.
Το θέμα ήταν, λοιπόν, να ανταποκριθεί αυτή και να βάλει το ποδόσφαιρο σε μία σωστή ρότα. Η Lady Hope ανήκει στην κατηγορία εκείνων των «σκεπτικιστών» που με δυσκολία θα προσπεράσουν διάφορα φαινόμενα.
Η καταμέτρηση του τελευταίου διαστήματος δεν μπορεί να αφήνει ικανοποιημένο κανέναν. Ίσως, μόνο όσους εναντιώνονται στην παρούσα τάξη πραγμάτων γιατί «ανήκει στους άλλους»... Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας κεκλεισμένων των θυρών, με προσκλήσεις σε συγκεκριμένους ανθρώπους, με επεισόδια, με τον αρχιδιαιτητή (του απίστευτου μισθού...) να αλλάζει στα μουλωχτά τη διαιτητική σύνθεση.
Λίγο αργότερα, λαμβάνουν χώρα θυελλώδεις συνεδριάσεις συμβουλίων που οδηγούν σε βαρύτατες αιχμές. Αλλά και διευρυμένη παραφιλολογία γύρω από το ζήτημα του προπονητή της Εθνικής, μετά τις πρόσφατες τραγικές της εμφανίσεις... Με τέτοιο τρόπο, όμως, που να εντάσσεται και αυτό το ζήτημα σε μία άλλη κόντρα. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που «οσφραίνονται» ολικές ρήξεις, που θα συνοδεύονται ακόμα και από αλλαγές προσώπων σε κρίσιμα πόστα...
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εξαρχής προσπάθησε να βάλει σε τάξη κάποια πράγματα. Και μπόρεσε να βοηθήσει σε ορισμένα κομβικά σημεία. Όμως, μετά από κάποια χρονική στιγμή, μάλλον κατάλαβε πως δεν ήταν εφικτές κάποιες ενδεχόμενες περαιτέρω κατακτήσεις. Και συμβιβάστηκε με αρκετές «νέες τάσεις». Αρκέστηκε στο να μην αφήνει παραπονούμενους όσους έκρινε πως ήταν πιο κοντά στην ίδια.
Οι διεθνείς συνομοσπονδίες, από την πλευρά τους, δεν πρέπει να είναι και τόσο πολύ ικανοποιημένες με τα όσα εποπτεύουν, αλλά δεν θα κάνουν ποτέ ουσιαστική αυτοκριτική. Αναδιπλώσεις κάνουν μονάχα όσοι έχουν ανάγκη να φαίνονται περισσότερο «αθώοι» από όσο είναι στην πραγματικότητα. Εδώ, ούτε αυτό δεν κρίνεται σκόπιμο...
Οι μεγάλες ομάδες, για την ακρίβεια οι ιδιοκτήτες τους, δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι για να συνδιαμορφώσουν κάποια κοινώς αποδεκτή επόμενη μέρα. Ταυτίζονται με εκείνες τις επιλογές που πιστεύουν πως είτε μεσοπρόθεσμα, είτε μακροπρόθεσμα, θα αποβούν υπέρ των δικών τους συμφερόντων.
Δεν κατεβαίνει κανένας στο «στίβο των αντιθέσεων» με γνώμονα να συνεργαστεί με όλους τους άλλους για να επιβληθούν όροι συμβατοί με έναν υγιή ανταγωνισμό. Λαμβάνουν χώρα μεν πρόσκαιρες συμμαχίες, που ενίοτε κάνουν ακόμα και τους φίλους και τους δημοσιολόγους των ομάδων των ίδιων να περιεργούν ή ακόμα και να «δαγκώνονται»...
Το μέλλον; Οι ευκαιρίες, που χάνονται διαρκώς, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Πάμε, πάλι, με αυτόματο πιλότο και με την ευχή το τυχαίο να είναι υπέρ μας. Η Lady Hope ξέρει πως όταν αρχίσει και πάλι να κυλάει η μπάλα στο γρασίδι το ενδιαφέρον των πολλών θα επικεντρωθεί στα αγωνιστικά δρώμενα. Έλα, όμως, που αυτά από ένα σημείο και μετά καθ-ορίζονται και από τα εξω-αγωνιστικά.
Τώρα είναι καλοκαίρι και προέχουν οι βόλτες, οι παραλίες, τα ποτά, τα αράγματα, τα χαλαρώματα και οι απολαύσεις. Για όσους, βέβαια, είναι σε θέση να βρίσκουν χώρο για όλα αυτά στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε...
Αλλά, όταν ακουστεί το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή, τότε τα προβλήματα του ποδοσφαίρου μας θα ανοίγουν όπως τα νέα παράθυρα σε ηλεκτρονικό υπολογιστή που είναι μολυσμένος από κάποιον ιό...
